Ons (Cor en Grietje van NoFear Travel), reis saam ons Toyota Hilux 4×4 kampeerder deur Afrika. Die Afrika-kontinent is die Mekka vir 'oorland' met baie uitdagende roetes en pragtige bestemmings. Die eerste Afrika-land wat ons tydens ons reis na besoek het Suid-Afrika teenwoordig is Marokko, gevolg deur MAURITANIE, Senegal en Gambië. In hierdie artikel vertel ons jou meer oor die vordering van hierdie reis, na die oorlanding Mali.
Soos altyd: begin deur na die video te kyk!
Grens oor Senegal – Mali
Ons reisverhale begin gewoonlik by die grens, so hierdie keer ook. Ons het gegaan Mali binne van Senegal by diboli (Ligging hier). Ons weet eintlik niks van hierdie grens nie, so ons sal sien wat op ons wag. Eers sien ons ’n onophoudelike ry trokke wat Mali wil binnery. Die bestuurders wag in die koelte onder die motors, wanneer hulle 'n entjie verder kan gaan. Gelukkig kan ons daar verby ry.
Om aan die Senegalese kant uit te stamp verloop glad. ’n Entjie verder steek ons die grensrivier oor en bevind ons op Malinese grondgebied. In die immigrasiekantoor kry die beampte nie ons visum nie, min skok. Maar om telkens deur die paspoort te blaai bied troos. Die stempel is gestel en ons kan voortgaan na die doeanekantoor vir 'n stempel in ons motorpaspoort (CPD).
Die vriendelike werknemers laat ons nogal lank hier wag. Dan kom wink iemand ons na 'n ander kantoor. Hier word ons aan die hoof van doeane voorgestel. 'n Statige man met 'n mooi pak, 'n kantoor met lugversorging, 'n paar goeie stoele, 'n TV en 'n yskas.
Nadat hy weer berig het dat hy die hoof is, sit hy met 'n groot glimlag 'n blikkie coke voor ons neer. Hy begin oor sy land vertel en vra oor ons reisroete. Ons verduidelik vir hom waar om die stempel af te druk en na 'n bietjie gevroetel slaag ons daarin. Wanneer ons kan gaan, gee hy vir ons nog 'n blikkie coke en wens ons 'n goeie reis toe.
Dit is vir ons duidelik; 'n hartlike ontvangs en geen korrupsie nie!
Ons gaan voort vir ongeveer 90 kilometer in die rigting van Kayes (Ligging hier). Ons ry op 'n geasfalteerde pad wat eens heeltemal in orde was, maar nou heeltemal vernietig is deur die baie vragverkeer. Langs die pad sien ons die gevolge hiervan: Drie onlangse ongelukke waarvan die vragmotors langs die pad heeltemal vernietig is. En so moet ons ook wakker wees en slalom om die groot gate.
Oor Mali
Mali is een van die armste lande ter wêreld. Die land word verskeur deur verskeie groepe wat (gewelddadig) besig is om die mag te gryp. Veranderinge in mag en staatskaping bepaal die geskiedenis van die afgelope dekades. Gevolglik vind geweld teen wit Westerlinge gereeld plaas. Die weste van die land is die beste daaraan toe. Die republiek het geen seegrens nie en Frans word as tweede taal gepraat. Die groot gebied dek ongeveer twee keer Frankryk.
Die 20 miljoen Malinese is grotendeels Moslems. Ongeveer 80% van die bevolking is in die landbou werksaam, met die katoenbedryf die grootste deel. Goudmyne wat deur buitelandse maatskappye bestuur word, is ook 'n bron van inkomste vir die land.
Ons avontuur deur Mali
Cool Camp Mali
Ons eerste doelwit is kampplek Cool Camp (Ligging hier). N terrein wat deur 'n Nederlander bestuur word, reg langs die Baairivier en die groot een Manantili dam.
Eienaar Casper – self 'n oud-oorlander – het die perseel meer as 10 jaar gelede gekoop. Hy het 'n paar huise en sanitêre geriewe vir kampeerders gebou. Ongelukkig was daar die afgelope jare skaars gaste. Die onstabiele veiligheidsituasie in die land het mense versigtig gemaak. Corona het weer daaroor gekom.
Dit lyk asof Casper 'n goeie tyd in sy privaat lewe het, leef spaarsamig en is redelik geïntegreer in die Malinese samelewing. Soms help hy selfs met die herstel van waterpompe in die streek. Die kampplek is 'n veilige hawe vir oorlanders. Jy kan in die skoon rivierwater swem en Casper vertel graag van Malinese lewe.
Onvergeetlike busreis na Bamako
Mali is nie die land waar jy sorgeloos vryheid kan geniet nie. Jy moet aan veiligheid dink in alles wat jy doen. Sommige dele van die land is eenvoudig ontoeganklik en in ander dele moet jy in elk geval nie gaan nie.
Lees ook: Wêreldse | Wat is die veiligste en gevaarlikste lande in Afrika?
Ongelukkig moet ons 'n einde maak aan die plan Timboektoe (Ligging hier) te besoek. 'n Reis na Bamako (Ligging hier), die Malinese hoofstad, beskou ons as voldoende veilig. Om met ons eie vervoer hierheen te gaan sal te spoggerig wees en daarom besluit ons om die bus te neem Manantali (Ligging hier) na Bamako.
’n Busrit van sowat 325 kilometer wat maklik 10 tot 15 uur kan neem weens die haglike kwaliteit van die paaie. Die busmaatskappy ry daagliks na Bamako in 'n ou, geroeste en gelaste Mercedes-bus, wat 22 mense kan vervoer nadat 'n paar sitplekke in die paadjie bygevoeg is. Regtig niks in die bus is nog heel of onbeskadig nie. Die dak word gebruik om goedere te vervoer.
Met 'n uur en 'n half vertraging begin ons kwart oor agt op 'n reis wat ons nog lank sal bybly. Die eerste honderd kilometer bestaan uit net grondpaaie vol gate. Die bus produseer groot stofwolke en vuil dieseldampe, wat die bus deur die baie gate in die bodem binnedring. Die meeste passasiers dra verstaanbaar 'n gesigmasker. Maar om deur die pragtige landskap, met tientalle klein dorpies met ronde modderhuisies langs die pad, te toer, is 'n unieke ervaring. Dit voel soos nogal 'n avontuur en ons geniet dit.
Die Sleeping Camel Hotel in Bamako
Na 11 uur in die bus, en nou donker, was ons gelukkig om in die middel van af te klim Bamako. Dadelik het 'n aantal taxibestuurders om ons saamgedrom, waarvan ons een gekies het om ons na ons gereserveerde hotel te neem. Ongelukkig het nie een van die bestuurders die ligging van die hotel geweet nie, maar Google maps het ons by die Die Slapende Kameel (Ligging hier en webwerf daar).
Die Slapende Kameel is 'n tipiese plek (restaurant met 6 hotelkamers) waar wit mense (expats) kuier. Maar die atmosfeer is uniek. Tussen die geraas van die stad kan jy rustig 'n koue bier drink en selfs 'n duik in die klein swembadjie neem. Tydens ons verblyf was die wêreld sokkerkampioenskappe aan die gang, so dit was elke aand baie pret. Die Sleeping Camel het dus meer 'n koshuisatmosfeer.
Bamako
Vanaf die Slapende Kameel sal ons die stad te voet verken. Ons gaan oor 'n brug oor die Niger rivier wat hier baie wyd is. Die groot getalle brommers wat hier rondry is opvallend. Hulle is hoofsaaklik van een handelsmerk en ry min of meer in verkeersknope deur die stad. In die stad, soos in baie ander westerseAfrikaans stede, die lug is erg besoedel met stof en uitlaatgasse en paaie het rommelhope geword.
Ons kuier deur die besige strate tussen die baie stalletjies met handelsware. Benewens kos sien ons baie materiaal in vrolike kleure. Bamako het dus 'n lewendige tekstielbedryf.
Die aantal blankes in die stad is baie beperk en sommige mense kyk met ekstra belangstelling na ons. Ander is gretig om iets aan ons te verkoop, maar stop hul optrede wanneer ons uithou. Omdat daar eintlik geen toeriste rondloop nie, kry ons 'n goeie prentjie van die werklike lewe in die Malinese hoofstad. Kortom, daar is 'n aangename, ontspanne atmosfeer.
Ons het gehoor van die dieretuin, wat baie lekker sal wees, so ons maak 'n draai. Die dieretuin ly glo baie onder die min toeriste wat Bamako lok. Ons skat die aantal besoekers op minder as 50.
Sommige diereskuilings is leeg. Dit is duidelik om te sien dat hulle sukkel om kop bo die water te hou. Tog geniet ons vis, gevaarlike luislange en kobras. Dit is slange wat ons kan teëkom op die voortsetting van ons reis. Ons kan hulle nou herken en weet van die gevare. Na 'n kykie na die leeus en hiënas besef ons dat ons verkies om hierdie diere in die natuur op 'n gepaste afstand te ontmoet, eerder as hierdie hokke.
Na al daardie gekuier ry ons 'n taxi terug na die Sleeping Camel en geniet die atmosfeer in die restaurant.
Hier het ons 'n ontmoeting met Gerbert van der Aa, Nederlander, en joernalis hiervoor Afrika, vir verskeie Nederlands koerante en tydskrifte. Hy stel belang in ons manier van reis en wil graag 'n artikel vir die NKC skryf wat vroeg in 2023 gepubliseer sal word.
Bootreis Nigerrivier
Op uitnodiging van die eienaars van The Sleeping Camel onderneem ons 'n bootrit op die Nigerrivier. Ons moet iemand aan die ander kant optel. En dit is vinniger via die kalm rivier as via verkeer in die aandspitstyd.
Daar is nog 'n paar mense. Saam met 'n drankie en die sonsondergang het ons 'n fantastiese uitsig vanaf die water oor Bamako.
Katoen-oes en slegte paaie
Op pad terug van Manantali tot by die Senegalese grens gaan ons deur 'n gebied met baie katoenproduksie. Ons stop langs die pad by 'n veld waar mense besig is om katoen te pluk. Hulle doen dit steeds hier met die hand, terwyl hulle op ander plekke in die wêreld meganies pluk.
Dadelik nader 'n paar mans en vroue ons entoesiasties. Hulle neem ons na die aanlegte en wys hulle hoe hulle werk. Bal vir bal in 'n groot sak. Baie arbeidsintensief. Ons neem 'n paar foto's en gee 'n tip.
Later sien ons 'n paar seuns wat 'n groot houer met katoen vul. Hier ook nie masjiene nie, maar handwerk. Hulle stamp die houer versigtig vas, sodat soveel as moontlik gebruik kan word.
Die paaie in hierdie deel van Mali is verskriklik. Ons was bewus van die eerste deel, 100 kilometer se slegte veldrytoestande. Maar daarna sou ons volgens die kaart by 'n hoofpad met asfalt uitkom. Wel, ons het geweet dat ... 200 kilometer asfalt met gate tot 'n halwe meter diep. Baie vragmotors met pap bande en vasgestorte trokke wat in 'n pad roes. Wat 'n gemors.
Omdat ons nie net hier in die natuur wil kamp nie, ons soek 'n veilige plek. Gelukkig bereik ons 'n plek in 'n dorpie langs 'n polisiekontrole sowat 50 kilometer voor die grens. Dit is al donker maar die vriendelike gendarme wys vir ons 'n plek agter 'n geparkeerde trok.
Gevolgtrekking | Oorland in Mali
Terwyl sand en asfalt sigbaar deur die gate in die onderkant van die bus onder ons vlieg, het ons 'n goeie tyd om Mali te besin.
Ongelukkig moet ons tot die gevolgtrekking kom dat met alles wat jy doen, 'n risiko-evaluering gemaak moet word. Ons het nooit vir 'n oomblik onveilig gevoel nie en die oorgrote meerderheid mense is vriendelik. Die gemiddelde Malinese leef nie in vrees nie, maar is dag in, dag uit besig om hul monde weer vol te kry. Of dit nou is deur op die grond te werk of die mees uiteenlopende goed op straat te verkoop. Kinders wat nie skool toe gaan nie, word vroeg reeds geleer om hande op te hou.
In die hoofstad verraai motors en die ongekende hoeveelheid brommers dat daar ook iets van voorspoed is. Maar as jy 'n bietjie later sien hoe sommige mense aantrek en wat hul lewensomstandighede is, weet jy dat daardie welvaart baie beperk is.
Malinese is vriendelike mense, jy word nie genooi vir tee of 'n besoek aan hul dorpie soos in ander lande nie, maar jy waai gereeld langs die pad.
Ons is bly dat ons sowat 13 dae in hierdie ontsaglike land kon deurbring, maar ons het steeds nie 'n volledige prentjie van die land nie. As die geleentheid hom voordoen, sal ons terugkeer vir 'n besoek aan Timboektoe en Mopti. Nou gaan ons terug na Senegal waar ons die eerste keer besoek het Casamance om te beinvloed.
