As gevolg van die opeenhoping van reise oor die afgelope twee jaar, het ek nooit regtig bygekom om 'n blog oor my reis na die Oekraïne te skryf nie. Ek was in 2020 vir 'n week in Kharkov (ook bekend as: Kharkiv), in...
Oekraine
Oekraïne was die middelpunt van die eerste Oos-Slawiese staat, Kiëf-Roes, wat in die 10de en 11de eeu die grootste en magtigste staat in Europa was. Verswak deur interne twis en Mongoolse invalle, is Kyivan-Roes by die Groothertogdom Litaue en uiteindelik die Pools-Litaus Statebond ingelyf. Die kulturele en godsdienstige nalatenskap van Kiëf-Roes het die grondslag gelê vir Oekraïense nasionalisme in die volgende eeue. 'n Nuwe Oekraïense staat, die Kosakke Hetmanaat, is in die middel van die 17de eeu gestig na 'n opstand teen die Pole. Ten spyte van konstante druk van die Moskoviete het die Hetmanaat daarin geslaag om vir meer as 100 jaar outonoom te bly. Gedurende die laaste deel van die 18de eeu is die grootste deel van die Oekraïense etnografiese gebied deur die Russiese Ryk geabsorbeer. Ná die ineenstorting van Tsaristiese Rusland in 1917 het die Oekraïne 'n kortstondige tydperk van onafhanklikheid (1917-20) behaal, maar is herower en het 'n wrede Sowjet-heerskappy verduur wat twee gedwonge hongersnood veroorsaak het (1921-22 en 1932-33) waarin meer meer as 8 miljoen het gesterf. In die Tweede Wêreldoorlog was Duitse en Sowjet-leërs verantwoordelik vir 7 tot 8 miljoen bykomende sterftes. Alhoewel die Oekraïne onafhanklikheid verkry het in 1991 met die ontbinding van die USSR, het demokrasie en voorspoed ontwykend gebly aangesien die nalatenskap van staatsbeheer en endemiese korrupsie pogings vir ekonomiese hervorming, privatisering en burgerlike vryhede vertraag het.
'n Vreedsame massabetoging in die laaste maande van 2004, wat die "Oranje Revolusie" genoem is, het owerhede gedwing om gemanipuleerde presidensiële verkiesings om te keer en nog 'n internasionaal-beheerde stemming toe te laat wat 'n hervormingslys onder Viktor YUSHCHENKO aan bewind geplaas het. Daaropvolgende interne rusies in die YUSHCHENKO-kamp het sy mededinger Viktor YANUKOVYCH 'n terugkeer in die parlementêre verkiesings (Rada) gemaak, in Augustus 2006 premier geword en in Februarie 2010 tot president verkies. Rada-verkiesings is in Oktober 2012 in die Oekraïne gehou, wat wyd deur Westerse waarnemers gekritiseer is as gebrekkig omdat hulle regeringshulpbronne gebruik het om regerende partykandidate te bevoordeel, met mediatoegang in te meng en opposisiekandidate te intimideer. President YANUKOVYCH se onttrekking van 'n handels- en samewerkingsooreenkoms met die EU in November 2013 – ten gunste van nouer ekonomiese bande met Rusland – en die daaropvolgende gebruik van geweld teen studente, burgerlike gemeenskapsaktiviste en ander burgers ten gunste van die ooreenkoms, het gelei tot 'n drie -maand protes besetting van Kiëf se hoofplein. Die regering se gebruik van geweld om die proteskamp op te breek in Februarie 2014 het gelei tot al die gevegte, dosyne sterftes, internasionale veroordeling, ’n mislukte politieke ooreenkoms en die president se skielike vertrek na Rusland. Nuwe verkiesings in die lente het pro-Wes-president Petro POROSHENKO toegelaat om in Junie 2014 die amp te aanvaar; hy is in Mei 2019 deur Volodymyr ZELENSKY opgevolg.
Kort na YANUKOVYCH se vertrek aan die einde van Februarie 2014, het die Russiese president PUTIN die inval van die Oekraïense skiereiland Krim beveel, en valslik beweer dat die optrede bedoel was om die etniese Russe wat daar woon, te beskerm. Twee weke later is 'n "referendum" gehou oor die integrasie van die Krim in die Russiese Federasie. Die "referendum" is deur die Oekraïense regering, die EU, die VSA en die VN se Algemene Vergadering (VNGA) as onwettig veroordeel. In reaksie op Rusland se onwettige anneksasie van die Krim, het 100 VN-lede UNGA-resolusie 68/262 aanvaar, wat die "referendum" as grondloos en ongeldig verwerp en die Oekraïne se soewereiniteit, politieke onafhanklikheid, eenheid en territoriale integriteit verdedig. In die middel van 2014 het Rusland begin om gevolmagtigdes in twee van Oekraïne se oostelike provinsies te voorsien van mannekrag, finansiering en toerusting, wat 'n gewapende konflik met die Oekraïense regering laat ontstaan wat tot vandag toe voortduur. Verteenwoordigers van die Oekraïne, Rusland en die onerkende Russiese gevolmagtigde republieke het die Minsk-protokol en -memorandum in September 2014 onderteken om die konflik te beëindig. Hierdie ooreenkoms kon egter nie die bakleiery stop of 'n politieke oplossing vind nie. In 'n hernieude poging om die voortslepende botsings te versag, het die leiers van die Oekraïne, Rusland, Frankryk en Duitsland 'n opvolgpakket van maatreëls beding om die Minsk-ooreenkomste in Februarie 2015 te implementeer. Verteenwoordigers van die Oekraïne, Rusland, die onerkende Russiese gevolmagtigde republieke en die Organisasie vir Veiligheid en Samewerking in Europa vergader ook gereeld om die implementering van die vredesooreenkoms te fasiliteer. Meer as 13.000 XNUMX burgerlikes is dood of beseer as gevolg van die Russiese ingryping in die ooste van die Oekraïne.
Chris Thomassen