Stap na die Illecillewaet-gletser in Glacier Nasionale Park | Roadtrip Kanada (43)

Nadat ons ingekom het Yoho Nasionale Park het 'n paar maklike staptogte afgemerk en die pragtige mere en watervalle geniet, dit was hoog tyd om onsself 'n bietjie uit te daag. Ons het besluit om na Glacier Nasionale Park van Kanada en was vasbeslote om ook 'n gletser van naby te sien. Ons het inligting ingesamel oor stap na die Illecillewaet gletser, het parkwagters vir wenke gevra en begin voorberei. Pak jou tas, trek stapskoene aan en gaan saam met daardie piesang! So ons het gedink...

Dit het egter anders uitgedraai as wat ons gedink het. Op die ou end het dit geblyk een van die mees uitdagende en uitputtendste staptogte te wees wat ons nog ooit gedoen het. Soms was dit selfs gevaarlik, want ons moes 'n paar keer oor smeltende ys op steil hellings. Een verkeerde trap daar en jy val net honderde meters af.

Omdat hierdie staptog so uitdagend was en omdat die doelwit (die Illecillewaet-gletser) so ongelooflik mooi is, wil ek jou regtig in hierdie artikel by ons ervaring inneem. Ek skryf dus nie net oor die gewone wenke en truuks en standaardfoto's nie, maar ek sal jou deur die uiterste toestande neem wat ons moes trotseer. Ek doen dit deur middel van (eintlik private) video's, wat ons geleidelik aan familielede in Nederland gestuur het. Die video's gee egter 'n goeie idee van die hele ding en daarom sluit ek dit by hierdie artikel in. Baie lees- en kykgenot!

Oor Glacier Nasionale Park van Kanada

Glacier Nasionale Park is in 1886 gestig, gelyktydig met Yoho Nasionale Park in die ooste. Die Kanadese Pasifiese Spoorweg het pas sy transkontinentale lyn voltooi wat die jong nasie Kanada verbind. Die skouspelagtige natuurskoon langs die spoorlyn was 'n geleentheid vir die spoorwegmaatskappy om toeriste te lok.

Losies en hotelle is gebou om reisigers net 'n paar jaar tevore na die wildernis te lok. Die bekende Rogerspas is in die middel van Glacier Nasionale Park geleë. Die pas is vernoem na majoor AB Rogers, hoofingenieur vir die spoorweë. Dit is aangewys as 'n nasionale historiese terrein ter nagedagtenis aan sy rol as 'n noodsaaklike, dog gevaarlike skakel in die konstruksie van die transkontinentale spoorlyn.

Kampeer in en om Glacier

Glacier Nasionale Park van Kanada, soos die park amptelik genoem word, het nie baie opsies om te kampeer nie. Met slegs drie amptelike kampplekke in die park is die aantal plekke baie beperk en dit is veral opvallend in die hoogseisoen.

Omdat ons die park in hoogseisoen besoek het, was alles net voor die naweek vol. Gevolglik was ons gedwing om vir 'n dag af te lei na 'n plek vir wildkamp buite die grense van die park. Die ontvangsdame by die kampterrein het aangeraai om vroeg die volgende dag terug te kom, aangesien dit 'n 'first come, first serve' kampplek is en baie kampeerders sou die volgende dag vertrek. Nie gou gesê as gedaan nie.

Amptelike kampeerplekke

Daar is drie amptelike kampeerplekke in Glacier Nasionale Park van Kanada, waarvan een tans (September 2022) steeds gesluit is. Dit is die drie amptelike kampeerplekke in die park:

• Mount Sir Donald Kampterrein (ligging hier)
• Illecillewaet Kampterrein (ligging hier)
• Loop Brook Kampterrein (ligging hier)

Mount Sir Donald Kampterrein is tans gesluit omdat 'n indringerkewer gevind is wat die bome so aantas dat daar 'n groot gevaar bestaan ​​dat bome omval. Op die oomblik kap hulle al die bome in die omgewing af in die hoop om die kewer te keer. Dit is nog nie duidelik wanneer die kampterrein weer sal oopmaak nie.

Ons het altesaam drie nagte by gebly Illecillewaet Kampterrein. Dit was vir ons die mees logiese keuse, want baie van die bekende roetes na die gletsers begin hier. Meer daaroor later in die blog.

Loop Brook Kampterrein is naby die twee ander kampterreine geleë en ook hier is 'n paar plekke beskikbaar vir 'first come, first serve'. Ook hier het jy 'n kans om 'n plek te kry sonder 'n bespreking.

De Illecillewaet kampplek is geleë aan die voet van die Gletser met dieselfde naam, die Illecillewaet-gletser. Kamp hier kos sowat 20 Kanadese dollar per nag en daar is geen ander geriewe as toilette nie. Die kampplek is geleë in 'n pragtige, beboste area met 'n bruisende rivier langsaan. Hierdie rivier begin by die Illecillewaet-gletser. So hier vloei eeue oue yswater direk verby die kampplek.

Die water self is so yskoud dat ons en (en ander kampgaste) soggens die water in ons koelboks sit om kos en drinkgoed koel te hou. Op hierdie manier het ons bietjie (son)energie bespaar.

wilde kampeer

Voordat ons na die kampplek kon gaan, moes ons iewers oornag. Via iOverlander het ons net 'n handjievol plekke gevind vir wildkamp in die streek. Eerstens moet jy Nasionale Park verlaat. Dit is in werklikheid mag nie in die nasionale park wildkamp nie en ja, boetes word gereeld hier uitgedeel. So nie aanbeveel nie...

tip: Wildkampering in nasionale parke is streng verbied in Kanada. Dit word gemonitor en boetes word uitgedeel aan mense wat nie daaraan voldoen nie.

Ons het dus so 50 kilometer na die dorp gery Revelstoke. Dit is omdat daar 'n groot privaat parkeerterrein is, deel van 'n groot oord, waar wild gekampeer word. Ja, dit is jammer om 'n ekstra 100 kilometer (50 soontoe, 50 terug) hiervoor te moet ry, maar ons het eenvoudig geen keuse gehad nie.

tip: die wilde kampeerplek in Revelstoke kan op iOverlander gevind word. Vir diegene wat nie iOverlander het nie: wildkampering word slegs toegelaat by 'parkeerterrein 3' van Revelstoke Mountain Resort.

Voorbereiding staptog

Op die ou end het ons regtig net vir een doel na hierdie nasionale park gekom. Ons wou baie graag 'n gletser van naby sien en raak. Ek was al voorheen op 'n gletser Switserland, wat gepaard gegaan het met 'n groot emmerlys-waardig helikoptervlug. Ongelukkig geen helikoptervlug hierdie keer nie, maar net te voet. Ons moes goed voorberei, want die staptogte van die kampplek tot by die gletser is regtig taai.

Watter staproete?

Eerstens moes ons 'n staproete kies. Hieronder kan jy die kaart sien wat op 'n groot inligtingsbord by die kampterrein gesien kan word. Die grootte van die Illecillewaet Die gletser word die beste gesien op staproete 15, 16 en 18. As jy egter die gletser van naby wil sien of selfs daaraan wil raak, kan jy vir staproete 17 kies.

tip: dat spesifieke getalle in die 'swart' gemerk is, dit is vir 'n rede. Hierdie staproetes word as 'ekstreem' gesien, so baie uitdagend. Staproete 4, 5, 8 en 9 (ook op die inligtingsbord gewys) is baie minder ekstreem.

Omdat ons die gletser van nader wou sien en omdat Malou regtig aan die gletser wou raak (sy het dit nog nooit gedoen nie), het ons nommer 17 gekies.

pak lys

Staproete 17 is dus 'n stewige een. Met nie minder nie as 1300 vertikale meter en 'n totaal van 18 kilometer (heen en weer), is dit 'n uiterste staptog wat 'n bietjie voorbereiding verg. Hieronder is 'n oorsig van ons paklys vir hierdie staptog.

Gee aandag: Dit word per persoon bereken.

• 3 liter water
• 1 groot middagete (tuna pasta slaai)
• 1 gesonde toebroodjie (heerlik gevul)
• 2 muesli-stafies
• 1 appel
• 1 gekookte eier
• Ekstra paar sokkies
• ekstra t-hemp
• Wind- en waterdigte baadjie
• Mini noodhulptassie
• beer spuit
• Kamera
• selfoon

Inligting van Park Rangers

Nadat ons ons goed gepak het, het ons bietjie inligting by die parkwagters ingesamel, wat by die kampterrein te vinde was. 'n Paar laaste raad; moenie die vorige aand drink nie. Gaan vroeg uit (teen sonsopkoms) en neem baie kort pouses om jou spiere te laat herstel en gewoond te raak aan die dun lug op 3000m. Daarbenewens is dit sterk aanbeveel om ook beersproei saam te bring, aangesien die eerste deel van die stap deur die bos gaan, waar bere gereeld opgemerk word.

Die staptog na die gletser

Vroeg op die pad

Die alarm het om 05:00 afgegaan, toebroodjie en koffie in en gaan. Om 05:30 was ons reeds op die pad en dadelik het ons dit aan ons kuite gevoel. Ons was nog nie eers klaar met die kampplek toe ons al opgegaan het nie. Dit sal iets wees, daardie 1300 hoogtemeters in een dag.

Na skaars 'n uur het ons die digte woude agter ons gelos. Die klim het al hoe meer uitdagend geword terwyl die son al 'n geruime tyd op was (nog agter die berge). In die verte sien ons reeds brullende watervalle, wat veroorsaak word deur die smeltwater van die Illecillewaet-gletser.

Waar ons die eerste uur nog 'n redelike staproete gestap het, het ons toe oor groot klippe gestap en geklim om ons pad verder op te gaan. Gelukkig kan jy nog sien waarheen jy moet gaan van die slytasie en die modder op die klippe.

Riviere en Watervalle

Ons was reeds sowat drie uur op die pad en ons het verskeie strome en riviere van smeltwater oorgesteek. Soms is ons by 'n pragtige waterval verby, terwyl die son amper bo die bergpieke was. Dit was nog steeds baie koel en die helling het nooit geëindig nie... Dit het gelyk of die paadjie reguit opgaan.

Die eerste sonstrale

Die eerste sonstrale het oor die bergtoppe geskyn, dit was al half 11. In die verte het ons reeds 'n deel van die Illecillewaet-gletser gesien. Ons het 'n appel en 'n eier in die son geëet en ons pad verder opgegaan. Die bene het al begin bewe van al die moeite.

Ons het in Augustus besef ons was op die 'sneeurand'. So ons was al regtig hoog, op amper 3000 meter. Gelukkig ly ons nie aan hoogtesiekte nie. Op die oomblik word daar nog baie gelag en die uitsigte agter ons geniet. Al onder in die vallei, dis waar ons begin kamp het.

Uiters steil helling

Op foto's is dit dikwels net moeilik om te sien hoe ekstreem 'n helling kan wees. Toe Malou vra of sy nog daarvan hou na 5 ure se opdraande gehardloop het, het ek 'n dawerende 'nee!' gekry! Gelukkig kon ons nog daaroor lag.

Intussen kon ons reeds in die verte die blou kleur van die ys van die Illecillewaet-gletser sien. Ons het al die gevoel gehad dat ons amper daar was, maar die moeilikste en ook gevaarlikste deel moes nog kom.

Kruis smeltende ys op die berghelling

In die verte het ons gesien hoe 'n groep voor ons 'n kruising oor die ys maak. Sommige mense dra denimskoene hiervoor. Die Park Rangers by die kampplek het ons oor hierdie deel gewaarsku. Tog sou dit doenbaar wees sonder hierdie skoene.

As iets verkeerd kan gaan, is dit hier. ’n Verkeerde stap hier kan beteken dat jy honderde meters af val. Om jouself op die gladde ys te stop is nie moontlik nie en onderaan die ysbank is groot klippe en klippe. Nie regtig 'n aangename vooruitsig nie.

Ons het die wenk gekry om met elke tree ons hakke in die ys te sit. Sodat jou voet so te sê regtig in 'n gat vassit. Maar aangesien dit ys is, en dit nogal besig was om te smelt, was dit makliker gesê as gedaan. Om jou balans hier te hou en elke voet op die regte plek te sit was nogal 'n opwindende uitdaging.

Wat ons hier doen is nie meer stap nie. Met hande en voete klouter ons deur die sneeu en los klippe en klippe. Dikwels lyk dit of die oppervlak solied is, en skielik begin alles beweeg wanneer jy jou voet daarop sit.

Soos ek met 'n mate van verbasing in die video sê, 'hierdie is volgende vlak kak'.

Op die ysbank

Na nog 'n opwindende kruising op nog 'n stuk ys teen 'n skuins helling, bereik ons ​​uiteindelik die plato waar die Illecillewaet-gletser lê. Ons het dit gemaak! In die verte kan ons reeds die gletser sien en die vlae om die rots dui die eindpunt van die staptog aan.

Middagete met 'n uitsig

In totaal het ons so 8 ure geneem om op te klim. Ons was bly ons het dit gemaak en dit was hoog tyd vir 'n groot middagete. Met 'n fantastiese uitsig natuurlik. Ons het die hoogste punt gesoek, om ons tuisgemaakte tuna-pastaslaai te geniet.

In die verte het ons die vallei met die kampplek gesien en langs ons die gletser. Ek het 'n rukkie na die rand gestap om die vallei daar onder te bekyk. Van die rand af kon ek ook die geweldige grootte van die gletser sien, regtig cool!

Intussen het die wolke stadigaan die oorhand begin kry. Dit was nog koud in die skadu, so die jasse het weer aangetrek.

Die Illecillewaet-gletser van naby

Alhoewel ons in beginsel reeds die eindpunt van die staptog bereik het, het ons steeds voortgegaan. Ons het immers hierheen gekom om die gletser van nader te bekyk. Die naamlose meer met die smeltwater was 'n bisarre smaraggroen kleur. Natuurlik moes ons dit van naderby bewonder.

Loop op klei gunk

Ons het iemand in die verte op die ys in die meer sien staan. Ten minste, op 'n afstand het ons gedink dit is ys. Dit blyk egter nie die geval te wees nie. Dit is 'n superfyn soort sand, eintlik gruis. Dit is vergelykbaar met klei, maar natter.

Glo dit of nie; jy kan dit die beste met baie dik mieliestysel vergelyk. Dit is 'n vaste stof en vloeistof terselfdertyd. Jy kan daarop loop, maar as jy te lank daarop staan ​​of ’n paar keer stamp, sal jy stadig sink. Dit was 'n bisarre ervaring om hierop te loop. Natuurlik, om jou 'n idee te gee van hoe vreemd hierdie goed is, het ek 'n video daarvan gemaak, wat jy hieronder kan sien.

Tyd om terug te gaan

Dit was nou regtig tyd om terug te gaan. Ons het nog 'n lang afdraande gehad om te gaan en dit het gelyk of die weer stadig verander het. Die son het net nou en dan uitgekom en in die verte het ons 'n swaar bui sien kom. Ons het 'n paar laaste foto's en video's geneem en besluit om te versnel.

Wat ek regtig bisar gevind het, is die groot verskil in kleur wanneer die son skyn of nie. Effens op sien jy 'n video sonder sonlig, onder met sonlig. Wat 'n verskil in kleur.

Nota: Geen van die video's in hierdie blog is geredigeer nie, behalwe dat hulle effens verklein is. Die kleure wat jy sien is dus heeltemal natuurlik.

Gevolgtrekking

Gelukkig was die pad terug baie vinniger, maar dit was steeds 'n gesukkel. Die volgende dae het ons albei uiters spierpyn gehad. Dit was 'n baie moeilike klim na bo. Soos twee baie bejaardes het ons vir twee dae in en uit ons kampeerwa gehop en skaars uit ons sitplekke geklim.

Tog was hierdie pyn en lyding tydens die stap na bo meer as die moeite werd. Ons het nog 'n item van Malou's emmer lys stroop af (sien en raak 'n gletser van naby) en ons word getrakteer op epiese uitsigte langs die pad.

Die baie watervalle, die uiterste hellings, wat smeltende ys kruis met 'n diep afgrond daaronder, dit was alles deel van die ervaring. En natuurlik die gletser self, met die bisarre smaragkleurige meer. Dit en die vreemde klei maak hierdie staptog in Glacier Nasionale Park een om te onthou!