Ons is in Papoea-Nieu-Guinee waar niks verloop soos beplan nie en alles in 'n avontuur verander. Maar, voor ons praat oor ons heel eerste avontuur in Papoea-Nieu-Guinee en polisiebegeleiding, kom ons praat eers oor die land. Ons begin dus met 'n paar praktiese inligting en wenke.
Lees ook: Die (te) mal avonture van Milene & Yuri
Oor Papoea-Nieu-Guinee
Hoe kom jy daar
Om in Papoea-Nieu-Guinee Dit is die beste om 'n vlug via Jakarta, Makassar of Denpasar te neem. Deur die spesiale Papoea-Nieu-Guinee-bladsy van Skyscanner dit is die beste om hierdie vlugte te soek. As jy egter eers in Papoea aankom, lê die mees uitdagende deel van die reis nog voor. Die paaie is oor die algemeen sleg. Die land is bekend daarvoor dat dit feitlik onmoontlik is om oor land te reis. Die beste manier om van A na B te reis is per vliegtuig of boot, hoewel laasgenoemde baie lank kan neem. Bote vaar op baie onreëlmatige tye. Dikwels is geen roosters bekend nie. Hulle is ook ver van gemaklik. ’n Reis na Papoea-Nieu-Guinee is dus nie vir almal nie.
Slegs noodsaaklike reise na Papoea-Nieu-Guinee
Die Ministerie van Buitelandse Sake merk die land as 'n 'hoërisikogebied', so moenie daarheen reis nie. Die Papoea's self verstaan dit nie. Behalwe vir sakkerollers, motorongelukke en sommige stamoorloë is jy in geen gevaar nie, is jy? Nietemin hou ons bediening vas daaraan om 'net te reis wanneer dit nodig is'. Soos dikwels die geval is, neem ons die raad in ag maar laat dit ons nie keer om hierdie pragtige land te besoek nie.
Ligging Papoea-Nieu-Guinee
Papoea-Nieu-Guinee is 'n eiland in die westelike Stille Oseaan en hoort saam met oa Australië en Nieu-Seeland na die kontinent Oseanië. Polities is die eiland tussen twee lande verdeel; die westelike deel behoort aan Indonesië en sluit die provinsies Papoea en Wes-Papoea in. Die grootste deel van die eiland, die ooste, word Papoea-Nieu-Guinee genoem. Met 'n oppervlakte van 821.400 XNUMX vierkante kilometer na Groenland, is die eiland die grootste eiland ter wêreld en is die hoofstad Port Moresby.
Lees ook: Lys van al die hoofstede van die wêreld + 101 feite en trivia!
Beste tyd om Papoea-Nieu-Guinee te besoek
Ons het die land in Augustus besoek, die tyd om al die sing-sings (stamfeeste) te besoek. Van Mei tot November kan jy eintlik redelik goed in Papoea-Nieu-Guinee reis. Daar is altyd 'n bietjie reën, maar minder in hierdie maande. Die meeste reën val in die maande tussen Desember en April, maar baie reën beteken ook baie groenigheid en 'n vol Sepikrivier, wat natuurlik ook wonderlik is. Vir ons het die sing-sing ons reistyd bepaal.
Tale in Papoea-Nieu-Guinee
Die top drie mees gesproke tale ter wêreld is Chinees/Mandaryns, Hindi/Urdu en Engels. Maar het jy geweet dat Papoea-Nieu-Guinee, benewens die amptelike taal Engels, altesaam 820 amptelik erkende tale het? Geen ander land in die wêreld het soveel amptelik erkende tale nie.
Nog 'n vreemde rekord is dat Rotokas gepraat word. Rotokas is 'n Oos-Papoea-taal en dit is die taal met die wêreld se kleinste alfabet. Die taal het net 12 letters! Rotokas word deur sowat 4.000 XNUMX mense op die eiland Bougainville in die ooste van Papoea-Nieu-Guinee gepraat.
Lees ook: Wêreldse | Watter tale word die meeste in die wêreld gepraat?
Welkom by Papoea-Nieu-Guinee
Meer as 33 uur vlieg, 8 uur ry en min slaap om by die bestemming Tari in Papoea-Nieu-Guinee uit te kom. Sal jy dit begin? Ons doen!
Ons gids, Thomas
Sonder bagasie (dit is steeds in Londen danksy British Airways), maar met groot begeerte kom ons uiteindelik in die reënerige Mount Hagen aan. Mount Hagen is 'n plek in die middel van die Hooglande van Papoea-Nieu-Guinee en is 'n oornagplek vir ons. Ons moet 'n rukkie wag voor 'n mannetjie met 'n baard aangehardloop kom. “Melene” skree hy as hy ons sien. Sy oë skitter en ons voel dadelik op ons gemak. “Ek is Thomas” en hy skud 'n ferm hand.
Ons stap kar toe en vind uit dat ons die kar moet deel met die 2de goewerneur van Tari, ook genoem die President, hy het agt vrouens en sy jongste aanwins is ook by ons in die kar. Daar is ook 'n "helper" agter, ingeval iets gebeur en Thomas self.
Later tel ons nog 'n kennis op. En nog een, en nog een, totdat die kar vol is. Dis hoe dit hier gaan. Dit maak nie saak dat ons vir die rit betaal asof dit 'n private taxi is nie.
Tussen die goewerneur en sy 8ste vrou is daar minstens 40 jaar verskil. Maar sy is nie sleg nie, dink ek. Hy is 'n gawe man en het genoeg geld om haar te onderhou. En dit is dikwels waaroor dit gaan. Liefde sal daarna kom.
Voordat ons met die agt uur lange reis begin, moet ons 'n paar kruideniersware aanvul. Thomas wil nie hê ons moet uit die kar klim nie, want gevaar skuil in Mount Hagen. Geen werklike gevaar nie, maar gevaar in die vorm van sakkerollers. Wel, ons het dit in Nederland ook. Steeds hou Thomas vol dat hy die inkopies doen en ons bly hoofsaaklik in die kar met vensters toe en deure gesluit.
Na 'n uur of wat is ons op pad. Ten minste, totdat ons brandstof moet vul en die bande moet pomp. Integrasie in die lewe van die Papoea's gaan redelik vinnig op hierdie manier, lewe waar wag die norm is en tyd relatief.
Slegte paaie in Papoea-Nieu-Guinee
Twee uur later verlaat ons Mount Hagen, wat nie veel daaroor te sê is nie, behalwe dat dit wemel van mense, agter ons. Die pad is goed vir die eerste paar kilometer. Die asfalt lyk goed en daar is min motors op die pad. Maar dit hou gou op. Die aardbewing van Februarie 2018 (met 'n sterkte van 7,5) het groot gate in die padoppervlak geskep en hier en daar is daar hele insakkings in die asfalt. Die area is groen en die piesangplante met hier en daar houthuisies met grasdakke flits verby ons. Die mense sit voor hul huise en sodra hulle ons sien begin hulle waai en lag.
’n Entjie verder stop die asfalt heeltemal en ons is uitgelewer aan klippe, modder en slaggate. Die goewerneur praat gelukkig oor Papoea-Nieu-Guinee (PNG van hier af) en Thomas laat ons die nuutste plaaslike treffers deur sy antieke Nokia hoor. Hulle het almal selfone. Dikwels meer as een, en hulle lui voortdurend. Digicel is die belangrikste netwerk in PNG en hulle kan tot 'n sekere bedrag gratis mobiele oproepe maak. Om landnommers te bel kos geld, maar jy kan oral krediet koop. Jy kan ook jou foon hier en daar laai, vir 1 kina (0,25 €) is jou foon ten volle gelaai.
Vlugbalbane en piesangplante
Ons ry in 'n pragtige area van pragtige, nie te hoë berge nie. Ons volg 'n groot rivier die binneland in. Klein dorpies word afgewissel met watervalle, landerye en plante. Hier en daar sien ons ook 'n basketbal- en vlugbalbaan, waar kinders speel. Wat opvallend is, is die baie skoene wat aan elektrisiteitskabels hang. Ons sien dit soms aan bome in Den Haag, maar in 'n land waar skoene steeds 'n sekere luukse is, het ek dit nie verwag nie. Die goewerneur verduidelik dat daardie skoene regtig weg is. En as ek mooi kyk na die volgende skoen wat aan die elektrisiteitskabel hang, sien ek dat die skoensool half af is.
By die laaste toiletstop verskyn daar skielik 'n polisiemotor voor ons. “Moenie bekommerd wees nie, hulle is my vriende,” verduidelik die goewerneur.
Tari-probleme in Papoea-Nieu-Guinee
Die emosies loop nou al ’n paar maande hoog tussen twee gesinne in dié area. Dit het te doen met 'n stuk grond. Want naas vroue en varke is 'n stuk grond die moeite werd om voor te veg. Die twee gesinne was nie in staat om die argument mondelings op te los nie, so hulle het met kapmes, pyle en boog en selfs tuisgemaakte gewere begin baklei. Omdat mense aan beide kante nou vermoor is, eindig die geveg nie. Want wanneer iemand doodgemaak word, moet hy gewreek word. Oog vir 'n oog. Eermoorde dus.
Benewens die twee gesinne is daar 'n groep wat die plaaslike inwoners 'rascals' noem. Hierdie 'rascals' benut die situasie en beroof toeristebusse. Hulle skiet niemand nie, dit het darem nog nie gebeur nie, maar hulle is mal daaroor om jou te beroof. Hierdie skelms loop rond met tuisgemaakte drieloopgewere in dieselfde area van die vete tussen die twee families. Die groot luukse lodge wat hier staan, is al vir etlike maande gesluit en die Nederlandse Ministerie van Buitelandse Sake het hierdie area rooi ingekleur en raai daarom ten sterkste af om daarheen te reis.
Polisiebegeleiding
Ons gaan dus gelukkig deur die area met 'n polisiebegeleiding. Die goewerneur is oortuig daarvan dat niks sal gebeur nie, want hy is goewerneur en so is ons ook veilig. Tog het hy sy eie geweer en kapmes veilig langs hom. "Net vir ingeval".
Die polisie ry die area voor ons in, ons volg op 'n afstand. Dit is 'n heel ander area as wat ons voorheen deurgery het en herinner ons 'n bietjie aan die hooglande in Skotland. Dit is kaal, nat, koud maar pragtig! Eersgenoemde verseker ook dat geen mense hier woon nie. Alhoewel Thomas sê dit is deels omdat mense weggetrek het weens die oorlog tussen die families. Die rit en begeleiding neem nie lank nie. Na sowat 45 minute ry ons tot in die buitewyke van Tari. Ons bedank die polisie en ry die grootste stad van die Hela-provinsie binne.
Uiteindelik in Tari
Die voorstede is groen met mooi huisies met grasdakke. Hoe meer ons by die sentrum kom, hoe kaal word dit. In die middel sien ons geen huise nie, maar groot geboue. ’n Mediese sentrum soos dit later blyk. En hulle bou ook 'n kantoor. Maar dit sal 'n rukkie duur voordat dit klaar is. Daar is 'n mark en items soos kos, wasgoed en natuurlik sigarette word uit houers verkoop. Daar is min anders om te sien en nadat ons amper almal afgelaai het, begin ons die laaste been van die reis.
Die laaste been neem nog 'n halfuur. Ons ry verby huise en markte en baie mense loop nog op straat. Dat terwyl dit reeds donker is en sonder straatbeligting en met reën dit moeilik is om hierdie mense raak te sien. Mense kom om 'n vuur of 'n winkel bymekaar. Word warm en haal in. Daar is ook kos, almal saam. Want waar ons hoofsaaklik dinge op sosiale media doen (en hier aan wereldreizigers.nl), in Papoea-Nieu-Guinee deel hulle hoofsaaklik kos, klere en geselskap. Alles behoort aan almal.
Lukwanda Lodge
En dan ry ons uiteindelik tot by Thomas se eiendom. Ons stop darem voor die deur en moet self bietjie loop. In die reën en die modder, nogal 'n uitdaging in die stikdonker.
Maar hier is ons. By Lukwanda Lodge, in die middel van die natuurreservaat van die Hela Provinsie. Die beddens ruik bietjie muf, die handdoek (een vir twee mense) is vol vuil vlekke en die toilet spoel nie. Maar ons is hier. Na 33 ure se vlieg, 8 ure se ry en sonder bagasie begin ons ons avontuur in Papoea-Nieu-Guinee.
Tot die volgende blog!
