Koundara
De grensovergang vanuit Guinea Bissau verliep erg soepeltjes. Het meest opmerkelijke was wel de toestand van de zandweg bij de overgang. We dachten alles inmiddels wel gehad te hebben, maar de gaten en watergeulen konden toch nog weer dieper.
Afijn, op de 40 kilometer lange hobbelweg naar Koundara, de eerste grotere plaats, waren de mensen allemaal erg vriendelijk. Ze zwaaiden soms alsof het leven er van af hangt. In Koundara wisselden we geld en kochten een sim-kaart.
Geld wisselen is makkelijk hier. Het wordt je overal op straat aangeboden. De waarde van de Guinese Franc is zo laag dat we voor € 200,00 een pak papier van zo’n 6 centimeter weer terug kregen en in één klap miljonair waren.
Zo’n 12 kilometer ten zuiden van Koundara vonden we een unieke overnachtingsplaats. We sloegen af via een smal paadje en kwamen terecht op een open stuk midden in de natuur. Even verderop stond een rond lemen huisje met een rieten dak. We vroegen of we hier konden overnachten. De jonge vrouw des huizes kent geen andere talen, maar aan haar vriendelijke lach en bewegingen was te zien dat we meer dan welkom waren. We stonden nog maar net op een vlak plekje of ze kwam al aangelopen met een schaal pinda’s. Op haar rug hing het jongste kind in een badlaken. Ze heeft nog een dochtertje en zoontje die iedere stap van ons nauwlettend en vol verwondering volgden.
De kinderen bleven maar rondom ons heen dartelen en vooral Grietje’s blonde haar had de volle interesse. Op een gegeven moment durfden ze het aan even binnen te komen en gaven we ze een glas ranja met een koekje en een lolly. Wat waren ze trots…
De volgende dag kregen we van de man des huizes een rondleiding over z’n erf. Aan z’n lange groene jurk en traditionele hoedje was duidelijk te zien dat het een moslim is. Hij spreekt goed Frans en vertelde vol trots over z’n bananen, bisap, pinda’s en cashewnoten. Van de wortel van de cassava snijdt hij een stuk af en laat het ons proeven terwijl z’n vrouw de rijst stampt zodat de vliesjes loslaten.
Tijdens een wandeling in het verder ruige gebied, stuitten we op een groepje mannen die bouwstenen maakten. Harde, noeste handarbeid! Er werd zand/klei met een houweel losgehakt en vervolgens met water gemengd. De smurrie deed men vervolgens met de hand in een mal. De toekomstige stenen werden in de zon te drogen gelegd en later opgehaald om in een oven afgebakken te worden.
Even verderop is een rivier waar vrouwen aan het wassen waren en wij van de gelegenheid gebruik maakten om af te koelen.
Guinee, een paar wetenswaardigheden
De oppervlakte van het land is vergelijkbaar met het Verenigd Koninkrijk. Er wonen bijna 14 miljoen mensen. Zo’n 85% van de bevolking is moslim en dat is duidelijk te zien aan de traditionele manier van kleden, zowel mannen als vrouwen, zeker in de landelijke gebieden. We zien hier zelfs redelijk wat vrouwen met volledige gezichtsbedekking.
Internationaal is het land bij het grote publiek niet zo bekend, toch herbergt het prachtige bezienswaardigheden. Om ze te bereiken heb je echt een robuust vervoersmiddel nodig. De doorgaande wegen zijn soms zo slecht dat je bij sommige tripjes blij moet zijn met gemiddelde snelheid van 15-20 kilometer per uur. Tel daarbij het niet te voorkomen fijne stof op, dan weet je dat je reis een avontuur is. Maar als je houd van berggebieden, regenwouden, ongereptheid en een uiterst vriendelijke bevolking ben je hier op je best!
Goudzoekers
Op onze weg naar het zuiden wordt onze aandacht getrokken door een terrein waar met zand wordt gesjouwd en geschept en vele trikes die het zand aanvoeren.
We zoeken een plekje voor de camper en gaan op onderzoek uit. Het blijkt dat men hier naar goud zoekt. Het zand/steen wordt aangevoerd vanaf een andere locatie en wordt met de schep afgeladen. Dan gaat het door één van de vele herrie makende, en vieze rook uitstotende, machines die het zand/steen fijn maken. Samen met water stroomt de smurrie er weer uit en wordt opgevangen door anderen die met schalen zoeken naar dat ene korreltje goud. En ja hoor, tijdens onze interesse werd er goud gevonden. Met het oog nauwelijks waarneembare stukjes bleven over in de pan.
De werkzaamheden zijn zwaar en vies, maar zijn kennelijk de enige manier om te overleven in deze regio.
Even later gaan we verder en zien de plaats waar het zand/steen vandaan komt. Er komt helaas iemand op ons af die niet wil dat er foto’s worden gemaakt.
Het betreft hier een enorme groeve waar met de hand en houweel het steen wordt losgehakt, naar boven wordt gesjouwd en op de trikes wordt geladen. In de groeven werken de mannen ondergronds terwijl er duidelijk is te zien dat er vele andere plekken stukken zijn ingestort. Naast het zware werk is het hier ook nog eens erg gevaarlijk.
Fouta Djalon
Het enige echte berggebied van west Afrika bevindt zich in Guinee met de naam Fouta Djalon. En omdat wij erg van bergen houden kunnen we niet wachten…
Het berggebied is het ontspringingsgebied van ondermeer de Niger, de Gambia en de Senegal.
De weg ernaartoe brengt ons langs de grotere plaats Labe. Een typisch West Afrikaanse stad met chaotisch verkeer en een grote markt. Terwijl we de camper op een bewaakt parkeerterrein kunnen parkeren, lopen we naar de grote markt voor groente en andere levensmiddelen.
Op de markt treffen we een vrouw die oliebollen bakt. We vertellen haar van de Nederlandse traditie en eten ter plaatse een paar oliebollen op oudjaarsdag.
Lekker zoet en vet, haha, zeker zo smakelijk als in Nederland.
Bij een gerenommeerd tankstation vullen we onze tank bij zodat we weer en kleine duizend kilometer verder kunnen.
Watervallen
De Fouta Djalon is ondermeer bekend om z’n verrassende watervallen en wandelingen.
Als eerste bezoeken we de Saala watervallen. De weg er naartoe is wederom uitdagend en ongeschikt voor ander verkeer dan een sterk vierwiel aangedreven, hoog op de wielen staand voertuig.
Erg verassend zijn dan ook de plusminus 10 verlaten vakantie huisjes vlakbij de watervallen. Ooit is het hier welvarender geweest, nu komen hier kennelijk alleen nog avonturiers. We hebben dan ook de hele plek voor ons zelf en genieten met volle teugen van de prachtige waterval.
Een dag later zijn we op zoek naar de Kambadaga watervallen. Volgens onze navigatie zijn er drie mogelijkheden om ze te bereiken. Uiteindelijk blijkt dat de door ons gekozen route eindigt bij een niet over te steken rivier, zo’n 4 kilometer voor het eindpunt. Het is oudjaarsavond, 5 uur en over anderhalf uur donker. Het is te ver om terug te gaan. We besluiten hier ons kamp op te slaan en in de “middle of nowhere”, maar wel uniek, aan de stromende rivier 2022 af te sluiten.
Nieuwjaarsdag beginnen we met een heerlijke duik in het schone water.
Ziekenzorg in Guinee
De dagen erna vermaken we ons met relaxen rondom de rivier en genieten van de rust en natuur.
Soms komt er brommertje langs. We komen aan de praat met één van hen en hij haalt voor ons vers brood en water.
Een paar dagen later glijdt Grietje nabij de Kambadaga watervallen lelijk uit en breekt haar pols. We berichtten hier eerder over. Maar voor diegene die het gemist heeft hierbij de eerder gepubliceerde tekst:
Op zondagochtend 9 januari bivakkeerden we weer eens op een fantastische plek nabij de Kambadaga watervallen in Guinee. Op een ongelukkige manier komt Grietje tot val en breekt hierbij -naar later bleek- haar pols.
Op dat moment zit er niets anders op dat in te pakken en over een 25 kilometer off-road weggetje te hobbelen in de hoop dat ze in het dorpje Pita iets van medische hulp hebben.
Een oud roestig bordje vertelt ons de ingangen en na betaling van 7 euro mogen we het terrein betreden. In een betegeld kamertje met twee operatietafels uit 195..? onderzoekt de uiterst vriendelijke arts Grietje van top tot teen.
Ondertussen kijkt hij wat rond en vind een een oude doos. Met wat geknutsel bind hij de doos om Grietje’s arm om wat te stabiliseren. Hij komt tot de conclusie dat er een foto gemaakt moet worden. Maar dat is op een andere locatie, een kilometer of 8 verderop. Er wordt een zuster opgetrommeld die ons samen met haar in de camper naar de andere locatie begeleid. Maar helaas weet ze de weg zelf ook niet goed en rijden we tot drie keer fout. Met gaten tot bijna een meter diep snap je de pijn.
Gewapend met de foto’s gaan we weer terug naar de dokter.
Nee, geen lichtbak hier, maar gewoon tegen het buitenraam concludeert de arts een breuk. Naar de gipskamer dan maar….maar dat woord blijkt nog niet uitgevonden. We krijgen een adres van een apotheek waar gips verkrijgbaar zou zijn. Maar helaas uitverkocht! Ook bij de tweede en derde apotheek blijkt geen gips verkrijgbaar. De frustratie begint toe te slaan. Dan komt er iemand op het idee om met een mototaxi het gips uit Labe te laten halen, zo’n 50 kilometer verderop.
Dat duurt natuurlijk een paar uurtjes en ondertussen hopen wij dat de aardige arts er ‘s avonds nog is om het er om te zetten.
Terwijl de dokter rond 1900 uur z’n privé jas al aan heeft besluit hij toch nog het gips te plaatsen. Eind goed, al goed. Over 45 dagen mag het er weer af.
Naschrift: ondanks dat we best wel afgepeigerd waren besloten we toch weer terug naar ons rustige plekje bij de watervallen te gaan. Beetje riskant met de meters diepe watergeulen langs de weg. In het pikkedonker maakte Cor toch een stuurfoutje en zaten we in een geul muurvast op de bodemplaat. Gelukkig vonden we een boom waaraan we via onze lier weer op onze eigen vier wielen verder konden.
Levensverwachting Nederland vrouwen 83 jaar, Guinee 62!
Conakry
Op onze weg naar de hoofdstad Conakry maken we eerst nog wandelingen rondom het plaatsje Doucki samen met gids Hassan, beschreven in deel 1 over Guinee.
Via wederom enorm slechte wegen, maar een geweldig landschap bereiken we Conakry. Onderweg kopen we nog wat praktische dingen in het iets grotere Kindia.
Conakry is de hoofdstad gelegen op een schiereiland.
Het inwoneraantal gaat richting de 2 miljoen, alhoewel het volgens Wikipedia moeilijk is vast te stellen door gebrekkige administratie en de vele dak- en thuislozen.
Maar bij binnenkomst heeft het alles van een echte west Afrikaanse hoofdstad waar het verkeer de grootste chaos vormt. Opvallend zijn de vele tuktuks die als taxi dienen. Verder is de stad een opmerkelijke combinatie van luxere panden en grote auto’s naast open riolen en bedelaars.
Op sommige kruispunten wordt het verkeer door hevig fluitende agenten enigszins geregeld, maar veel gezag hebben ze niet.
Op een rotonde worden we door een agent stilgezet. Doordat we daarmee de gehele rotonde blokkeren springt hij naast Grietje op de passagiersstoel en vraagt ons verder te rijden. Een kilometer verderop moeten we stoppen. Hij stapt uit en vraagt om papieren die we niet hebben, een zogenaamde “Laissez Passer”. Volgens onze informatie hebben we deze niet nodig. Het blijkt dat ons nog twee vrouwelijke agenten zijn gevolgd. En zo staan we ons te verdedigen -in ons slechte Frans, terwijl het verkeer aan alle kanten om ons heen vliegt tegen drie incapabele dienders.
Ze vragen steeds meer papieren maar kunnen ons nergens echt op pakken. Dan vragen we of het niet op het bureau kunnen afhandelen samen met hun chef. Kennelijk was dat de juiste aanpak, want daarna bonden ze in en vertrokken ze.
Gelukkig is deze ervaring een uitzondering want verder hebben we in Guinee we enkel erg vriendelijke mensen getroffen.
Hotel les Palmiers
We overnachten op het parkeerterrein van hotel les Palmiers wat aan de ene kant door het strand, en aan de andere zijde door een drukke stadsweg wordt begrensd. Op het strand komt jeugd samen om te sporten en te chillen. We hebben overigens nog nooit zo’n vies strand gezien. Het vuilnis stapelt zich hoog op, terwijl de jongens er dwars doorheen voetballen.
Voor een strandvakantie moet je hier vooral niet zijn.
Toch waarderen we ons verblijf op het parkeerterrein van het hotel omdat de tuktuks ons voor de deur oppikken en we zo de hele stad kunnen ontdekken. Bovendien hebben we hier de beschikking over een wasmachine! waar we gretig gebruik van maken. De eigenaar van het hotel heeft contacten op de ambassade van Ivoorkust. Via dit contact kunnen we de moeilijk verkrijgbare documenten voor Ivoorkust bemachtigen.
Circus Acrobatiek
In Conakry bevindt zich een project waar straatjongeren worden opgeleid tot circus artiest. De grotendeels kansloze jongeren worden opgeleid in alle facetten van het circusleven. De sfeer onderling is geweldig, het plezier straalt er aan alle kanten vanaf. Wij namen een tuktuk en bezochten de hal waar het gebeurd. Ze trainen 5 dagen per week van 10 tot 2. Toen wij binnenkwamen als blanke belangstellenden werd de piste direct omgebouwd en kregen we een eerste klas privé-voorstelling te zien. Ze doen het om te oefenen, het kost niets, al laat je natuurlijk wel een fikse fooi achter na zo’n avontuur.
Onze korte conclusie:
Guinee is een fantastisch land met ongekende mogelijkheden waar er voor de verdere ontwikkeling van toerisme nog vele kansen zijn. Maar met de huidige infrastructuur van het land moet je avontuurlijk zijn ingesteld. De hoofdstad Conakry is een bruisend geheel waar alles, wat een beetje West Afrikaanse stad heeft, bij elkaar komt. Het is een plek waar al je zintuigen maximaal op scherp worden gezet. Wij kunnen daarna de rust van de natuur weer extra waarderen. Op naar Sierra Leone.
