Madagaskar op de scooter | Deel 6 | Belo-sur-Tsiribihina

Wie haalt het in zijn hoofd om een tweedehands scooter in de hoofdstad van Madagaskar te kopen? Om daarop ruim 4.000 km over dit enorme eiland te reizen? Niemand voor mij was ooit op dit idee gekomen. Ik deed het gewoon en ontdekte het echte Madagaskar. Reis met me mee naar het Rode Eiland en maak kennis met de baobabs, lemuren, kameleons, hagelwitte stranden en bovenal de gastvrij Malagasy: TONGA SOA. Ik deel dit van mijn scooterreis door Madagascar bezoek ik Kirindy Village, op zo’n 60 kilometer van Belo-sur-Tsiribihina.

Lees ook:

Inhoudsopgave

De ‘veerpont’ naar Port Bac Tsimafana

Twee dagen geleden werd mijn scooter in het pikkedonker in een pirogue met motor gedragen. Nu is het daglicht en zie ik pas hoe vernuftig de Malagasy het vervoer over water hebben geregeld. Een drietal langgerekte houten pallets van een meter of twintig liggen op zes motorpirogues. Voorzichtig rijd ik mijn scooter over de eerste twee pallets en parkeer hem naast drie terreinwagens.

Op het veerpontje naar Port Bac Tsimafana

Na een minuut of tien bereikt het veerpontje de overkant in Port Bac Tsimafana. Daar zijn tientallen sjouwers druk in de weer met rijstzakken. Op de kade liggen al honderden rijstzakken te wachten op een plekje in een van de vrachtwagens.

Ik rijd mijn scooter de wal op en langs de rijstzakken richting een zandpad. Ik passeer een paar hutten en opslagloodsen. Een groot bord langs de zandweg wenst me vervolgens tot ziens, een fijne dag en een goede reis.

De zandweg geheten Route National 8

Inmiddels heb ik toch al wat meegemaakt qua wegen op Madagaskar, maar het zandpad waar ik nu op rijd breekt alle records. Op sommige plaatsen is er van een weg zelfs helemaal geen sprake. Daar volg ik de diepe sporen die de vrachtwagens in het mulle zand hebben achtergelaten. Toch staat dit zandpad officieel genoteerd op de landkaart van Madagaskar als Route National 8 of kortweg RN8. De RN8 begint op die kaart in Bac Port Tsimafana en eindigt 75 km later bij de T-splitsing met de RN35 richting Morondava.

KLIK HIER VOOR DE ROUTEKAART VAN GOOGLE MAPS

Ik moet alle zeilen bijzetten om mijn scooter door het mulle zand te loodsen. Te zacht rijden is geen optie, want dan ga ik geheid op m’n bek. Een stevig tempo van zo’n 30 tot 40 km per uur is pure noodzaak. Hoe je hier überhaupt kunt rijden als het regent? In ieder geval is een terreinwagen hier geen overbodige luxe.

Een erg smal gedeelte van de RN8 richting naar Kirindy Village

Na zo’n twintig kilometer is het tijd voor een pauze in het gehucht Beroboka. Voor de zekerheid controleer ik de inhoud van de benzinetank. Tot mijn schrik is de tank alweer bijna leeg is. Hoe kan dat nou? Vanochtend heb ik de tank vol laten gooien in Belo-sur-Tsiribihina. De benzine is dus weer flink aangelengd met water. Dat kan niet anders.

In Beroboka wordt mijn tank gevuld met ‘echte benzine’ uit anderhalve literflessen Eau Vive. Voor de zekerheid vraag ik of het wel echte benzine is en geen water. ‘Zie de groene kleur,’ zegt de verkoper, terwijl hij een trechter in de tank stopt. Vervolgens schenkt hij de benzine er voorzichtig in. ‘In Madagaskar gooien we niets weg. De lege waterflessen van Eau Vive vul ik altijd met benzine.’ Ik koop een extra fles voor het geval dat.

Als eerste gast in het gloednieuwe hotel Relais du Kirindy

Tegen vijf uur arriveer ik bij de receptie van een gloednieuw hotel grenzend aan Kirindy Village. ‘Eigenlijk zijn we nog niet officieel geopend. De bouwwerkzaamheden zijn in volle gang, maar een paar kamers zijn al klaar. Dus als je hier wilt slapen, dan kan dat.’

Ik krijg een uitgebreide rondleiding van de manager. Hij is heel erg in zijn nopjes over de potentie. ‘We zitten op een schitterende lokatie. Met al die prachtige baobabs en het nabije Kirindy Forest. Duizenden toeristen stoppen hier sowieso om de heilige baobab te zien en een safari te maken in het park.’

Rond half zes maak ik een wandeling door het aangrenzende dorpje: Kirindy Village. Ineens bevind ik me weer op het tijdloze platteland van Madagaskar. Dit keer wel met een magisch tintje. Kirindy Village is namelijk omgeven door majestueuze baobabs. Van die eeuwenoude reuzen die je nergens anders ter wereld vindt.

Zeboes lessen hun dorst bij de drinkplaats, terwijl een dorpeling jerrycans met water vult en ze op een kar zet. Een tijdloos beeld dat nu dus wordt verstoord door de moderne tijd in de vorm van een luxe hotel met zwembad.

Kirindy Forest: het territorium van de fossa

Het nieuwe hotel is natuurlijk niet zonder reden op deze plek gebouwd. Kirindy Village is sowieso een vaste stop voor heel veel toeristen die vanuit Morondava via de Allee des Baobabs naar Tsingy reizen. Als ze geen kanotocht maken naar Miandrivazo dan komen hier zelfs twee keer langs.

Daarnaast ligt op amper tien kilometer het enige nationale park waar je een goede kans maakt om het enige roofdier van Madagaskar in levenden lijve te aanschouwen: de fossa.

De manager van Relais du Kirindy meldt zich bij me. ‘Eric, ik heb een plekje voor je geboekt op de nachtsafari in Kirindy Forest. Je moet nu wel vertrekken, want anders kom je te laat. En weg ben ik. De eerste jeeps met toeristen op weg naar Réserve Forestière de Kirindy passeren me. Net als ik zijn ze van plan om de Cryptoproctra Felix oftewel de fossa in zijn natuurlijke omgeving te bewonderen.

Fossa op weg naar vuilnisbakken van het Kirindy kamp

Het zit me niet mee. Al het zand op de weg is mijn scooter opnieuw te veel geworden. Twee kilometer voor de ingang van Kirindy Forest stopt de scooter abrupt. Er zit niks anders op dan hem door het mulle zand te duwen. Het betekent helaas of gelukkig wel dat ik niet de nachtsafari mis.

Fossa op de vuilnisbakken van het Kirindy kamp

De manager van Kirindy brengt het slechte nieuws als ze me geheel bezweet aan ziet komen strompelen. ‘De safariwagens zijn al op pad. Ze konden niet op je wachten.’ Gelukkig wil ze me wel helpen met de reparatie van de scooter. ‘Ik roep mijn staf wel even. Die weten wel hoe ze de scooter weer aan de praat krijgen.’

Onderwijl bof ik. Twee fossa’s melden zich bij de vuilnisbakken van het kamp. Als de toeristen een uurtje later terugkomen van hun safari’s balen ze. ‘Geen fossa te bekennen,’ zegt een teleurgestelde Amerikaanse. Ik laat haar de foto’s zien van de fossa’s die ik wel heb gezien. ‘Was ik maar hier gebleven,’ zucht ze.

Scooterreparatie in Kirindy National Forest

Om negen uur heeft een monteur het probleem achterhaald. ‘Er zat veel teveel water in je benzine. Ik heb de hele tank leeggehaald en er een liter echte benzine ingedaan.’ Hij toont de verwijderde waterbenzine. ‘Kijk hoeveel water erin zit. Het is een wonder dat je scooter het zo lang heeft volgehouden.’

Het is inmiddels half tien en de manager maakt zich duidelijk zorgen: ‘Eric, blijf hier gewoon. Het is veel te gevaarlijk om nu nog terug te rijden naar je hotel. We hebben plaats zat in ons kamp en je hoeft er niet voor te betalen.’ Ik bedank haar vriendelijk voor het genereuze aanbod en trakteer iedereen op een drankje. ‘Op jullie gezondheid!’