Wereldreizigers.nl
Zeboekar-op-de-brug-over-de-Manambolo-rivier-richting-Miandrivazo
Home » Afrika » Madagaskar » Madagaskar op de scooter | Deel 9 | Malaimbandy – Antsirabe – Ambositra (450 km)

Madagaskar op de scooter | Deel 9 | Malaimbandy – Antsirabe – Ambositra (450 km)

Wie haalt het in zijn hoofd om een tweedehands scooter in de hoofdstad van Madagaskar te kopen? Om daarop ruim 4.000 km over dit enorme eiland te reizen? Niemand voor mij was ooit op dit idee gekomen. Ik deed het gewoon en ontdekte het echte Madagaskar. Reis met me mee naar het Rode Eiland en maak kennis met de baobabs, lemuren, kameleons, hagelwitte stranden en bovenal de gastvrij Malagasy: TONGA SOA.

Lees ook:

Vervolg scooterreis: Malaimbandy – Antsirabe

Zonder plan naar Miandrivazo

Je kunt van alles plannen, maar of dat nou zo verstandig is in Madagaskar? Gewoon gaan en kijken waar het schip strand. Na ruim twee weken is dat wel het beste plan. Iedere dag is boordevol verrassingen die simpelweg niet te plannen zijn. Ik heb het opgegeven om plannen te maken. Ik rijd en kijk wel waar het schip of in mijn geval de scooter strand…

Een zebokar (charette) met rijst op de brug over de Manambolorivier nabij Miandrivazo
Een zeboekar (charette) met rijst op de brug over de Manambolorivier nabij Miandrivazo

Zo zit ik ineens weer op een perfecte asfaltweg van 115 kilometer van Malaimbandy naar Miandrivazo. Mijn medeweggebruikers vormen zoals altijd een bont gezelschap van wandelaars, zeboekarren, herders en heel af en toe een auto of taxibrousse (minibus). Twee keer stop ik om mijn benen te strekken en om bijvoorbeeld een klas vol ijverige kinderen te verrassen met mijn aanwezigheid.

Een ijverige schoolklas op weg naar Miandrivazo
Een ijverige schoolklas op weg naar Miandrivazo

In de hitte van Miandrivazo

Rond twaalf uur arriveer ik in Miandrivazo. Het is precies een week geleden dat ik hiervandaan vertrok voor een driedaagse kanotrip op de Tsiribihinarivier. Nu merk ik ook waarom Miandrivazo een van de warmste plaatsen in Madagaskar is. De stad met zo’n 100.000 inwoners ligt landinwaarts en maar honderd meter boven de zeespiegel. Er staat geen zuchtje wind en de temperatuur is ver boven de dertig graden Celsius. De hoogste tijd voor een uitgebreide lunch in de schaduw.

Uitzicht op Miandrivazo
Uitzicht op Miandrivazo
Karretje met koude jus d'orange in Miandrivazo
Karretje met koude jus d’orange in Miandrivazo

Bij een sappenkarretje langs de weg les ik eerst onder grote lokale belangstelling m’n grootste dorst met drie bekers jus d’orange. Daarna begeef ik me naar een restaurant met fraaie muurschilderingen.

Baobab kunst in Miandrivazo
Baobab kunst in Miandrivazo

Ontspannen rit van Miandrivazo naar Antsirabe

Rond een uur begin ik aan de ruim 220 kilometer lange rit van Miandrivazo naar Antsirabe. De toestand van de weg ken ik inmiddels van de heenweg. Het wegdek op de eerste dertig kilometer is op sommige plekken echt slecht. Bij de slechtste plekken staan jongens met schoppen. Op de heenreis deden ze nog even alsof ze heel druk in de weer waren om alle gaten in het wegdek te dichten. Dit keer laten ze het achterwege. ‘Vaza,’ schreeuwen ze. ‘We willen bonbons!’

Ik haal een nieuwe zak vol met lolly’s tevoorschijn en geef de mannetjes elk een handjevol. ‘Merci beaucoup!’ luidt hun antwoord.

Kinderen verdienen wat bij op de RN34 nabij Miandrivazo
Kinderen verdienen wat bij op de RN34 nabij Miandrivazo

Ik betrap mezelf erop dat ik het eigenlijk veel leuker vind om op een weg te rijden die ik al een keer gereden heb. Het rijdt vele malen ontspannender als je weet wat er komen gaat. Nu kan ik op m’n gemak genieten van het prachtige landschap en de immer vriendelijke bevolking. Een kudde koeien of geiten op de weg, de zoveelste volgepakte minibus en de verkeersdrempels die de komst van een dorp of nederzetting aankondigen. Ik stoor me er in het geheel niet aan. Dit is waarvoor ik het doe. Pure vrijheid.

Een herder dirigeert zijn kudde op de Route National 35
Een herder dirigeert zijn kudde op de Route National 35
Karakteristieke taferelen in een Malagasy dorp
Karakteristieke taferelen in een Malagasy dorp

De dorpjes volgen elkaar om de zoveel kilometer op. De bedrijvigheid neemt toe naarmate de middag vordert. Waarbij het toch bijna altijd de vrouwen zijn die de meeste handarbeid verrichten. Manlief kijkt liever toe in de schaduw.

Tanken in Madagaskar blijft een uitdaging

Tegen half vier is het tijd om de tank te vullen. Het heeft geen zin om te proberen het enige pompstation te halen aan deze 220 km lange weg. Dat is helemaal niet zozeer omdat de benzine er goedkoper is. Ik vind het juist prima om iets meer te betalen aan een dorpeling die probeert om wat bij te verdienen met de verkoop van flessen benzine. Maar helaas ben ik al twee keer afgescheept met waterige benzine.

De tank is bijna leeg en ik moet nog ruim 70 kilometer. In Mandoto laat ik de tank weer bijvullen met waterflessen vol benzine. ‘Er zit toch geen water in?’ vraag ik. ‘Wat? Water in de benzine? Waar doen ze dat? Ik ben geen crimineel.’ Ik vertel dat ik het nu twee keer heb meegemaakt in de omgeving van Kirindy. ‘Dat is heel slecht. Ik doe dat niet. Kijk!’ Ze laat me een dichte jerrycan zien vol met benzine. Daarmee vul ik de lege waterflessen. Ik verkoop benzine en geen water.’

Perfect asfalt op weg van Miandrivazo naar Antsirabe
Perfect asfalt op weg van Miandrivazo naar Antsirabe
Benzine vanuit een waterfles in Mandoto
Benzine vanuit een waterfles in Mandoto

Ik meld me vervolgens bij een onbemand groente -en fruitkraampje. De verkoopster ligt even verderop een uiltje te knappen. Ik pak een paar mandarijnen en sinaasappels en laat ze aan haar zien. ‘2.000 Ariary (50 eurocent),’ zegt ze slaperig. Ik leg een briefje van 2.000 Ariary in de kraam.

Karakteristiek kraampje langs de weg in Mandoto
Karakteristiek kraampje langs de weg in Mandoto

De tijd is gevlogen en in de laatste zonnestralen van de dag worden de koeien weer naar hun stal gedirigeerd. Dit keer ben ik ruim op tijd. Ik rijd op m’n gemak de zonsondergang en mijn eindbestemming van vandaag, Antsirabe, tegemoet.

Een paar zeboes met herder op weg naar huis nabij Antsirabe
Een paar zeboes met herder op weg naar huis nabij Antsirabe

Three Horses Beer (THB) in hotel le Trianon

Het is tijd voor een welverdiend tapbiertje van de firma Three Horses Beer (THB) in hotel le Trianon. Het weerzien met het personeel van hotel le Trianon in Antsirabe is allerhartelijkst. ‘Eric, we zijn heel blij je heelhuids weer te zien,’ zegt de receptionist. ‘Wat heb je allemaal beleefd op je scooter?’

Voor deze gelegenheid worden zelfs de bar en het restaurant geopend. Ik geniet van een vers getapte THB (Three Horse Beer). De brouwerij van het enige en mateloos populaire Malagasy biertje staat in Antsirabe.

De barman in hotel Le Trianon in Antsirabe tapt een verse Three Horses Beer
De barman in hotel Le Trianon in Antsirabe tapt een verse Three Horses Beer
De entree van hotel Le Trianon
De entree van hotel Le Trianon

Pousse pousse wedstrijd in Antsirabe

Antsirabe is een van de leukste steden in Madagaskar. Simpelweg omdat het eigenlijk geen stad is maar een uit de kluiten gewassen dorp met ruim 250.000 inwoners. Vanochtend kom ik er achter dat Antsirabe bekend staat als de stad met honderden (zo niet duizenden) pousse pousses. De pousse pousse is de Malagasy variant van de Indiase riksja. Een riksja is een tweewielig karretje dat door een fiets of een persoon wordt voortgetrokken. In sommige gevallen ook door een motor of brommer, maar in Madasgaskar komen die gemotoriseerde varianten nauwelijks voor.

Een pousse pousse voor de edelstenenmarkt in Antsirabe
Een pousse pousse voor de edelstenenmarkt in Antsirabe

Rond het middaguur is het is een drukte van belang in het centrum van Antsirabe. Iemand vertelt me dat er vandaag een ‘spectacle’ is. Het spektakel bestaat uit een snelheidsrace tussen tientallen pousse pousse lopers. Voor het stationsgebouw is een podium opgetrokken waar de winnaars van het spektakel zullen worden gehuldigd.

Een jongeman laat zich vervoeren in een pousse pousse in Antsirabe
Een jongeman laat zich vervoeren in een pousse pousse in Antsirabe
Deelnemers aan de pousse pousse wedstrijd in Antsirabe
Deelnemers aan de pousse pousse wedstrijd in Antsirabe

De race is een happening op zich. Er zijn veel toeschouwers en mij vallen de vele ambulante handelaren op. Ze venten met ballonnen, fruit en frisdrank. Voor het voormalige stationsgebouw is een podium opgetrokken waar een bandje de menige vermaakt.

Het spektakel in Antsirabe gaat nog even door. Een nieuwe band heeft het podium ingenomen. Het publiek zingt uit volle borst mee. De pousse pousse lopers relaxen in hun karretjes en wachten in alle rust op de prijsuitreiking.

De rit richting Ambositra

Om kwart over een besluit ik om de festiviteiten te laten voor wat ze zijn. Het is tijd om richting Ambositra (spreek uit: Amboestra) te vertrekken. De afstand van Antsirabe naar Ambositra is ‘slechts’ 90 kilometer, maar je weet maar nooit. De weg schijnt prima te zijn. ‘Er is alleen wat oponthoud bij de brug over de Maniarivier,’ vertelt de manager van hotel le Trianon. ‘Die is namelijk in het regenseizoen bezweken onder de waterdruk. Er is inmiddels wel een tijdelijke omleiding gemaakt.’

Goede reis gewenst door Bank of Africa naar Ambositra
Goede reis gewenst door Bank of Africa naar Ambositra
Bakstenentransport op de RN7
Bakstenentransport op de RN7

Taxibrousses in Madagaskar

Halverwege de rit naar Ambositra stop ik langs de kant van de weg bij een moeder met vijf kinderen. ‘We wachten al vier uur op een taxibrousse richting Fianarantsoa. Alle busjes die passeren, zitten vol,’ zucht moederlief.

Openbaar vervoer bestaat niet (of nauwelijks) in Madagaskar. De inwoners zijn afhankelijk van de duizenden taxibrousses (minibussen) die dagelijks over het immense eiland scheren. Zonder uitzondering zitten de busjes vol of overvol. Regelmatig zitten de passagiers zelfs op het dak. De busjes vertrekken volgepakt uit een stad op weg naar een andere stad. Als je ergens daartussen een plek in zo’n busje wil scoren, dan moet je echt geluk hebben. Je zit zo een halve dag te wachten als je pech hebt.

Want hoe volgepakt en overladen de busjes ook zijn; er is heel controle. Op de RN7 van Antananarivo naar Tulear zijn meer dan 500 posten van de lokale gendarme. Dit betekent dat er om de 20 kilometer wel eentje is. Ik ben er al tientallen gepasseerd en zag dat menig chauffeur van zo’n volgeladen taxibusje ‘een cadeau’ gaven aan de lokale veldwachter. Een briefje van 1.000 of 2.000 Ariary (25 tot 50 eurocent) is een gangbaar ‘cadeau’. Het betekent wel dat veel chauffeurs onderweg alleen passagiers meenemen als er echt plek is.

Een familie wacht op een taxi-brousse in Manandoana
Een familie wacht op een taxi-brousse in Manandoana
Een houthandeltje langs de RN7
Een houthandeltje langs de RN7

Bob Ross landschappen

Het is inmiddels tegen vieren en de lucht betrekt snel. Ik lig goed op schema als ik de ingestorte brug over de Maniarivier nader. Het landschap is onderwijl steeds fraaier geworden.Tenminste dat vind ik. Wijlen de Amerikaanse landschapschilder Bob Ross zou hier helemaal los zijn gegaan. Wat een heerlijke variatie van adembenemende landschappen heb ik in amper twee uur allemaal al mogen bewonderen. Van schilderachtige bergdorpjes tot immense rijstterrassen en bizarre rotsformaties. De foto’s hieronder spreken boekdelen. ‘And here we paint a happy cloud with some titanium white.’ Ik hoor Bob Ross in gedachten…

Ingestorte brug over de Maniarivier
Ingestorte brug over de Maniarivie
Een Bob Ross tafereel in Madagaskar
Een Bob Ross tafereel in Madagaskar
Srijstterrassen nabij Ambakoana
Rijstterrassen nabij Ambakoana

Een regenachtige aankomst in Ambositra

Halleluja! Ik rijd middenin een heuse wolkbreuk. Ik weet niet hoe snel ik mijn scooter langs de weg moet parkeren. De eigenaar van een hotely (een Malagasy snackbar) gebaart naar me. ‘Kom hier binnen staan, vaza!’

Dit is dus een originele hotely. Een snackbar op z’n Madagaskaars. Noedels, sla, oliebollen, loempia’s en een thermosfles met heet water. Voor amper een euro krijg je er een hartige hap voorgeschoteld.

Schuilen voor een hoosbui in een snackbar in Larinoro
Schuilen voor een hoosbui in een snackbar in Larinoro

Gelukkig stopt de hoosbui na een half uur. Ik wacht nog een kwartier langer om te zien hoe de enorme plassen op de weg als sneeuw voor de zon verdwijnen. Het blijft wel miezeren, maar dat belet me niet om door te rijden. Ambositra bereik ik om half zeven.

Aankomst in een regenachtig Ambositra
Aankomst in een regenachtig Ambositra

Hotel l’Artisan in Ambositra

Op aanraden van Enzo, een Italiaanse toeristengids die ik Antsirabe heb ontmoet, meld ik me bij hotel l’Artisan. L’Artisan ligt bijzonder fraai op een heuvel tegenover het centrum en is erg populair bij reisgezelschappen. ‘We hebben alleen nog een kleine bungalow voor vannacht. Straks komt er namelijk een groot reisgezelschap van 35 Italianen. Die blijven voor een nacht. Morgen kun je overal slapen, want dan zijn ze weer weg.’ ‘Prima, voor 15 euro hoor je mij niet klagen.’

Italiaanse toeristen in hotel l'Artisan in Ambositra
Italiaanse toeristen in hotel l’Artisan in Ambositra

Het Italiaanse reisgezelschap arriveert in twee minibussen. Enzo is er ook bij. ‘Eric, wat leuk je weer te zien. Ik begeleid een groep van 35 Italiaanse toeristen. Doe me wel een lol en vertel niet wat je hebt betaald voor je bungalow.’ Oeps. ‘Hoezo?’ ‘Ik weet dat jij 15 euro betaalt, maar mijn groep betaalt een veelvoud van 15 euro. Ze hebben geen idee wat de hotelprijzen zijn in Madagaskar.’

In het restaurant is livemuziek en een uitbundige sfeer. Ik geniet met volle teugen van het uitstekende driegangenmenu. De Italiaanse toeristen hebben het ook bijzonder naar hun zin. ‘Om tien uur begint de finale van Champions League. Ga jij ook kijken. Juventus tegen Real Madrid.’ ‘Natuurlijk,’ antwoord ik tegen beter weten in. Ik kan nauwelijks meer wakker blijven.

Als Ronaldo voor Real Madrid de score opent, gaat het hele Italiaanse reisgezelschap compleet uit hun dak. ‘Huh? Jullie zijn toch Italianen?’ ‘Ja maar we komen allemaal uit Turijn en zijn fans van Torino. We haten Juventus.’ Mandzukic tekent even later tegen alle verhoudingen de 1-1 voor Juventus. Ik blijf kijken totdat Real in de tweede helft heel simpel uitloopt naar een 3-1 voorsprong.

Tijd om te slapen…

Lees ook:

Avatar foto

Eric

Hoe is het om op een lokaal gekochte scooter ruim 10.000 kilometer in Madagascar rond te rijden? Of op een pikipiki (scooter in Swahili) door Oost-Afrika? In ruim 20 jaar heb ik ruim 100 landen bezocht. Dit heeft heel veel onbetaalbare reiservaringen opgeleverd, die ik graag met jullie deel.

ERIC – RUIM 100 LANDEN
– Reist graag op scooters
– Unieke reiservaringen delen.
– Favoriete bestemmingen: Madagascar, Oeganda, Japan, India en Colombia.

1 comment

  • Beste Eric,

    Ik ben helemaal geinspireerd geraakt na dit verhaal en heb ook besloten een scooter te kopen en te gaan touren door madagascar. Ik vertrek 12 maart en kom 1 mei pas weer terug. Voor 7 weken dus zelfs! Ik vroeg me af of er gevaarlijke situaties zich hebben voorgedaan (bendes/ straatrovers etc). Ik hoor het graag! ook andere tips zijn van harte welkom.

    Met vriendelijke groet,

    Tom

Elke maand leuke reistips en extra voordelen ontvangen? En wist je dat we maandelijks een wereldkaart weggeven onder onze abonnees? Het enige wat je daarvoor hoeft te doen is hieronder je e-mailadres achter laten, je maakt dan elke maand opnieuw kans!

logo-wereldreizigers-grijs-1
Translate »
3 Shares
3 Shares
Copy link