Madagaskar op de scooter | Deel 8 | Morondava

Wie haalt het in zijn hoofd om een tweedehands scooter in de hoofdstad van Madagaskar te kopen? Om daarop ruim 4.000 km over dit enorme eiland te reizen? Niemand voor mij was ooit op dit idee gekomen. Ik deed het gewoon en ontdekte het echte Madagaskar. Reis met me mee naar het Rode Eiland en maak kennis met de baobabs, lemuren, kameleons, hagelwitte stranden en bovenal de gastvrij Malagasy: TONGA SOA. In dit deel reis ik van Morondava naar Malaimbandy met wat pech onderweg. En als klap op de vuurpijl mag ik overnachten in de gevangenis…

Lees ook:

Inhoudsopgave

Een schoonmaakbeurt voor mijn scooter in Bemanonga

Fris en fruitig heb ik om half negen afscheid genomen van het personeel van Kimony Resort. Een kwartier later is het al bingo, want na al die dagen door het zand op de fameuze Baobablaan sputtert mijn scooter. In Bemanonga meld ik me voor een schoonmaakbeurt. Helaas is er geen werkplaats met een hogedrukspuit en moet ik vertrouwen op een handwasje.

Na de schoonmaak gaat het in eerste instantie prima. De zon schijnt en het is lekker gezellig op de weg. Ik geniet weer volop van alles ommeheen. Na 60 km stop ik even in Magnamby bij een school.

Heel veel pech op weg naar Ankilizato

Het wordt langzaam maar zeker duidelijk dat er meer aan de hand is met mijn scooter. Nu de weg langzaam omhoog gaat, hoor ik allerlei vreemde geluiden uit de knalpijp.

Landschap langs de RN35 richting Ankilizato

Om half een is het dan definitief gebeurd. Zelfs met de deskundige hulp van enkele passanten is er geen beweging meer in m’n scooter te krijgen. Een lokale onderwijsinspecteur biedt me aan om een touw aan zijn motor vast te maken en me zo op sleeptouw te nemen. Zijn broer heeft een werkplaats voor motoren in Ankilizato. ‘Als hij je scooter niet kan repareren, dan kan niemand het.’

De scooter is niet meer vooruit te branden

Op sleeptouw achter deze motor naar Ankilizato

Het is behoorlijk lastig om de motor te volgen. Bijna twintig kilometer is het sleuren en trekken geblazen. Rond half twee bereiken we de werkplaats in Ankilizato. Daar blijkt het probleem groter dan gedacht. De scooter wordt bijna volledig ontmanteld en schoongemaakt, maar niets lijkt te helpen. Pas na anderhalf uur heeft de monteur het ultieme euvel gevonden: ‘Het kan niet anders dan je knalpijp zijn. We moeten hem doormidden zagen en schoonmaken.’

Op zoek naar het euvel van de scooter in Akilizato — Op zoek naar het euvel van de scooter in Ankilizato

Onderwijl heb ik de grootste lol met de kinderen van het dorp. Ze willen namelijk allemaal luisteren naar de muziek uit mijn hoofdtelefoon. Michael Jackson is duidelijk favoriet.

Test hoofdtelefoon door kinderen in Ankilizato

Rond half zes wordt de knalpijp weer aan elkaar gelast. Om zes uur rijd ik weer en begeef me in het spitsverkeer. Op een kilometerwijzer langs de weg lees ik dat Malaimbandy nog 52 kilometer is. Dat betekent dat ik vaart moet maken, want de duisternis is aanstaande.

Na een kilometer of dertig is het even tijd voor een korte koffiepauze.

Aankomst in het donker in Malaimbandy

Alles zit mee. Het is windstil, lekker warm en ik rijd op een perfecte asfaltweg. Rond zeven uur bereik ik de splitsing van de RN34 richting Miandrivazo en de RN35 naar Malaimbandy. Daar staan een paar auto’s geparkeerd bij een hotel. Ik parkeer mijn scooter en meld me in het restaurant van het hotel. Daar tref ik een jong stel uit Drente. Het zijn de eerste Nederlanders die ik in Madagaskar ontmoet. Ze zijn laaiend enthousiast over Madagaskar.

Het is erg gezellig en ik vergeet de tijd. Tegen acht uur besluit ik toch maar even te vragen of er een kamer vrij is in het hotel. ‘Sorry, we zijn helemaal volgeboekt,’ zegt de receptionist. ‘Weet je nog een ander hotel?’ ‘Nee niet hier. Alleen in Miandrivazo, maar dat is ruim twee uur rijden. Of heel misschien in Malaimbandy over de brug.’

Ontwaken in de gevangenis van Malaimbandy

Over een krakkemikkige bruggen vervolgens drie kilometer zand bereik ik Malaimbandy. In het dorpje brandt welgeteld één lichtje. Dat lichtje komt uit een winkeltje. Ervoor zitten drie Malagasy in kennelijke staat. ‘Vaza!’ schreeuwt een van hen. ‘Wat kom je doen?’ ‘Ik zoek een plek om te slapen.’ De eigenaar komt gelijk naar buiten en neemt het gesprek over. ‘Loop maar achter mij aan. Mijn broer woont tegenover. Hij is de burgemeester van Malaimbandy. Hij gaat je helpen.’

Zijn broer, de burgemeester, is de gastvrijheid zelve. Hij heet mij eerst van harte welkom in Malaimbandy namens alle inwoners en vraagt dan of hij iets voor me kan doen. Ik leg hem uit dat ik nogal wat pech heb gehad onderweg en geen hotel heb kunnen vinden. ‘In Malaimbandy is geen hotel en ook geen guesthouse. Maar we kunnen je natuurlijk niet in de kou laten staan. De enige slaapplek die we hebben is in de gevangenis. Daar is nu niemand. Dus als je er geen bezwaar tegen hebt om een nachtje in de cel door te brengen. Loop dan achter me aan.’

De burgemeester pakt een zaklamp en ik volg hem naar een binnenplaats. Daar zitten twee bewakers met hun mobieltjes te spelen. ‘Ik heb een gast voor de nacht,’ zegt hij. ‘Deze vaza zoekt een bed. We kunnen hem wel in de gevangenis laten slapen toch?’

De bewakers geven me een kussen en wensen me een prettige nacht.

Slaapplaats in de knusse gevangenis van Malaimbandy

De volgende ochtend staat de burgemeester om klokslag acht uur voor mijn cel. ‘Ik wil je uitnodigen voor een ontbijt.’ Dat aanbod sla ik natuurlijk niet af. ‘Loop maar achter me aan. We gaan eten bij Jeanette. Ze maakt de lekkerste poffertjes. Lekker knapperig en vers!’

Verse poffertjes op de markt in Malaimbandy — Jeanette de poffertjesbakker op de markt in Malaimbandy

Daar zit ik dan op de markt van Malaimbandy aan het ontbijt met de burgemeester en vele andere inwoners. ‘Zo gaat het hier elke dag. Gezellig toch?’ Na het voortreffelijke ontbijt leidt de burgemeester me naar het tankstation van Malaimbandy.