Wereldreizigers.nl
Boven op een duin | overlanden marokko | Wereldreizigers.nl

NoFear Reizen in Afrika (2) | Overlanden in Marokko

We (Cor en Grietje van NoFear Reizen), reizen met onze Toyota Hilux 4×4 camper door Afrika. Het Afrikaanse continent is het mekka voor ‘overlanden‘ met veel uitdagende routes en prachtige bestemmingen. Het eerste Afrikaanse land dat we tijdens onze reis naar Zuid-Afrika aandoen is Marokko, waar we onder andere de Toubkal berg (4167 m) hebben beklommen. In dit artikel vertellen we je alles over het vervolg van onze reis door Marokko richting Mauritanië. We ontmoette andere overlanders, trotseerden een Via Ferrata, reden door de Dades vallei en kwamen met onze Toyota 4×4 muurvast te zitten in de duinen.

Van Ouarzazate naar de grens met Mauritanië

Na de beklimming van de Toubkal gaat onze reis door Marokko verder in richting van Ouarzazate (locatie hier). Cor is nog een paar dagen behoorlijk ziek geweest met symptomen van krampen, misselijkheid, vermoeidheid en benauwdheid. Hoogteziekte of iets verkeerd gegeten? Beide zou makkelijk kunnen. Maar na een paar dagen rustig aan doen gaat het weer prima.

Bij aankomst in Ouarzazate verbazen we ons over de vooruitstrevendheid in het middelgrote stadje. Grote brede straten met luxere auto’s in plaats van ezels, paarden en geiten op straat. Vele, strak in de verf gezette gebouwen bepalen het beeld. De stad wordt doormidden gesneden door een droogstaande rivier. Wij besluiten deze keer op een camping te overnachten. Soms doen we dat als we moeten wassen of douchen.

Overlanders ontmoeten elkaar
Overlanders ontmoeten elkaar

Op de camping ontmoeten we een Duits en Nederlands stel overlanders. Het Duitse stel rijdt in een expeditietruck en het Nederlandse in een Toyota Hilux. Dit soort ontmoetingen zijn zeer waardevol. Als gelijkgestemden hebben we de hele middag gezellig gepraat en reisverhalen uitgewisseld. Aan het eind van de middag hebben we gezamenlijk gebruik gemaakt van het naastgelegen zwembad en ’s avonds samen gedineerd.

Samen reisverhalen uitwisselen met overlanders uit Nederland en Duitsland
Samen reisverhalen uitwisselen met overlanders uit Nederland en Duitsland

Maar ja, overlanden doe je veelal alleen. Dus de volgende dag scheidden onze wegen en hebben we er weer een leuk stel kennissen bij.

De Dades vallei

De Dades vallei (locatie hier) is zo’n attractie die vele reizigers niet willen missen. Dit soort attracties brengt ons in vertwijfeling. Toch maken we ditmaal de keus om er langs te gaan. Dan weten we in ieder geval van de hoed en de rand.

We rijden door een prachtige vallei in een mooi landschap. Mooie kronkelwegen en mooie doorzichten. Helaas wordt onze blik regelmatig vervaagd door de schreeuwerige hotels en restaurants. Het is er nu redelijk rustig, maar je kunt aan alles zien dat men er veel toeristen gewend is.

De veelgemaakte foto van de Dadesvallei, de haarspeldbochten | Overlanden in Marokko
De veelgemaakte foto van de Dadesvallei, de haarspeldbochten | Overlanden in Marokko

Op het eind van de vallei gaat de weg middels een aantal haarspeldbochten sterk omhoog. Op het hoogste punt is een restaurant van waaruit je een mooi uitzicht over de bochten en een deel van de vallei hebt. Ook wij maken hier de veelgemaakte foto.

Grietje maakt een foto van de haarspeldbochten van de Dades Vallei | Overlanden in Marokko
Grietje maakt een foto van de haarspeldbochten van de Dades Vallei | Overlanden in Marokko

Tussen de Dades vallei en de Todra kloof

Vanaf de Dades vallei gaan we via een off-road piste dwars door de bergen richting de Todra-kloof (locatie hier). Een onwaarschijnlijk mooie rit met fenomenale uitzichten.

Off-road hoog in de Atlas | Overlanden in Marokko
Off-road hoog in de Atlas | Overlanden in Marokko

Het is er uitgestorven, we komen verder niemand tegen, totdat we een Dacia Duster langs het pad zien. Op zich niet het meest verstandige voertuig in deze omstandigheden. En inderdaad, het Marokkaanse gezin staat met een lekke band, maar zonder goed gereedschap. Gelukkig hebben wij alles aan boord om ze weer op weg te helpen. Als dank worden we de volgende dag uitgenodigd in hun restaurant in dorp Tinghir

We rijden nog een eind verder en zien hier en daar tentjes van berber-nomaden. Kinderen en volwassenen rennen naar het pad en wijzen naar hun mond of maken een “geld gebaar” met hun handen. Altijd een moeilijk moment!

We kunnen bij iedere gezin wel “theedrinken”, maar dan komen we nooit in Zuid-Afrika. Even verder -uit het zicht van de nomaden- vinden we langs de weg, een mooie plek voor een overnachting.

Ontbijt met uitzicht op een rustige plek | Overlanden in Marokko
Ontbijt met uitzicht op een rustige plek | Overlanden in Marokko

De Todra-kloof

Bij het naderen van de Todra-kloof komen we er plots achter dat hier, tegen de bergwand van de kloof een Via Ferrata is uitgezet. Er zit zelfs een touwbrug in de route! Het blijkt de enige Afrikaanse Via Ferrata te zijn. We graven diep in onze kist met klimspullen en binden de veiligheidstuigjes om ons middel. Wat een geluk, daar hadden we niet op gerekend. We klimmen omhoog en hebben van daaruit een mooi uitzicht over de kloof.

Via ferrata hoog boven de Todra kloof
Via ferrata hoog boven de Todra kloof

Het is warm, dus de straaltjes zweet lopen langs onze wangen, maar het zeer de moeite waard. Later ruimen we onze spullen weer op en gaan met de 4×4 camper door de kloof waar vele verkoopstalletjes van met name tapijten en hoofddoeken zijn. Mensen zitten op de oevers van het riviertje te picknicken. Het ziet er allemaal gezellig uit.

Iedereen wil wat van ons!

Soms wordt het gebedel ons een beetje te veel, deze dag is er zo één, iedereen wil kennelijk wat van ons. Bij het wegrijden van ons overnachtingsplekje in een droge rivierbedding komt er nog een man aangesneld. Aan z’n bewegingen weten we direct wat hij wil… maar we negeren hem en rijden weg…

Even verderop in Erfoud (locatie hier) gaan we inkopen doen. Bij het parkeren verzamelt zich al weer een groepje bedelende jongens om ons heen. We proberen ze een beetje van ons af te houden, maar dat lijkt onmogelijk.

Dan komt er nog een winkeleigenaar aangerend die z’n waar aanbiedt. Als we afhouden krijgen we een onvriendelijk “kijken, niet kopen” toegeworpen. Uiteindelijk doen we verderop wat boodschappen en ontvluchten het dorpje. Te toeristisch!

Thee bij de berber-nomaden

Onderweg zien we soms wat berber-nederzettingen. Bij één ervan komt een man met kindje aangerend en hij vraagt of we thee willen. Nou kennen we dat spel inmiddels wel, maar we zijn ook wel nieuwsgierig naar hun leefomstandigheden. We gaan op de uitnodiging in en even later zitten we op een kussen tegen een lemen muur omringd door een berber familie. De familie bestaat van jong tot oud uit ongeveer uit 15 personen. Opvallend is dat er zeker vier kinderen geestelijk en/of lichamelijk gehandicapt zijn. Inteelt vermoeden we.

Op de thee bij berber nomaden | Overlanden in Marokko
Op de thee bij berber nomaden | Overlanden in Marokko

De omstandigheden zijn ronduit primitief te noemen. Geiten, schapen, honden en katten lopen rond en doen hun behoeftes overal op het erf. Toch zijn er ook tekenen van moderne zaken. Zo krijgen we koekjes voorgeschoteld die ze onmogelijk zelf hebben gebakken. Ook de pinda’s en enorme hoeveelheid suiker in de thee hebben ze ergens moeten kopen. Even later zien we om de hoek een oud brommertje staan. Hiermee ploetert kennelijk iemand van de familie door het diepe zand naar het 25 kilometer verderop liggende dorp om inkopen te doen. Maar waar ze dat dan weer van betalen…?

Erg Chebbi

We rijden door naar Erg Chebbi (locatie hier), het duinengebied ten noorden van Merzouga (locatie hier). Hoe dichter we naderen hoe meer de enorme zandbulten ons imponeren. Hier gaan we nog veel plezier beleven. We overnachten op één van de vele campings met zwembad.

Zwembad op camping nabij Erg Chebbi
Zwembad op camping nabij Erg Chebbi

In de loop van de ochtend gaan we proberen om de top van de duinen te beklimmen. Het is zacht zand, 160 meter omhoog, dus dat vergt veel van onze conditie. Tijdens de klim genieten we al maximaal. Wat een prachtig natuurfenomeen!

Spelen in het zand op de 160 meter hoge duinen
Spelen in het zand op de 160 meter hoge duinen

Nadat we naar de top zijn geklauterd hebben we een fantastisch uitzicht. Als jonge honden spelen we in het zand en maken foto’s en filmpjes.

Langzaam aan laten we ons weer zakken. Het begint steeds harder te waaien en dus komt er steeds meer stof in de lucht. Het zicht in de omgeving wordt sterk verminderd, alles is grijs. Een zandstorm! Terug bij de camper weten we niet goed waar we moeten gaan zitten, binnen of buiten. Het fijne zand komt overal! We zullen dit nog wel vaker meemaken de komende weken.

Onwaarschijnlijk mooi landschap in de woestijn | Overlanden in Marokko
Onwaarschijnlijk mooi landschap in de woestijn | Overlanden in Marokko

Merzouga en verder

Dan rijden we verder naar Merzouga, het middelpunt van het woestijntoerisme. Er rijden hier meer 4×4 auto’s -veelal Landcruisers- rond dan ezels en paarden. Overigens worden de 4×4’s aangevuld met vele dromedarissen.

Uitdagende 4x4 pistes | Overlanden in Marokko
Uitdagende 4×4 pistes | Overlanden in Marokko

We doen wat boodschappen en kopen een kop koffie. Je merkt aan alles dat men op de portemonnee van de Westerse toeristen uit is. Dat maakt de mensen niet vriendelijker en het authentieke gaat er van af. Het dorpje heeft overigens veel te lijden van het weggevallen toerisme door corona, en is nog niet weer hersteld.

Dan rijden we de woestijn in met als voorlopig eindpunt Zagora (locatie hier), op ongeveer 260 kilometer. Onderweg beginnen de uitdagingen. Diepe kuilen, hoge bulten, diep zand, stenen en wasbord weggetjes, we komen het allemaal tegen. De auto kan het allemaal probleemloos aan, geweldig!

Mooi gevormde bergen in de woestijn | Overlanden in Marokko
Mooi gevormde bergen in de woestijn | Overlanden in Marokko

Veel verschillende landschappen trekken aan ons voorbij, maar de oneindigheid is misschien nog wel het meest indrukwekkend. In het begin zien we nog eens een paar nomaden tenten en heel soms een oubollige auberge die vaak verlaten zijn.

Dan volgt er nog een klein dorpje met vervallen huizen. Kinderen rennen ons na, in de hoop op een snoepje of iets dergelijks. Dan de wijde woestijn weer in, vaak dicht langs de Algerijnse grens.

Door naar Tagounite

Ons plekje van de afgelopen nacht kan in ieder geval in de top 10! Wauw, wat een uitzicht! In onze 360 graden view kijken we zomaar 20 kilometer rondom. Geen licht, geen tekenen van menselijke activiteit. Zijn we op de maan? 

360 graden view zonder menselijke activiteit | Overlanden in Marokko
360 graden view zonder menselijke activiteit | Overlanden in Marokko

’s Ochtends rijden we de berg af en vervolgen onze route richting Tagounite (locatie hier). Aanvankelijk veel stenen op de route, niet onze favoriet. Later rijden we over een bergrug waarna we een fantastisch uitzicht hebben over het kleurrijke landschap. 

Grietje op de uitkijk | Overlanden in Marokko
Grietje op de uitkijk | Overlanden in Marokko

Dan volgt weer een stuk afgewisseld met zand en stenen voordat we de oase rondom Tagounite bereiken. Het ziet er hier allemaal behoorlijk modern en verzorgd uit. Vooral de jeugd loopt er erg “bijtijds” bij.

Op een terrasje waar we wat eten en drinken komt een jongen aangeschoven. Hij vertelt spontaan en enthousiast over zijn leven, vrouw, kinderen, religie en tradities. Het is een leuk gesprek.

Muurvast op een zandduin

Dan gaan we weer verder de woestijn in. Nog maar net onderweg maakt Cor een inschattingsfout. De zandduin blijkt hoger en van boven scherper dan ingeschat. Boven op de bult blijven we steken omdat de onderzijde van de Toyota muurvast aan de “grond” zit.

Muurvast bovenop een zandduin | Overlanden in Marokko
Muurvast bovenop een zandduin | Overlanden in Marokko

We beginnen wat te scheppen, maar dat zet niet voldoende zoden aan de dijk. Uit de verte komt een woestijnbewoner aangelopen en later nog een Landcruiser met drie mannen. Allemaal beginnen ze te helpen. Dat is Marokko!

We proberen het met de lier, maar we trekken de Landcruiser achteruit in plaats van wij vooruit. Dan krikken we de auto aan de voorzijde op met onze opblaasbare krik en leggen de zandplaten onder de wielen. Dat brengt de oplossing.

In z’n achteruit, sperdifferentieel ingeschakeld en even later staan we weer op een vastere ondergrond. Het was een goede leer.

Een harde wind bij 43 graden

Dan weer verder. We rijden door zoveel verschillende landschappen en het is zo uitgestrekt dat we er soms stil van zijn.

Het begint steeds harder te waaien en de temperatuur loopt op naar 43 graden. Het voelt alsof er een föhn in je gezicht blaast. Een behoorlijke uitdaging voor mens en machine. Doordat het zand de sporen vaak heeft weggevaagd moeten we regelmatig zoeken naar de juiste richting. De vele zandduinen maken het een extra uitdaging.

Harde wind en een grauwe lucht
Harde wind en een grauwe lucht

We zoeken een beschutte overnachtingsplek, maar dat valt nog niet mee. Het waait keihard, de lucht is grauw van het zand en stof. Na lang zoeken doemt er opeens een half afgebouwd gebouw op. Hier gaan we achter staan, enigszins uit de wind.

Verbluffend landschap
Verbluffend landschap

Inmiddels zit alles vol zand. Iedere kier en naad van zowel de auto als de opbouw ligt er vol mee. That’s life in the desert…

Oneindige duinen | Overlanden in Marokko
Oneindige duinen | Overlanden in Marokko

NP d’ Iriki

De volgende dag vertrekken we richting NP d’ Iriki (locatie hier) met het bijbehorende droogstaande meer, maar eerst door zandduinen, heel veel zandduinen. De Toyota houdt zich perfect en wij hebben er plezier in.

Dan komt een lang stuk met een paar Auberges. In één ervan drinken we een kop koffie. We zijn ook de enige gasten. We leveren zelf de melk aan voor een café au lait. De uitbater vertelt dat vroeger de Parijs-Dakar rally en Carta-rally hier langskwam.

Even een kop koffie "middle of the desert" | Overlanden in Marokko
Even een kop koffie “middle of the desert” | Overlanden in Marokko

Dan door naar het meer, een enorm grote droge leemvlakte waar we soms snelheden van 80 kilometer per uur halen. Wederom geweldig.

Na een lange rit bereiken we Foum Gzuid (locatie hier), waar we wat eten. 

Wat eten in Foum Gzuid
Wat eten in Foum Gzuid

Verschil tussen noord en zuid Marokko

De dorpen in het zuiden doen vaak moderner aan dan in het noorden. Ook de mensen lopen er vooruitstrevender bij. Echt opvallend is ook de rust op straat. Grote brede straten met in tegenstelling tot het gekrioel in noordelijker dorpen. Dat begon eigenlijk al in Ouarzazate, en zo ten zuiden van het Atlas-gebergte.

In de woestijn lijken de verschillen in levensstandaard nog groter. Hier zie je dus dorpen met brede straten, deels westers geklede mensen, bijbehorende winkels, cafe’s en restaurants. Kennelijk wil men de woestijntoeristen in de watten leggen terwijl men er zelf van profiteert. Maar kom je dan in de “achteraf-straatjes” of op het platteland, is het ronduit armoedig. Rommel op straat, half afgebouwde krotten en traditioneel geklede mensen.

Het toerisme staat op een laag pitje. De voorzieningen zijn er wel, maar er zijn geen mensen. Na corona en de hete zomer hoopt men nu dat in oktober de toeristen weer komen. Inshallah!…als Allah het wil…

Zonsondergang bij palmerie waar we een plekje vonden om te overnachten
Zonsondergang bij palmerie waar we een plekje vonden om te overnachten

Vanaf Foum Gzuid gaan we het asfalt weer op in zuidwestelijke richting, even de vaart erin. De temperatuur is weer hoog, 40+. Lang leve de airco! We vinden een plekje in een palmerie vlak na Tizounini.

Dadels

Dachten we in de palmerie eens een keer rustig “zondagochtend te vieren”, komt er toch een woestijnbewoner achter een palmboom vandaan.

´Bonjour, ca va?´, en een gebaar naar z’n mond. We hebben hem respectvol vertelt dat we graag een beetje privacy willen.

We vervolgen onze weg en komen bij een dorpje met de naam Taghjijt (locatie hier). Hier zien we erg veel dadelpalmen. In de palmerie zien we mensen druk aan het werk. Onderhoud van de bomen, waarbij ze de afgezaagde takken verbranden.

Een jongen komt naar ons toe en geeft een handvol rijpe dadels. Ze zijn echt heerlijk, zo vers van de boom. Hij nodigt ons uit in hokje even verderop waar we op een paar kussens kunnen gaan zitten.

Verse dadels uitzoeken
Verse dadels uitzoeken

Er komen nog meer dadels en melk. Deze combinatie is traditioneel, soms ook nog met boter. Meerdere werkers komen bij ons zitten en het is een gezellige boel. Dan nemen we nog een kilo verse dadels mee en hebben er weer een ervaring bij.

Naar de kust

We rijden verder en naderen Guelmim (locatie hier), de poort naar de Sahara, waar we alleen even via de enorm brede “Avenue” rijden. Tsjonge jonge, wat wederom een moderne stad, in ieder geval de hoofdstraten….

Het weer is aan het veranderen. Gingen we vanochtend nog weg bij 38 graden…richting de kust is het nog amper 20 graden, terwijl het licht begint te regenen. Uiteindelijk bereiken we de Atlantische oceaan, op de plek waar een rivier (drie keer per jaar) in zee stroomt.

We zien vele vissershuisjes langs de delta en komen aan de praat met een jongen die er woont. Hij spreekt goed Engels en vertelt over zijn leven als visserszoon.

Vissershuisjes
Vissershuisjes

De huisjes waar men in woont kunnen we maar beter krotten noemen. Ze staan in een prachtig natuurlijke omgeving die helaas verknalt is door de enorme hopen rotzooi. De jongen is hier geboren en woont er samen met z’n vader en moeder. Vader is visser en eens in de zoveel tijd komt er een opkoper om de vis mee te nemen. Deze wordt dan verkocht in de grotere plaatsen. Even verderop is een gebouwtje waar de jongen, samen met andere vissers-kinderen naar school is geweest.

National Park Khnifiss en flamingo’s spotten

We zakken verder af naar het zuiden en komen bij National Park Khnifiss (locatie hier), een groot delta-gebied waar zich vele, vele soorten vogels ophouden tegen de achtergrond van hoog opgeblazen duinen en kwelders. Een prachtig natuurgebied en walhalla voor vogelliefhebbers.

We vinden een plekje bij een aanlegsteiger en wat krotten waar zich vissers ophouden. We komen al snel aan de praat met wat vissers en worden uitgenodigd op de thee. Hun vrouwen wonen in de dorpen verderop zodat hier alleen maar mannen wonen.

De vissersbootjes
De vissersbootjes

De volgende ochtend struinen de vissers wat rond bij de stijger, maar ze gaan het water niet op. Ze vertellen dat er teveel stroming is op volle zee. Dat brengt ons op een idee…zou er eentje zijn die met ons een eindje wil varen in het deltagebied? We trekken de stoute schoenen aan en vragen één van de mannen. Hij zegt direct “ja”, en even later zitten we voor een habbekrats bij hem in een vissersbootje. 

Unieke kolonie flamingo's
Unieke kolonie flamingo’s

We varen langs de zandbanken terwijl het eb is. We zien vele verschillende vogels en in de verte de opgewaaide duinen. Dan gaan we wat meer naar het deel waar de verbinding met open zee is. Hier houden zich vele honderden flamingo’s op. De grote vogels staan op een zandbank waar we aanleggen. Lopend komen we steeds een beetje dichterbij. Een pracht gezicht en we zijn uiteraard druk met het maken van foto’s. Dan klapt de visser in de handen en gaat de hele groep de lucht in. Een fenomenaal gezicht.

Vliegende flamingo's
Vliegende flamingo’s

We gaan weer terug naar het bootje en varen naar een kant waar hoge zandduinen zijn. We klimmen erop en hebben een mooi uitzicht over de delta. Dit is zooo genieten!

Langzamerhand varen we verder en komen de groep flamingo’s nogmaals tegen. Hetzelfde ritueel herhaalt zich. Dan gaan we een stuk langs de steile kliffen en komen zo terug bij de steiger. Ons geluk kan niet op!

Controle

Weer verder naar het zuiden zijn we op zoek naar een overnachtingsplekje. Het is niet makkelijk omdat we graag wat uit de wind staan. Op de grote kale zandvlaktes groeien geen bomen en dus komen we uit bij een dorpje. Midden op het dorpsplein, naast een gebouwtje en een moskee vinden we een plekje. We nemen de luide oproepen van de Imam op de koop de toe en zullen vanavond maar wat doppen in onze oren duwen.

Bij de moskee uit de wind | Overlanden in Marokko
Bij de moskee uit de wind | Overlanden in Marokko

Direct komt er een dorpshoofd en een militair aangelopen. De militair wil graag een foto van onze paspoorten en het dorpshoofd vertelt ons menigmaal hoe welkom we zijn.

Later op de avond -als het pikkedonker is- komt er uit de verte een auto met zwaailichten aan. Wat is er aan de hand…? Uiteindelijk stopt ie pal naast ons. Het blijkt een politieauto.  “Wat hebben we gedaan”? 

Er komt een uiterst vriendelijke agent uit die ons wederom welkom heet en vertelt waar het dorpshoofd woont, voor als er iets is. Tevens geeft hij ons het (nood)nummer voor als we dat nodig zouden hebben. Na een “bonne nuit” verdwijnt hij weer in het donker.

Dakhla

We hebben nog zo’n 500 kilometer te gaan over de perfect geasfalteerde weg door de Westelijke Sahara. De Westelijke Sahara is een stuk land wat wordt bestuurt door Marokko, ze beschouwen het als de zuidelijke provincie. Niet iedereen is het daarmee eens. Polisario, de afscheidingsbeweging, gesteund door buurland Algerije wil onafhankelijkheid. Gelukkig is er een staakt-het-vuren en voelt het voor ons nog gewoon als Marokko.

Dakhla (locatie hier) ligt op het eind van een schiereiland van zo’n 50 kilometer. Aan het begin van het schiereiland is het in de lagune een paradijs voor kite-surfers. Rondom de lagune zijn moderne hotels gebouwd, waar zich duizenden kite-surfers ophouden.

Nog zo’n 40 kilometer verder ligt Dakhla. De enige brede avenue die er naar toe leidt doet ons verbazen. Er staan honderden half-afgebouwde hotelcomplexen, waaraan je kunt zien dat ze erg modern zouden worden. Maar het geld was op en mede door corona kwamen er geen toeristen meer. Een treurig gezicht.

Dakhla zelf is een voor Marokkaanse begrippen moderne stad. We hebben er gemoedelijk rondgereden en gewinkeld. De mensen zijn zeer divers, zowel vooruitstrevend als traditioneel.

Speciale ontmoeting

Aan de buitenkant van Dahkla vinden we een plekje langs een in aanbouw zijnde boulevard. Plots stopt er auto en twee enthousiaste mensen stappen uit. Ze zijn helemaal gek van onze 4×4 camper en vragen of ze even binnen mogen kijken. Gastvrij als we zijn is dat natuurlijk geen enkel probleem. We vertellen dat we onderweg zijn naar Zuid Afrika en ze zijn helemaal verrukt. 

Ze nodigen ons uit mee te gaan naar een naastgelegen restaurant om er thee te drinken en waterpijp te roken. Leuk!

Waterpijp roken
Waterpijp roken

Hij is een geboren redelijk welgestelde Marokkaan en jaren geleden verhuist naar Frankrijk waar hij zijn Franse echtgenote (Isabelle) heeft ontmoet. Eens in de zoveel tijd zijn ze in Marokko en ze laten nu een klein appartement in Dakhla bouwen.

Na het bezoek aan het restaurant waarbij we beide kennis maken met de waterpijp nemen ze ons op sleeptouw mee door Dakhla. Al pratend nodigen ze ons uit om mee te gaan eten in een Senegalees restaurant, omdat ze gehoord hebben dat we ook naar Senegal gaan. 

Hij (Dalil) is een flamboyant type die iedereen kent en zo belanden we bij een Senegalees restaurant en eten er een typisch Senegalees gerecht. Iets met rijst en vis.

Senegalees restaurant
Senegalees restaurant

Grietje is nog steeds op zoek is naar een goede kapper, Dalil kent er wel één, en belt gelijk. Er is nog plek en we kunnen direct terecht. Het is een heren en dameskapper. Maar geheel volgens traditie worden vrouwen in een apart kamertje geknipt en alleen door de baas zelf.

Selma en Dabia

Later gaan we even verderop naar een winkeltje waar de eigenaresse op de grond zit te theedrinken. Dalil komt er vaker voor de gezelligheid en om te relaxen.

We gaan er bij zitten op een kleedje en krijgen na enige tijd “de lekkerste thee van zuid Marokko”. Er zijn nog wat meer mensen en er worden verhalen vertelt over het leven in Marokko. Selma, de eigenaresse is een dikke vrouw die niet van haar plaats is geweest. Ze maakt alleen thee.

Sella is streng gelovig en tegen 5 uur moet ze voor de derde keer deze dag bidden. Terwijl wij stijf naast haar zitten begint ze haar verzen op te zeggen en knielt ze voorover.

Dan komt Dabia binnen, een vriendin van Selma. Een zeer aanwezig type met de grootste verhalen. Ze neemt het wat minder precies met de tradities en vertelt dat ze zes (!) keer getrouwd is geweest. Hoe gezelliger het wordt, hoe verder haar hoofddoek afzakt.

Dan ontstaat het idee om morgen met z’n allen dromedarisvlees te gaan eten. Selma heeft ver buiten de stad een nomadentent die ze alleen in haar vrije tijd gebruikt.

We maken een afspraak voor de volgende dag om negen uur op de markt om daar inkopen te doen.

Kamelenvlees met zand in de tent

Om 9 uur ontmoeten we elkaar bij de overdekte markt en halen er fruit en groenten. Het is prachtig om zo samen met lokale mensen de stad door te gaan. Naast de groente en fruit is de visafdeling met vele kraampjes. Bij één ervan praten we even met de verkoper die net begint met het fileren van een enorme vis.

Er zijn uiteraard ook vele slagers, maar wij gaan even verderop naar een speciale slager die gespecialiseerd is in kamelenvlees. (Eigenlijk dromedaris-vlees, één bult) Er komt zojuist een nieuwe vracht met enorme grote delen van het dier. Dabia weet precies wat ze wil hebben. De bult van de dromedaris schijnt het meest speciaal te zijn, alsmede de lever. We nemen van alles wat mee.

Dromedarisvlees halen
Dromedarisvlees halen

Dan gaan we op pad naar de tent. Dit blijkt zo’n 40 kilometer buiten de stad te staan en is eigenlijk een soort vrijetijdsonderkomen voor Selma en haar familie. Het is er behoorlijk primitief maar we kunnen zitten op kleden en kussens.

Dabia houdt zich bezig met het voorbereiden van de maaltijd. Ze snijdt het vlees, rijgt het op spiesen en legt het op een soort BBQ.

Even later genieten we van het vlees. Het heeft een neutrale smaak en is wat ons betreft niet uitzonderlijk lekker of vies.

Selma houdt zich de hele middag bezig met het maken van traditionele thee, haar specialiteit.

Maaltijd voorbereiden
Maaltijd voorbereiden

Dabia begint met het maken van een grote schotel. Rijst in bouillon, met gekookt dromedaris vlees. We zitten gezellig in een kring en eten allemaal van de schaal. Dabia houdt van traditioneel en eet met haar handen. De schotel is overigens alles behalve vrij van zand. De harde woestijnwind giert om de tent en ook in de tent dwarrelt het zand naar hartelust rond.

Gezellig rondom de schaal
Gezellig rondom de schaal

Na deze fantastische ervaring krijgen we nog zelfgemaakte yoghurt en fruit. Dan gaan we allemaal languit op de grond liggen om te relaxen.

De tent | Overlanden in Marokko
De tent | Overlanden in Marokko

Woestijndouche en afscheid van Marokko

Nadat we een beetje zijn bijgekomen van de maaltijd ruimen we op en rijden terug naar de stad. Onderweg is het mogelijk een douche te nemen bij een natuurlijke bron. Het blijkt een enorme slang met warm, zwavelhoudend water. We doen de kleren uit en laten ons door een bediende volledig douchen. De vrouwen houden hun jurken aan. We liggen op de grond en hebben de grootste pret.

Woestijndouche | Overlanden in Marokko
Woestijndouche | Overlanden in Marokko

Dan is het tijd om afscheid om te nemen. Altijd een moeilijk moment… Vrienden maken en weer afscheid nemen.

Wij gaan terug naar de camper en constateren dat het bezoek aan Dakhla twee dagen langer heeft geduurd dan gedacht.

We kijken met ongelooflijk veel plezier terug op een dikke maand Marokko, wat een lieve mensen, wat een warm welkom! Nu moeten we ons voorbereiden om de volgende dag de grens met Mauritanië over te steken. Onderweg naar het volgende avontuur, maar daarover de volgende keer meer.

NoFear reizen

NoFear Reizen

Een Drent en een Friezin hebben het reisvirus te pakken en reizen met hun 4×4 camper de wereld over. Wij zijn Cor en Grietje van NoFear reizen en we nemen jullie mee op roadtrip avontuur.

Foutje gezien? Vraag? Opmerking? Laat het ons weten in de reacties!

Elke maand leuke reistips en voordelen ontvangen?

logo-wereldreizigers-grijs-1
Translate »
6 Shares
6 Shares
Copy link