In het 5e reisverslag van de #pikipikitour2021 rijden we na een laatste safari in Murchison Falls (inclusief dronebeelden), naar Gulu. Daar werkt Chris een dagje remote aan het zwembad en ga ik op koopjesjacht op de grootste markt van Noord-Oeganda…
Oeganda heeft ons hart meer dan eens gestolen en wat ons betreft is het een reisbestemming die bij elke wereldreiziger op de bucketlist thuis hoort. Ontdek waarom Oeganda de parel van Afrika wordt genoemd.
Een reis door Oeganda zal er één zijn om nooit meer te vergeten. Spot de tree-climbing-lions, ontmoet duizenden olifanten, sta oog in oog met Berggorilla's in de jungle en maak kennis met de prachtige cultuur.
Een ochtendsafari in Murchison Falls NP
We zijn er lekker vroeg bij en besluiten eerst nog een safari te maken in Murchison Falls NP alvorens naar Gulu te vertrekken. Vlak voor de brug over de Nijl rijden we naar beneden om aan de oever te zien hoe de vissers zich klaarmaken om tussen de krokodillen en nijlpaarden te vissen op de nijlbaars.
Inmiddels kennen ze ons wel bij de entree van Murchison Falls NP. We parkeren er even om een praatje te maken en om wat foto’s te nemen. Even verderop zie ik het bewijs van de ellende voor het Oegandese toerisme, veroorzaakt door alle reis beperkende maatregelen vanwege COVID-19. Want wie boekt er nou op basis van een bijna volledig afgebladderde reclameposter nog een ballonvaart over Murchison Falls NP?
We hebben besloten om vanochtend geen modderpaden op te zoeken. We blijven gewoon op het gloednieuwe asfalt en dat levert echt genoeg prachtige ontmoetingen op. Impala’s zijn overal en nergens en ook onze grote vriend olifant is weer van de partij. Dit keer heeft de vriendelijke dikhuid zelfs een paar vriendjes op z’n hoofd.
Scooterpech kan heel leuk zijn
Op de terugweg rammelt mijn uitlaat weer eens. Bij nader inzien blijkt de bevestigende bout losgeschoten te zijn. We gaan terug in Pakwach eerst maar langs de monteur. En zoals altijd trekken we een hoop bekijks. Terwijl Chris zich een ware manager betuigt en tal van aanwijzingen geeft, laat hij het vuile werk aan de monteur over. Ik bemoei me er al helemaal niet mee en ben zoals gewoonlijk het halve dorp op lolly’s aan het trakteren.
Tijdens mijn wandeling kom ik langs de mobiele COVID-19 vaccinatiebus. De Oegandese overheid probeert hiermee de lokale bevolking ervan te overtuigen dat ze zich moeten laten inenten. Onder de bevolking is namelijk nogal wat aversie tegen de inentingen. ‘Ik vind het echt heel eng. Straks word ik er heel ziek van,’ verzekert een oude vrouw me.
Een heerlijk ritje van Pakwach naar Gulu
Wederom hebben de Chinezen hun werk gedaan. In 2018 nam ik nabij Purongo de afslag richting Gulu en moest ongeveer een kilometer of 30 ploeteren door de modder en langs de vele tijdelijke wegomleggingen vanwege de vele wegwerkzaamheden. Toen timmerden Chinezen en Oegandezen gezamenlijk aan de nieuwe asfaltweg. Anno 2021 ligt er een glad asfalttapijt.
Er is nauwelijks verkeer en we kunnen flink doorrijden. Bij tankstation ‘God Bless You’ laten we onze tanks volgooien.
Contact met lokale bevolking
Een kilometer of veertig tot vijftig non-stop scooteren is wel zo’n beetje het maximum. Dan moeten de benen echt even gestrekt worden. Dat doen we dus met enige regelmaat. En het zijn juist deze pauzes die het rijden op een scooter tot een unieke ervaring maakt. Het contact met de lokale bevolking, die maar al te vaak in grote getale uitloopt om die scooters en die mzungu’s van dichtbij te begroeten en bewonderen, is in een woord: geweldig.
We realiseren ons dat vrijwel alle toeristen in een moordtempo in jeeps door deze dorpjes racen (of worden geracet door een gids). Een cameralens is vaak het enige dat de dorpelingen ervaren van die ‘vreemde mzungu’s’. Ze hebben geen of gunnen zich geen tijd om uit te stappen en even een praatje te maken, want het volgende natuurpark wacht. Daar staat na de middagsafari een ‘culturele dans’ op het programma.
Het leven van alle dag in deze dorpen staat er in schril contrast mee. Het is vaak ploeteren geblazen met heel beperkte middelen. Een tractor is onbetaalbaar en dus wordt de vruchtbare grond met vele handen omgeploegd. En vanwege Covid zijn de scholen in Oeganda al bijna twee jaar gesloten. Dat betekent dat hordes kinderen zich de hele dag ergens mee moeten vermaken.
Onze scooters zijn vrijwel altijd het middelpunt van het gesprek. ‘Waar is de versnelling,’ luidt een veel gestelde vraag. En als je vertelt dat je ermee uit Kampala bent komen rijden, dan slaat de verbazing om in twijfel. Motortaxi’s (boda boda’s) zijn het vervoermiddel hier. Maar daarmee ga je van het ene dorp naar het andere. Naar de grote stad reis je in een (volgepropte) matatu oftewel minibus.
Kindsoldaten, seksslaven en miljoenen vluchtelingen
We zijn gearriveerd in de onvolprezen hoofdstad van de Acholi: Gulu. Op mijn advies melden we ons bij het Bomah Hotel. ‘Daar hebben ze een heerlijk zwembad en een grote tuin, waar je in alle rust remote kunt werken.’
Op het eerste gezicht lijkt Gulu op veel andere steden (nou ja, steden, in Oeganda is eigenlijk alleen Kampala een echte stad met 3 tot 4 miljoen inwoners, daarna volgen slechts provinciale hoofdsteden die amper 100.000 inwoners tellen). In het centrum is de markt en de tuktuk’s (alleen in de grotere steden in Oeganda), boda boda taxi’s en matatu’s wachten geduldig op passagiers.
Toch is het wel eens anders geweest. Vanaf 1986 zaaide Joseph Kony met zijn Lord’s Resistance Army dood en verderf onder de lokale bevolking. De kindsoldaten, seksslaven en ruim twee miljoen vluchtelingen haalden met enige regelmaat het wereldnieuws. Pas vanaf 9/11 ging het roer echt om. Amerika plaatste Joseph Kony op de terroristenlijst en Kony verdween niet veel later van het toneel (niemand weet of hij nog in leven is).
Bomah Hotel in Gulu
De burgeroorlog zorgde voor een enorme toestroom van internationale hulporganisaties. En alhoewel de Lord’s Resistance Army geen bedreiging meer vormt, hebben de hulpverleners zich weten te handhaven. En de medewerkers daarvan (in tegenstelling tot de Chinese wegarbeiders) slapen bij voorkeur in tophotels. Bomah Hotel stamt uit die tijd en herbergt alle geneugten voor de aan luxe gewende hulpverlener: een gym, een zwembad en vergaderruimtes met airco.
Gulu is namelijk een belangrijk opvang- en doorvoercentrum geworden voor vluchtelingen uit Zuid-Soedan. Veel van die vluchtelingen zijn nauw verwant aan de Acholi hier.
Chris besluit om zijn laptop aan te zetten om zijn website Wereldreizigers.nl bij te houden.
Gulu Main Market
Tussendoor neem ik Chris mee naar de enorme markt van Gulu. Bij de pinautomaat zie ik de immer rustige Chris voor het eerst behoorlijk kwaad. ‘Wat is er gebeurd?’ vraag ik. ‘Die pinautomaat geeft geen geld, terwijl het bedrag wel van de rekening is afgeschreven.’ Het is een fenomeen waaraan ik heel veel denk als ik sta te pinnen en de automaat allerlei krankzinnige geluiden hoor produceren. Bij mij kwam er tot nog toe altijd geld uit. Bij Chris dus dit keer niet.
Een oplossing of verklaring van de bank komt er niet, dus we besluiten het maar achter ons te laten en naar de markt te gaan.
Vanuit de openlucht markt betreden we het bijzonder goed georganiseerde overdekte gedeelte. Daar zijn diverse afdelingen met vis, groente, fruit en veel vlees. Iedere verkoper (of liever verkoopster, want 99% is vrouw) heeft haar eigen unit.
Ik ben op zoek naar slippers en lijk ze te hebben gevonden. ‘Geweldig Eric, originele ABIBAS slippers!’ glimlacht Chris. Helaas is maat 44 er niet bij.
Na een geweldige middag struinen over de markt keren we terug naar het hotel.
Gorilla’s en gratis condooms
Op de wc van Bomah Hotel ontdek ik een plastic container met gratis condooms. Mmm… US Aid verstrekt ze gratis aan de hotelgasten. Op zich een goed initiatief, want AIDS is nog steeds doodsoorzaak nummer 1 of 2 (na malaria, COVID-19 is er echt ‘Kinderspel’ bij). Waar ik wel moeite mee heb, is het feit dat al die hulporganisaties hun logo op de container hebben. En voor wie zijn deze condooms eigenlijk? Als iemand een condoom wel kan betalen, is het een gast van Bomah hotel…
Voor de ingang van het hotel staan een paar flinke gorilla’s. ‘Even op de foto, Chris.’ Natuurlijk kunnen we de verleiding niet weerstaan om met het ultieme symbool van Oeganda te poseren!
De volgende ochtend staan we fris en fruitig klaar bij onze scooters. We weten dan nog niet wat voor een bizarre tocht ons te wachten staat. Op weg naar Kidepo Valley NP door de stromende regen en over zandwegen die in modderbaden veranderd zijn. Om vlak voor het donker op steenworpafstand van de finish tot stilstand gebracht te worden. ‘Het is donker en ik kan jullie absoluut niet doorlaten,’ zegt de zwaar bewapende bewaker van Kidepo. ‘Maar het is nog maar 15 km,’ stamelt Chris. Tja, en dan verschijnt er een jeep met een aloude bekende. ‘Hey Eric, you are back! My son will be so very happy!’
In deel 6 lees je er alles en meer over.
Tot ooit, tot gauw vanuit de Parel van Afrika: Oeganda
Oeganda heeft ons hart meer dan eens gestolen en wat ons betreft is het een reisbestemming die bij elke wereldreiziger op de bucketlist thuis hoort. Ontdek waarom Oeganda de parel van Afrika wordt genoemd.
Een reis door Oeganda zal er één zijn om nooit meer te vergeten. Spot de tree-climbing-lions, ontmoet duizenden olifanten, sta oog in oog met Berggorilla's in de jungle en maak kennis met de prachtige cultuur.
Plan hier je vakantie naar Afrika
- Rondreizen vergelijken + offertes opvragen doe je bij Afrikaplus, Afrikareisopmaat, Djoser, Koningaap, Riksjatravel, Sawadee en Shoestring.
- Vliegtickets voor Afrika boek je via Skyscanner.
- Hostels, Hotels en Resorts in Afrika boek je bij Booking.com.
- Huurauto’s vergelijken doe je bij Sunnycars en Rentcars.
- Tours en activiteiten in Afrika boek je via GetYourGuide.
- Reisartikelen zoals koffers, tassen en meer koop je bij Bol.com.
- Simkaarten voor Afrika koop je bij Internationalsim.
- Parkeren bij het vliegveld regel je via Parkos, Parkcare of iParking.
