Oost-Afrika op de scooter | Deel 7 | Kabale – Queen Elizabeth National Park (175 km)

Wie haalt het in zijn hoofd om ruim 3.000 kilometer op een scooter door Oost-Afrika te rijden? Op bezoek te gaan bij berggorilla’s? Scootersafari’s (bestaat dit woord?) te maken in vijf nationale parken? Om onder meer leeuwen, buffels, nijlpaarden en olifanten van heel dichtbij te bewonderen. Ik ben Eric en ik reis graag rond op een scooter. Lees hier deel 5 van het unieke verslag van een waanzinnig scooteravontuur in Oeganda, Rwanda en Kenia. In het zevende deel van deze reis rijd ik van Kabale naar Queen Elizabeth National Park een rit van zo’n 175 kilometer.

Een reis voor op je bucketlist

Rondreis Oeganda | Ontdek de parel van Afrika

Oeganda heeft ons hart meer dan eens gestolen en wat ons betreft is het een reisbestemming die bij elke wereldreiziger op de bucketlist thuis hoort. Ontdek waarom Oeganda de parel van Afrika wordt genoemd.

Een reis door Oeganda zal er één zijn om nooit meer te vergeten. Spot de tree-climbing-lions, ontmoet duizenden olifanten, sta oog in oog met Berggorilla's in de jungle en maak kennis met de prachtige cultuur.

Bekijk individuele reizen Bekijk groepsreizen

Door onze affiliate links te gebruiken support je ons zonder extra kosten. Dank je wel!

Ankole koeien en verkeersdrempel-les

Lynn en kleine David van Kabale backpackers zwaaien me uit. ‘Let goed op de weg. Er zitten veel gaten in,’ waarschuwt Lynn. De eerste 75 km richting de afslag is de weg prima. Ik kan lekker doorrijden. Langs de weg graast af en toe een kudde Ankole koeien met of zonder begeleiding. De zon schijnt en er is geen wolkje aan de lucht.

In slaap val ik nog net niet, maar veel scheelt het niet. Kennelijk heb ik een waarschuwingsbord gemist, want ik stuiter nu over de zes ‘rumble strips’ die een verkeersdrempel aankondigen. Automatisch rem ik en dat is precies waarom deze strips hier liggen. Bij een te hoge snelheid kan ik deze verkeersdrempel niet zonder kleerscheuren of een kapotte scooter passeren.

Inmiddels kan ik het scenario van de verkeersdrempels wel dromen. Buiten de bebouwde kom komen ze sporadisch voor en zijn ze vrij vlak. Rumble strips kondigen een verkeersdrempel aan onmiddellijk voor en na een bebouwde kom. In de grote dorpen liggen er dan nog eens drie in het centrum, waarvan de middelste slechts stapvoets kan worden gepasseerd.

De hemel komt naar beneden in Ishaka

In amper een kwartier heeft de blauwe lucht plaatsgemaakt voor een donkergrijs wolkendek. Terwijl ik Ishaka binnenrijdt begint het te regenen. Eerst rustig, maar dan zwelt de regen aan. Net op tijd kan ik met mijn scooter schuilen onder een afdak langs de weg om getuige te zijn van een heuse wolkbreuk. Zelfs een vrachtwagen ziet in dit weer geen kans meer om verder te rijden.

Scooters en regen gaan niet samen. ‘Ga niet gelijk rijden als de regen over is. Wacht tot het wegdek is opgedroogd,’ luidt het advies van een motorrijder. ‘Je gaat geheid onderuit als je dat niet doet. De weg is spekglad.’ Na anderhalf uur is de regen gestopt. Een half uur later is de weg weer zo goed als droog. Ik heb nog 50 hele fraaie kilometers voor de boeg…

Bavianen, gifgroene theeplantages en 52 kratermeren

Het is een genot om hier te rijden. Helemaal nu de regen de omgeving in geheimzinnige nevelen heeft gehuld. Dit moet wel een van de mooiste routes in Oeganda zijn. De weg loopt namelijk door het gebied van de 52 kratermeren van Bunyaruguru.

Er lijkt geen einde aan de theeplantages te komen. Pas na 30 kilometer maakt een bergkloof een einde aan het gifgroene ‘natuurgeweld’. Nou ja, echte natuur is het natuurlijk niet, die theeplantages, maar fraai zeker wel.

Even voorbij het dorpje Lutoto moet ik eerst aan de bak om een paar bavianen te ontwijken. Ze weten niet dat ik van rechts kom. Het komt me wel op een paar boze blikken te staan.

Steeds meer bavianen duiken nu op. Ze verkiezen de droge weg boven de natte bossen en meldden zich massaal op de weg.

Inmiddels ben ik bij het eerste kratermeer van de 52 van Bunyaruguru. Helaas red ik het niet om de belangrijkste kenmerken van Lake Nkugute op de foto te krijgen. Het meer is volgens sommigen het diepste meer van Afrika en het heeft de vorm van het Afrikaanse continent. Beide kenmerken zijn niet zichtbaar op de foto.

Een laatste bocht en ik kijk ineens uit over een deel van Queen Elizabeth National Park en Lake Edward. Een mooie plek om mijn parmantige scooter eens op de gevoelige plaat te vereeuwigen.

De Oegandese bananenblues in Kichwamba

En dan is het nu de hoogste tijd voor een opmerkelijke bezigheid van veel Oegandese vrouwen: de Oegandese bananenblues. Voor deze aflevering ben ik afgereisd naar het gehucht Kichwamba op de grens met Queen Elizabeth National Park. Daar gebeurt het namelijk dagelijks. Die bananenblues. Van zonsopgang tot zonsondergang…

Hoe zit die blues in elkaar? Nou kijk maar mee. Bij gebrek aan passerende voertuigen zit de bananenbluesbriegade met hun koopwaar langs de weg. Ze wachten rustig af…

Ik ben natuurlijk heel nieuwsgierig en vraag aan een van de dames of er nou niemand op het idee komt om wat anders dan bananen te verkopen. ‘Jawel, we hebben ook mango’s,’ antwoordt ze. ‘Dat mag geen naam hebben,’ zeg ik. ‘Die paar?’ ‘Even wachten mzungu (blanke). Er komt handel aan!’ Weg zijn ze…

Je zou er als automobilist compleet gek van worden. Van al die bananenvrouwen. Als mijn gesprekspartner na de bestorming van de auto weer terugkomt, lacht ze breeduit. ‘Ik heb geen banaan verkocht, mzungu. Er waren teveel anderen die ook bananen verkochten.’

Een matatu (minibus) komt aangereden. De bananenbluesbrigade stort zich er weer massaal op.

‘Mzungu, je brengt geluk. Ik heb een tros bananen verkocht.’ Ik schud mijn hoofd en zeg: ‘Ik snap er geen reet van. Waarom loopt iedereen met hetzelfde te venten. Een banaan is een banaan. Waarom verkopen jullie geen chips, chapati’s of frisdrank?’

‘Mzungu, je snapt er echt niks van. Dacht je nou echt dat het ons wat interesseert of we bananen verkopen? We hebben de hele dag de grootste lol. Daar gaat het om. Die bananen zijn louter bijzaak.’

De dames joelen luid als ik weer op mijn scooter plaatsneem. En voor de goede orde: in heel veel dorpen in Oeganda is de bananenblues een dagelijks ritueel. De blues is altijd een vrouwenzaak (met soms een paar kinderen) en er wordt heel wat afgelachen.

Een kilometer verderop tref ik het alsnog. Daar staan drie jongemannen onder toezicht van vrouwelijk management heerlijke stukjes vlees te grillen. Ik heb wel trek in een paar kippenboutjes.

Op scootersafari in Queen Elizabeth National Park

De gaten in de weg zijn inmiddels zodanig dat veel auto’s meer in de berm rijden dan op de weg. Ik haal ze allemaal in op mijn scooter en toeter vriendelijk. ‘SLOW DOWN ACCIDENT AHEAD’ lees ik een bord op de weg. Even verderop is een trailer achter een truck geschaard.

Dit is heerlijk. Ik cirkel behendig langs de vele gaten, terwijl ik geniet van een onvervalste safari. Voor me rijdt een safariwagen in de berm. Een baviaan kijkt er met belangstelling naar.

Het is inmiddels half zeven en ik ben ruim op tijd bij de Engiri Safari en Game Lodge, waar ik de komende twee nachten zal verblijven. Genoeg tijd om al het wild en meer in de omgeving te bewonderen.

Einde deel 7.

Een reis voor op je bucketlist

Rondreis Oeganda | Ontdek de parel van Afrika

Oeganda heeft ons hart meer dan eens gestolen en wat ons betreft is het een reisbestemming die bij elke wereldreiziger op de bucketlist thuis hoort. Ontdek waarom Oeganda de parel van Afrika wordt genoemd.

Een reis door Oeganda zal er één zijn om nooit meer te vergeten. Spot de tree-climbing-lions, ontmoet duizenden olifanten, sta oog in oog met Berggorilla's in de jungle en maak kennis met de prachtige cultuur.

Bekijk individuele reizen Bekijk groepsreizen

Door onze affiliate links te gebruiken support je ons zonder extra kosten. Dank je wel!