Week 5: Hoe het door werkende stopcontacten (en oplaadsnoertjes) net een beetje makkelijker wordt en een bulderlach je dag perfect maakt.
‘Nou, en dan zou het nu moeten werken’, zegt m’n ex. Hij helpt met het aanleggen van de stopcontacten in onze boot. Verstand van stroom heb ik zelf niet veel. Gelukkig heb ik hem als hulp en doe ik zo ook kennis op. Daar kan ik anderen weer mee helpen, zo blijkt wel. M’n ex, die ik liever ‘een vriend’ noem, met onze relatie van tien inclusief huwelijk van acht jaar op de teller, loopt naar de voorkajuit en steekt de stekker in een stopcontact. Het scherm van zijn telefoon licht niet op. ‘Huh? Hoe kan dat dan?!’ vraagt hij zich hardop af.
‘Ehm, geen idee … Een knoop in de kabel misschien?’ opper ik. ‘Huh, wat?’ Even stil. Dan begint hij te lachen. ‘Nee gek!’
‘Ja weet ik veel.’
Lees ook: Wonen op een boot | Dit is Sem de Labri
Lees ook: Wonen op een boot | Ongewenst bezoek, beroerde nachten en tóch die vrijheid
Nieuwe plek proberen
Kijkend naar een voorbijvliegende vogel, denk ik aan de redelijk lange fietstocht van vanmiddag. We liggen een stuk verder dan normaal met de boot, wanneer ik moet werken. Puur om te ervaren of ook dat te doen is. En jawel: met een halfuurtje is het prima fietsbaar. Ook een leuke ligplaats. Weer wat vrijer.
Knoop in je kabel
Ik schakel terug en stop bij een stoplicht dat net op oranje springt.
‘Ik weet het al!!’ hoor ik ineens naast me. De theatrale zucht van m’n cliënt, een vijftigjarige man met verstandelijke beperking, laat zien dat het menens is.
‘Wat weet je al?’ vraag ik en trap net iets te hard op de rem van de bus waarin we rijden. Hij houdt demonstratief het snoertje van zijn telefoon in de lucht. Ik denk aan de keren waarop we opnieuw constateerden dat zijn telefoon niet opgeladen was. Onverklaarbaar, zo leek het. Het tegendeel was waar. Regelmatig gebeurt het namelijk dat het snoertje wel in zijn telefoon zit, maar niet in het stopcontact. En tja, dan kun je natuurlijk wachten tot je een ons weegt.
‘Ja dat m’n telefoon steeds leeg is natuurlijk!’ roept hij licht geïrriteerd.
‘Echt waar?’ Wat dan?’ vraag ik, terwijl ik in de achteruitkijkspiegel kijk of ik geen ongeluk veroorzaakt heb.
‘Kijk!’ Hij wijst naar de knoop in het snoertje. Zijn blik is ernstig.
‘Zeg me dat het niet waar is!’ roep ik geschrokken. Achter me geen rokende auto’s en de bus waarin we rijden lijkt ook niet meer te rammelen dan gebruikelijk.
‘Jawel, oliebol!’ roept hij lachend. De opluchting is van zijn gezicht af te lezen.
‘Sjónge jonge, dat ik dat niet gezien heb!’ roep ik. ‘Zitten we daarom steeds met een lege telefoon?’
‘Jaaaa!’ roept hij. Zijn grijns wordt steeds breder. Zijn ogen glinsteren. Het lukt me niet om m’n lachen in te houden. Ik pak de kabel om snel de knoop eruit te halen en stop het ene uiteinde in zijn telefoon, het andere in de sigarettenaansteker. Het scherm licht op. Een bulderlach klinkt er vanaf de passagiersstoel.
‘Zie je wel, zak patat!’ lacht de Bassie & Adriaan-fan en klapt in zijn handen.
‘Sjonge jonge! Frikandel!’ volg ik.
‘Uilskuiken!’
‘Hé uh …’ zeg ik met lage stem. Hij kijkt me theatraal geschrokken aan en probeert in te
schatten of ik serieus ben of hem misschien toch voor de gek houd. Na even stilte vervolg ik: ‘Drommels, drommels, drommels!’ Weer die bulderlach.
Er miste een verbinding
De vriend met verstand van stroom kijkt van over zijn leesbril door de kajuit. Hij heeft duidelijk een ingeving. In een tekenfilm zou er een lampje boven zijn hoofd verschijnen met een soort pling-geluid.
‘Wacht maar eens effe’, zegt hij. ‘Ik zie het al …’ Wat hij ziet is me nog steeds een raadsel. Hij rommelt wat in de ‘meterkast’ en komt vervolgens terug in de kajuit. Hij laat trots zijn oplichtende telefoonscherm zien en zegt: ‘Kijk, nu werkt het wel.’
‘Wat was er aan de hand dan?’
‘Ik miste een verbinding,’ vertelt hij, gevolgd door een aantal voor mij onbegrijpbare vaktermen.
‘Ja hoor’, zucht ik. ‘Oliebol!’
