Hoe twee graden zorgt voor +/- twee centimeter, ik mijn vaste baan stopte en… nóg vrijer ben geworden!
‘Jezus, wat is het koud’, mompel ik in mezelf. Ik sta op een camperplek aan de rand van een parkeerplaats. Of eigenlijk lieg ik. Ik sta óp de parkeerplaats. Die camperplaatsen zijn goed bedoeld, maar er groeien boonwortels onderdoor en ze zijn verzakt. Als ik daar met m’n camper ga staan dan moet ik mezelf met een sjorband vast aan m’n nest ketenen, en nóg zal ik een stijve nek hebben.
Lees ook: Wonen op een boot | Dit is Sem de Labri
Lees ook: Wonen op een boot | Zou je dat nou wel doen?!
Lees ook: Wonen op een boot | Ongewenst bezoek, beroerde nachten en tóch die vrijheid
Lees ook: Wonen op een boot | Of toch in een camper?
Niet meten is niet weten
Ik zie hoe een witte waas uit m’n mond komt. De weersapp op m’n iPhone laat zien dat het twee graden is. Buiten dan. Binnen weet ik niet. Dat wil ik ook niet weten, anders ga ik er alleen maar op letten. Zelfde idee als het hebben van een klok. Ook zo’n onding. Ongemerkt let je toch op de tijd en ga je ineens klokslag half zes eten, duurt de dag lang of maak je je druk dat je te laat komt.
Wat ik ook niet hoef te weten is hoeveel diesel mijn camper nodig heeft. Je kunt ook teveel weten, denk ik dan. Stel, ik weet dat hij één op tien loopt… Dan denk ik dus in het vervolg bij elke tien kilometer dat me dat twee euro heeft gekost. Feitelijk zou dan elk ritje pijn doen. Nu doet het dat alleen (heel erg) bij het tankstation.
Met temperatuur is dat denk ik hetzelfde. En het gaat niet om hoe warm het in graden is, het gaat erom hoe warm het aanvoelt. Als het in m’n bus twee graden is, maar ik lig in m’n fleecedeken, dan heb ik het toch geen twee graden? Als mijn busje in de zon staat, maar het is buiten koud, dan wordt het binnen natuurlijk warmer?
Heb ik de kou onderschat? Nee, dat denk ik niet. Ik ben het aan het uitvinden. Twee graden is zeker wel koud. De kachel heb ik nog niet aan gehad. Waarom niet, zou je je kunnen afvragen. Nou, misschien is dat wel m’n stront-eigenwijze karakter, maar wat het vooral is, is de gedachte: ik moet nog een hele winter. Het gaat namelijk echt nog wel kouder worden dan die twee graden. Als ik me nu al enorm zou inpakken en de kachel lekker opstook, dan kon het nog wel eens lastig worden als het wel een paar dagen min vijf wordt.
Je krijgt handigheid
’s Nachts heb ik het nog niet koud gehad. Ik slaap onder een fleece-dekentje met daaroverheen een dik dekbed. Als ik onder de dekens lig heb ik het niet koud. Enige wanneer het koud is, is als ik naar de wc moet. Dan krimpt-ie tot ongeveer twee centimeter, om het maar even beeldend te omschrijven. En áltijd… wanneer ik nét lig… denk ik: oh ja shit, ik moet naar de plee…
’s Ochtends is het koud uit bed komen. De stand-kachel die ik heb heeft het in principe met vijf minuten lekker warm. Maar als ik ’s ochtends moet werken, dan heb ik een uurtje en vind ik het zonde om de kachel aan te doen. In de avond zet ik de eenpit (op gas) alvast klaar met daarop de gevulde percolator. De volgende ochtend zet ik dan de eenpit aan en krijg ik gelijk de warmte. Dan ga ik uit bed, sla een badjas om en drink koffie.
Als ik niet kan douchen, omdat dat bijvoorbeeld teveel tijd kost in de ochtend, dan was ik me goed en douche ik later die dag. Dat doe ik bij de jachthaven waar m’n boot ligt, sportschool of – als ik bij vrienden sta – bij vrienden. Als ik de koffie op heb, dan zet ik de percolator nog een keer aan voor een nieuw bakkie, en was mezelf dan, terwijl dat ding weer de warmte uitstraalt. Zo krijg je overal wel wat handigheid in.
Baan opgezegd
‘Houdt het dan nooit op met jou?!’ roept een vriendin van me, wanneer ik haar vertel dat ik mijn vaste baan opgezegd heb. ‘Je werkt er net!’
‘Ja dat klopt, maar …’ begin ik en ik leg haar uit dat dit mijn vrijheid zal vergroten. Het had enige overtuigingskracht nodig, maar ik geloof dat ze om is.
‘Dus als ik het goed begrijp dan werk je straks niet meer vast in de plaats waar je nu vooral bent, maar kun je in heel Nederland werken?’
‘Dat klopt. Toen ik deze nieuwe parttime baan kreeg, heb ik me ook aangemeld als ZZP’er in de zorg. Normaal gesproken heeft iemand een bepaalde regio waarin hij werkt, omdat de meesten natuurlijk op een vaste plek wonen, maar omdat ik in een camper vertoef, kan ik dat in heel Nederland doen.’
‘Chill!’ reageert ze. Iets wat op zich de lading wel dekt.
Meer vrijheid
Er is de laatste tijd zoveel verandering in m’n leven geweest, dat ik het zelf nog maar net bijhoud. Een relatie die beëindigt heeft natuurlijk al zijn uitwerking, maar alternatief wonen ook. Op de boot had ik meer vrijheid door het kopen van een vouwfiets. Ik legde de boot aan, gooide het fietsje op de kant en scheurde naar m’n werk.
Door de camper ben ik nu vrijer dan met de boot. Waar ik met de boot al twee uur kan varen om op een andere plek te komen, rijd ik met de camper in twee uurtjes naar de andere kant van Nederland. Doordat ik drie dagen per week voor mijn vaste werk in die stad moest zijn, merkte ik dat ik erg gebonden was aan die plek. En dat vond ik zonde.
Hoe ik het nu ga doen is dat ik diensten accepteer waar die maar zijn en daar in de buurt verblijf. Dan kijk ik vanuit daar in een omtrek van bijvoorbeeld 60 kilometer naar nieuwe diensten. Zijn die er niet, dan ga ik de stad in. Zijn die er wel, dan werk ik en kijk ik de dag erna weer binnen een omtrek van 60 kilometer. Omdat ik weinig woonlasten heb, hoef ik niet fulltime te werken. Als er een keer minder of geen diensten zijn, dan is dat ook prima. In die tijd kan ik mooi vrienden en de steden waar ik langskom bezoeken.
Zo werkte ik laatst in Eindhoven, deed ik de was bij een vriend in Breda en scheurde ik op m’n vouwfietsje door Antwerpen. Hoe vrij! Alleen moet je niet vergeten waar je was ook alweer hangt…
Lees ook: Wonen op een boot | Dit is Sem de Labri
Lees ook: Wonen op een boot | Zou je dat nou wel doen?!
Lees ook: Wonen op een boot | Ongewenst bezoek, beroerde nachten en tóch die vrijheid
Lees ook: Wonen op een boot | Of toch in een camper?
