Hoe permanent wonen in hartje centrum minder vrijheid geeft, de hond gelukkiger is zonder deurbel en pannenkoeken schijnbaar kunnen vliegen.
Tegen de zon in kijkend leg ik het lepeltje op het schoteltje voor me op tafel. Kop en schotel. Zo’n hekel aan. Dat doet me denken aan zo’n tuttig servies bij net iets te deftige mensen. Waar je je hoort te gedragen en dat soort enge dingen. Zo’n schoteltje dat je in je overgebleven hand geconcentreerd rechtop probeert te houden, god mag weten waarom, en je weer keurig op tafel zet als je je bakkie slappe filterkoffie op hebt hebt. Nou, ik vertik het.
‘Ja, ben je er?’ vraagt m’n vriend. Blijkbaar stak hij net een heel verhaal af over de plek waar we op het moment met onze boot liggen. Ik zat weer eens in m’n eigen wereld. Iets wat nogal geregeld gebeurt de laatste tijd. Schijnt.
Lees ook: Wonen op een boot | Dit is Sem de Labri
Lees ook: Wonen op een boot | Zou je dat nou wel doen?!
Lees ook: Wonen op een boot | Ongewenst bezoek, beroerde nachten en tóch vrijheid
Lees ook: Wonen op een boot | Twee weken?!
Jezelf vrijer voelen
‘Dat het grappig is dat we hemelsbreed nu net zo dicht bij het centrum liggen als toen we een paar maanden geleden nog op ons dakterras zaten. Maar dat ik me nu een stuk vrijer voel.’ Hij tikt het as van zijn sigaret en kijkt naar een groepje mensen dat ook plaatsneemt op dit mooie stadsstrand. Ons huis was prima; een net appartement, lekker dakterras met de hele dag volle zon en ruim genoeg voor ons en de hond, die er graag blaffend heen en weer rende wanneer de deurbel ging.
Geen dagelijkse routines meer
Toch missen we het geen seconde. Waarom? Omdat we nu vrijer zijn. Geen grote dagelijkse routines meer voor ons. Geen vaste woonplek met altijd maar diezelfde zeurbuurman die je nog steeds niet hebt durven zeggen dat hij gewoon eens moet kappen met zeuren. Niet altijd naar dezelfde winkel met die kassière die liever haar nagels doet dan dat ze barcodes scant. Geen ergernis meer bij dat stoplicht dat áltijd tegenzit op weg naar het werk. Nee, want tegen de tijd dat het ook maar enigszins tegen sleur aanschuurt, zijn we allang weer vertrokken.
Een procent van de totale vaste lasten
‘Ja inderdaad. En wat helemaal grappig is?’ lach ik. ‘Dat we vanavond overnachten voor één procent van de totale lasten die we per maand aan dat huis waren kwijt geweest.’ Ons huisje op het water, van een krappe twaalf meter, heeft niet alleen die grote oprijlaan, riante tuin met ligging op het zuiden en die fantastische zwemvijver. Nee, het heeft het gewoon allemaal. En alles naar behoefte. Hebben we zin in de drukte van de stad? We starten de motor en regelen dat. Behoefte aan rust of zwemmen? We draaien het sleuteltje om en pruttelen relaxt de de natuur in.
Een jacht van een miljoen
‘Jemig, kijk die dan!’ M’n vriend wijst naar een groot jacht dat net het centrum in komt varen. Daar drijft wel voor een miljoen. Iets wat wij niet kunnen betalen, maar ook niet ambiëren. Wat een kosten, wat een werk.
Je ziet dat op het water net zoals met huizen. Duur, duurder, duurst en groot, groter, grootst. We komen de laatste maanden natuurlijk nog wel eens ergens en we hebben de tic om dan even bij makelaars in de etalages te gluren. Rijen driedubbel-glas, pronkend met tientallen affiches met huizen van verschillende soorten en formaten erop. Kosten noch moeite gespaard. Een huis met grote tuin, zwemvijver voor de kids, badkamer ensuite, … Bedenk het en het is te koop. Gooi er drie, vier (of meer ton) tegenaan en je zit gebakken.
‘Wat een bakbeest joh. Toch ook helemaal niet handig?’ mompel ik terwijl ik kijk hoe de man het enorme gevaarte aan een steiger probeert te leggen.
‘Zou hij ook een deurbel hebben?’ vraag ik terwijl ik onze hond over z’n kop aai. M’n vriend lacht. ‘Nog maar een bakkie?’
De drukte weer eens opzoeken
Gisteren bedachten we spontaan om de drukte weer eens op te zoeken. Kijk, al die natuurplekken zijn natuurlijk geweldig en heerlijk rustig, maar wanneer je je druk begint te maken of de Fuut wel genoeg vis in het water overlaat voor de anderen, ben je ergens misschien nét iets te lang.
Wat het kost? Zo’n drie-vier ton.
Een winkelcentrum vind ik heerlijk. Je hebt er alles bij de hand: lekker eten, winkels, terrasjes. Maar wóón je in het winkelcentrum, dan blijft die drukte. En dat gaat altijd door. Met onze boot kunnen we het allebei. Beginnen we ons te druk te maken over onze huisfuut? Hoppa, naar de stad. Zijn we de drukte beu en vliegt de zoveelste mislukte pannenkoek met pan en al over boord (echt gebeurd), dan starten we de motor en koelen af in de natuur.
En onze hond? Die rent graag heen en weer in onze riante tuinen met zwemvijvers, lange oprijlanen en geweldige bosgebieden, allemaal met schitterende zonsondergangen cadeau. En wat het kost? Helemaal niks. Tja, soms een keer 12 euro liggeld en een koekenpan. En natuurlijk die drie-vier ton. Aan staal, weliswaar. En het is het allemaal waard.
Lees ook: Wonen op een boot | Dit is Sem de Labri
Lees ook: Wonen op een boot | Zou je dat nou wel doen?!
Lees ook: Wonen op een boot | Ongewenst bezoek, beroerde nachten en tóch vrijheid
Lees ook: Wonen op een boot | Twee weken?!
