Door de opeenstapeling van reizen de afgelopen twee jaar ben ik eigenlijk nooit aan toegekomen om een blog te schrijven over mijn reis naar Oekraïne. Ik was in 2020 een week in Charkov (ook wel bekend als: Kharkiv), in het uiterste oosten van Oekraïne, tegen de Russische grens. Ik was daar om het IT team te ontmoeten en om de vorderingen van de ontwikkelingen van de App waar ik destijds aan werkte, te bespreken. In die week heb ik veel geleerd van Oekraïne en heb ik uitgebreid met de mensen waarmee ik samenwerkte gesproken. Ook over de destijds al serieuze oorlogssituatie in Donetsk, ongeveer 200 kilometer van Charkov.
De Krim en MH17
Want het was in 2020 ook al onrustig in Oekraïne. Er werd veel over gesproken want de mensen in Charkov maakten zich enorm veel zorgen. Niet gek natuurlijk, want ze wonen op een steenworp afstand van Rusland en er werd nog dagelijks gevochten, op slechts twee uur rijden van de stad. Het waren de naweeën van de volhoudende separatisten en de annexatie van de Krim.
In 2014 werd de Krim al door Rusland ingenomen. Sindsdien is het eigenlijk nooit meer rustig geweest in de regio van Donetsk, in het Oosten van Oekraïne. Het ging ook flink mis toen vlucht MH17 werd neergeschoten door een Russische boekraket. Daarbij kwamen alle 298 inzittenden om het leven, waaronder 193 Nederlanders. Tot op de dag van vandaag ontkent Rusland alle betrokkenheid…
Oekraïne ontving me met open armen
Ondanks de constante dreiging van oorlog, gaat het leven in Oekraïne gewoon verder. Logisch, want wat moet je anders? Thuis op de bank zitten wachten tot het misgaat? Zo zitten mensen niet in elkaar.
Ik ging naar Oekraïne om te werken aan een blockchain app. Ik was uiteindelijk maar een week in Oekraïne maar je krijgt in zo’n land al snel een beeld bij het dagelijkse leven wat ze lijden. Ik werd ontvangen met open armen. Natuurlijk was naast het vergaderen over de App het samen eten, drinken en genieten een belangrijk onderdeel van de reis. We moesten elkaar immers beter leren kennen om de samenwerking op afstand te verbeteren. Dat je elkaar kent en weet met wie je te maken hebt, is altijd goed in een zakelijke relatie.
Buiten het werk om was er genoeg tijd voor andere activiteiten en gespreksonderwerpen, zo ook de oorlog die toen eigenlijk al op de loer lag. Het was voor hen altijd een terugkerend onderwerp en dat is begrijpelijk, want er werd gewoon gevochten in hun land.
Elke avond werden we ergens uitgenodigd om te eten en te drinken. Nee zeggen was geen optie! En wanneer de alcohol rijkelijk vloeit en je meerdere dagen tientallen uren samen doorbrengt, leer je elkaar in rap tempo beter kennen.
Oekraïne wil westers zijn
Ik leerde aan aantal mensen goed kennen en wat me destijds opviel is dat een groot deel van de bevolking redelijk goed Engels sprak. Zeker de jongere generatie sprak vloeiend Engels maar ook mensen van gemiddelde leeftijd konden zichzelf goed verstaanbaar maken. Toen ik vroeg hoe dit kwam, kreeg ik het simpele antwoord dat ze gewoon graag westers willen zijn en daar veel tijd en energie in steken. Al jaren.
Dit heeft alles te maken met de toekomst die de bevolking daar voor ogen heeft. Ze willen namelijk niets liever dan toetreden tot de EU – en dat terwijl veel van hen nog Russisch spreekt en de Russische geschiedenis en invloeden in de stad overal nog rijkelijk aanwezig zijn. Natuurlijk zijn sommigen ook nog pro-Russisch maar het merendeel keek toch echt naar het westen.
Ze investeren dus van jongs af aan al veel tijd in het leren van Engels. Ze hebben goede universiteiten en ze richten zich voor een groot deel op informatietechniek, natuurlijk om het westen te kunnen dienen. Je verwacht het misschien niet, maar in Oekraïne zitten veel grote IT bedrijven die websites en apps bouwen voor veel westerse bedrijven. Wij waren daar immers ook niet voor niets.
Allereerst omdat het natuurlijk een stuk goedkoper is daar, maar ook omdat de kwaliteit van het werk bovengemiddeld goed is.
Vaarwel Oekraïne, het ga je goed
Nu, twee jaar later, doet het pijn om de beelden van de oorlog te zien. Ook in Charkov, de stad waar ik een week was en waar ik alle foto’s in deze blog heb genomen, wordt nu gevochten. Ik heb enkele mensen waarmee ik heb gewerkt een bericht gestuurd om ze een hart onder de riem te steken, alleen komen deze berichten niet aan. Misschien omdat de communicatie is het land is platgelegd door de Russen.
Het is een enge gedachte en zo dichtbij voor mij. Ik hoop dat de lieve mensen die ik heb ontmoet veilig zijn. Zij hebben hier namelijk niet om gevraagd…
Eén ding lijkt in ieder geval zeker, er komt een einde aan Oekraïne zoals we die kennen. Putin heeft vanochtend nog live op TV gezegd dat hij van plan is om Oekraïne volledig te demilitariseren en de regering af te zetten. Wat in feite betekent dat Oekraïne niet meer in huidige vorm zal bestaan. Het enige wat we nu kunnen doen is hopen dat het snel voorbij is, zonder al teveel slachtoffers.
Vaarwel Oekraïne, het ga je goed.
Ik ken Oekraïne 
als een land waar het westen en het oosten samenkomt 
. Een land met veel unieke architectuur 
.
Een land waar men je overal met open armen ontvangt en je alles geeft wat ze in huis hebben… Ook al hebben ze niets te besteden 
Waar de straten brandschoon zijn omdat ze vuil van de straat meteen oprapen 
Waar ze bijna allemaal Engels spreken omdat ze dromen van een toetreding tot de EU 
, omdat dat mogelijkheden brengt voor de toekomst van hun kinderen.
Helaas lijkt dat laatste nu verder weg dan ooit… Ik hoop dat de lieve mensen die ik heb ontmoet veilig zijn. Zij hebben hier niet om gevraagd… 
