The Great Divide Trail | Alles over hiken in de wildernis van Canada

Hoe zijn we nu precies op de Great Divide Trail (GDT) beland? Dan moeten we even terug in de tijd, een flashback naar juni ´22.

Mijn vriend Ryan en ik waren aan het petsitten op Marnie de kat in een prachtige villa in Prescott, Arizona. Om de zoveel weken gaan wij met veel plezier op een huis én zijn huisdieren passen, gratis en voor niks. Het is een leuke afwisseling voor ons om even off the road te zijn en lekker te genieten van douches, wasmachines en zetels. Sinds april ’22 wonen wij samen in een Dodge minivan. Alhoewel we heel veel plezier beleven aan vanlife, doet het deugd om soms eens in een huis te zijn.

Lees ook: Alternatief reizen | Housesitten: Wat is het en hoe werkt het?

De zomer stond op het punt van uitbreken en behalve een blij weerzien met mijn lieve nicht in Glacier National Park in Montana, stond er nog niet veel op de planning… We misten avontuur en uitdaging. Dus haalden we de landkaart erbij en ons oog viel op Canada…

Canada en de Continental Divide

Ten noorden van Glacier National Park (locatie hier) ligt Waterton Lakes National Park (locatie hier), zusterpark van Glacier maar dan langs de Canadese kant. We zagen de Rocky Mountains voor ons, de majestueuze bergketen die Noord-Amerika rijk is. Het hooggebergte vormt de Continental Divide, de bekende waterscheiding tussen de rivieren. Alle regen of sneeuw die aan de oostkant wegvloeit, stroomt naar de Atlantische oceaan. Water aan de westkant stroomt richting Stille Oceaan.

Na veel research en studie van landkaarten, zagen wij een stippellijntje die de Continental Divide volgt voor maar liefst 1100 km… Het stippellijntje had de toepasselijke naam “Great Divide Trail”. Wij waren meteen verliefd!

Wat is de Great Divide Trail?

De Great Divide Trail begint in Waterton Lakes National Park, letterlijk op de grens met Canada en de Verenigde Staten. Daarna wandel je naar het noorden. De wandeling volgt letterlijk de ruggengraat van de Rocky Mountains. Voor 2 maanden lang bewandel je het hooggebergte en steek je de Continental Divide maar liefst 33 keer (!) over. Je pendelt heen en weer tussen de provincies Alberta en British Columbia.

Lees ook: Wereldwijs | Hoeveel continenten of werelddelen zijn er? 5, 6, 7 of toch 8?

Na 1100 km eindigt de Great Divide Trail in Kakwa Provincial Park (locatie hier), een pareltje van een wildernispark. Die term mag je letterlijk nemen: Kakwa park verbiedt gemotoriseerde voertuigen in de zomer. Enkel te voet, via fiets of paard kan je het 100 km-lange pad naar de ingang van het park volgen. Zo worden 1100 km er 1200. Maar wat is nou? 100 km op een effen pad na 1100 km trekken in de wildernis? “Piece of cake!” dachten we… En zo begonnen wij onze voorbereidingen voor dit wildernis avontuur.

Uitdagingen en voorbereidingen

1. Wandelen door de Wildernis: Navigatie

De Great Divide Trail is een beetje anders dan zijn collega’s. Waar bij de Pacific Crest Trail en Appalachian Trail – bijna – altijd een mooi afgebakend pad met vele markeringen te volgen is, doet Canada het een beetje anders… De Canadese hikers hebben het liever wat wilder: Geen of weinig paden, veel bushwhacken (afsnijden), alternatieve routes, klimmen, dalen, klauteren en wilde rivieren oversteken zonder brug.

Navigatie is dus heel belangrijk op deze tocht. Je kan niet genoeg kaarten (zowel online als offline) met je mee hebben. Het pad verdwijnt vaak, waardoor je je puur moet oriënteren op je omgeving.

Tip: Download de app FarOut. Deze app heeft offline kaarten van vele lange afstandswandelingen, onder andere de Great Divide Trail. De app vertelt je ook waar er slaapplekjes, water en obstakels zijn. Heel handig, dus.

2. Energieverbruik en etensstrategie

Bij het bekijken van de kaarten wisten we al snel: Dit is een wandeling waar we méér calorieën dan normaal zouden verbranden. De hoge klimmen en lange afdalingen zouden ons veel energie en calorieën kosten. Om te blijven kunnen wandelen en ons lichaam niet dodelijk uit te putten, moesten we een goede etensstrategie vinden. Niet eenvoudig, aangezien je 1) alles op je rug draagt en 2) de afstanden tussen dorpjes soms 2 weken bedraagt. Dat betekent dat we eten voor maarliefst twee weken eten zouden moeten dragen… Auwtch.

Voldoende calorieën

Het deed zeker pijn, wanneer we onze zwaarbeladen rugzakken optilden en verder wandelden. Maar het was nu eenmaal nodig en elke dag werden onze rugzakken een beetje lichter. Ons dieet bestond voornamelijk uit instant noedels (lunch en avondeten), granolabars met pindakaas (ontbijt en snack), instant aardappelpuree en beef jerky of tonijn. Deze maaltijden zijn goed gevuld met vet en calorieën en sterkten ons voldoende aan voor de volgende kilometers.

Het belang van elektrolyten

Verder lengden we ons water aan met elektrolyten, zowel vloeibaar als in poedervorm. Elektrolyten staan standaard op het menu van alle sporters en atleten, en vind je ook vaak terug in het dieet van wandelaars en klimmers. Het is voornamelijk een verzameling zouten, iets wat je in grote mate verliest als je in de hitte wandelt met een zware rugzak… Om al je verloren zweet – en zout – te compenseren, zijn daarom elektrolyten belangrijk om uitdroging en uitputting te voorkomen.

Last but not least…

Een goede tip om ook in je rugzak te hebben: Snoep! Snoep is natuurlijk niet gezond, maar is vol suiker en kan je erdoor helpen op moeilijke momenten. Op het einde van de dag, na zo’n 10 uur hiken – wanneer de laatste loodjes écht zwaar wegen – dan was het altijd snoep die ons wakker hield.

3. De juiste kleren en benodigdheden

Wat moet je nou mee hebben om twee maanden te kunnen overleven? Wel, verbazend genoeg, heb je niet zo gek veel nodig. Wij houden van het gevoel om alles wat je nodig hebt, in je rugzak te hebben. Het is een soort vrijheid die je bijna niet kan evenaren. Maar hoe prachtig de Rocky Mountains ook zijn, het kan ook een gevaarlijke plek zijn. Daarom is het nodig om de juiste spullen en kleren mee te brengen, zodat je veilig en wel kan spelen in de bergen.

Het onvoorspelbare weer in de bergen

Misschien reisde jij wel al eens door Canada in de zomer. Wel, dan weet je dat het hier lekker warm kan zijn in juli en augustus. Er was zelfs sprake van een hittegolf toen wij het land binnenreden! Maar in de bergen is het een tikkeltje anders. Wij hadden prachtige, zonovergoten dagen in augustus – maar ’s nachts koelde het vaak af. Een goede, warme slaapzak of quilt is dus hartstikke belangrijk om je lichaam warm te houden in de tent.

Ookal is Canada vaak lekker warm in de zomer, de ijskoude rivieren, regenbuien en sneeuwstormen zouden ons wel afkoelen. Ook in de zomer is het van belang om je op alle mogelijke weersomstandigheden voor te bereiden.

Kledij: Warm, wol en weinig

Daarom brachten wij goede regenkledij en warme merino-wol kleren mee. Alles nog steeds zo licht en weinig mogelijk, maar deze lagen zijn broodnodig om je lichaam warm te houden in de kou. De regenkleding helpt natuurlijk hartstikke goed bij regenbuien, natte bladeren en ijskoude wind. De warme merino-wol lagen, ook wel gekend als thermisch ondergoed, helpen je lichaam warm en droog te houden.

Verder brachten we drie paar sokken, een korte broek, een hemd en een fleece trui als extra laagje mee. Handschoenen en muts kwamen ook goed van pas. En ook zonder onze buff en zonnebril zouden we ferm afgezien hebben.

De Grote Drie

Om je trektocht zo comfortabel mogelijk te maken, kan je maar best een goede tent en/of tarp, matje en slaapzak kiezen. Het zijn namelijk deze drie die je ’s nachts comfortabel en warm houden en je batterijen opladen voor de volgende wandeldag.

Sommigen verkiezen de veiligheid van een tent (lees: geen beestjes), anderen houden dan weer van de vrijheid van een tarp. Bij mooi weer kan je er zelf voor kiezen om te cowboy campen (slapen onder de sterren)! Ja, heel romantisch en leuk, maar op lange trektochten neem je toch maar beter een tent of tarp mee om alle weersomstandigheden aan te kunnen. Als het regent of hard waait, ben je beter af met wat beschutting.

De Great Divide Trail

We namen contact op met andere wandelaars en sloten ons aan bij een Facebookgroep. Het was moeilijk om veel informatie over deze wandeling te vinden, en dan is het een goed idee om het op de “ouderwetse manier” te doen; mensen een berichtje of e-mailtje sturen, en zo vragen om meer info en tips. Zo leerden we Melissa uit Calgary kennen en mochten we onze auto 2 maanden op haar oprit parkeren.

Met enkel onze rugzakken liftten we vervolgens van Calgary naar Waterton Lakes. 4 lange autoritten later kwamen we ’s avonds in Waterton Lakes N.P. aan. We zetten ons tentje op en gingen met vele kriebels in de buik slapen.

De start van de GDT

De volgende dag, 1 augustus 2022, was het zover! Onze wekker ging af om 6u30 en we maakten ons klaar voor de eerste wandeldag. We borgen onze slaapzakken, matjes en tent op en zetten onze eerste stappen in een mooie, mistige ochtend. We wandelden langs Upper Waterton Lake richting de grens met de Verenigde Staten. Daar vonden we het officiële monument die de grensovergang symboliseerde. Zo zie je maar, grenzen zijn toch iets vreemd…

En zo begon ons avontuur. We wandelden dezelfde weg terug naar Waterton dorp en zo verder naar Alderson Lake, onze eerste kampeerplek op de wandeling. We zetten ons tentje op dichtbij het prachtige bergmeer en genoten na van onze eerste dag op de Great Divide Trail.

We wandelden twee maanden lang, door Waterton Lakes-, Banff-, Yoho-, Kootenay– en Jasper National Park. Buiten de Canadese nationale parken waren er veel provinciale parken, wildernisgebieden en bossen. Maar altijd wandelden we in de aanwezigheid van de torende Rocky Mountains, soms links, soms rechts van de fameuze bergketen.

We zagen zwarte beren en grizzlies, caribou en elanden, coyotes en bobcats. ’s Nachts luisterden we in onze tent naar het geroep van de schreeuw-uil en het waaien van de wind. De sterrenhemel was van een ander kaliber: Ver weg van steden en lichtvervuiling fonkelden de sterren en planeten en lichtten ze de omgeving op – zo hebben we onze koplampen niet veel moeten gebruiken. De sterren en de maan gaven voldoende licht.

Het einde van de GDT

Na twee maanden en 1100 km kwamen we aan in Kakwa Lake (locatie hier), het officiële einde van de wandeling. Kakwa is een pracht van een park, waar je enkel te voet, te paard of te fiets binnenkan. Geen gemotoriseerde voertuigen zijn toegelaten (in de zomer), dus wij waren hier volledig alleen.

De park rangers waren reeds vertrokken en wij vierden het einde van onze wandeling in de publieke cabin. We namen afscheid van de Rocky Mountains, stookten een vuurtje in de houtkachel van de hut en vielen in een heerlijke slaap.

We waren echter nog niet terug in de bewoonde wereld. Het was nog een dikke 100 km wandelen naar de autosnelweg. De volgende twee dagen wandelden we zo snel als onze benen ons dragen wilden, op weg naar de snelweg. Het einde was bitterzoet: Enerzijds willen we niet terug naar de “beschaving” en de drukte, anderzijds was ons eten bijna op en leden we honger.

En zo hoorden we ’s middags op 24 september een vaag geluid in de verte. Het eerste teken van de samenleving in twee weken tijd. Traag maar gestaag namen we afscheid van de prachtige stilte, het ruisen van de bladeren en de zachte bosgeluiden. We staken de spoorweg over, waar de Trans Canadian Railway af en toe over heen dendert, en kwamen al gauw uit op Highway 16, tussen McBride en Prince George. De wandeling was definitief over.

we did it!

Ryan & Ilse