Hiken naar de Illecillewaet gletsjer in Glacier National Park | Roadtrip Canada (43)

Nadat we in Yoho National Park een paar makkelijke hikes hadden afgevinkt en genoten van de prachtige meren en watervallen, was het weer hoog tijd om onszelf een beetje uit te dagen. We besloten om naar Glacier National Park of Canada te rijden en waren vastbesloten om ook een gletsjer van dichtbij te zien. We wonnen informatie in over hiken naar de Illecillewaet gletsjer, vroegen tips aan park rangers en begonnen met voorbereiden. Tas inpakken, wandelschoenen aan en gaan met die banaan! Zo dachten we…

Het pakte echter anders uit dan we dachten. Uiteindelijk bleek dit één van de meest uitdagende en uitputtende hikes te zijn die we ooit deden. Met vlagen was het zelfs gevaarlijk, omdat we enkele keren smeltend ijs op steile hellingen moesten oversteken. Één verkeerde stap aldaar en je valt zomaar honderden meters naar beneden.

Omdat deze hike zo uitdagend was én omdat het doel (de Illecillewaet gletsjer) zo ontzettend prachtig is, wil ik jullie in dit artikel echt even meenemen in onze beleving. Ik schrijf dus niet alleen over de gangbare tips & tricks en standaard foto´s, maar zal je meenemen in de extreme omstandigheden die we hebben moeten trotseren. Dit doe ik door middel van (eigenlijk privé) video’s, die we gaandeweg stuurden naar familie in Nederland. De video’s geven echter een goed beeld van het geheel en dus voeg ik ze toe in dit artikel. Heel veel lees- en kijkplezier!

Over Glacier National Park of Canada

Glacier National Park werd opgericht in 1886, gelijktijdig met Yoho National Park in het oosten. De Canadian Pacific Railway had net haar transcontinentale lijn voltooid die de jonge natie Canada met elkaar verbond. Het spectaculaire landschap langs de spoorlijn was voor de spoorwegmaatschappij een kans om toeristen aan te trekken.

Lodges en hotels werden gebouwd om reizigers te lokken naar wat nog maar een paar jaar eerder nog wildernis was. De beroemde Rogers Pass ligt in het centrum van Glacier National Park. De pas is vernoemd naar majoor A.B. Rogers, hoofdingenieur voor de spoorwegen. Het is aangewezen als National Historic Site ter nagedachtenis aan zijn rol als essentiële, maar gevaarlijke schakel in de bouw van de transcontinentale spoorweg.

Kamperen in- en rond Glacier

Glacier National Park of Canada, zoals het park officieel heet, heeft niet veel mogelijkheden om te kamperen. Met slechts drie officiële campings in het park zijn het aantal plekken zeer beperkt en dit merk je vooral in het hoogseizoen.

Omdat we in het hoogseizoen het park bezochten, zat alles net voor het weekend vol. Hierdoor waren we genoodzaakt om een dag uit te wijken naar een locatie om te wildkamperen buiten de grenzen van het park. De receptioniste op de camping gaf het advies om de volgende dag vroeg terug konden komen, omdat het een ‘first come, first serve’ camping is en de volgende dag veel kampeerders zouden vertrekken. Zo gezegd, zo gedaan.

Officiële Campings

Er zijn drie officiële campgrounds in Glacier National Park of Canada, waarvan er één op dit moment (september 2022) nog gesloten is. Dit zijn de drie officiële campgrounds in het park:

• Mount Sir Donald Campground (locatie hier)
• Illecillewaet Campground (locatie hier)
• Loop Brook Campground (locatie hier)

Mount Sir Donald Campground is momenteel gesloten omdat er een invasieve kever is gevonden die de bomen zodanig aantast, dat er veel gevaar is dat bomen omvallen. Op dit moment zijn ze alle bomen in de omgeving aan het kappen in de hoop de kever te stoppen. Het is nog onduidelijk wanneer de camping weer open gaat.

Wij verbleven in totaal drie nachten op Illecillewaet Campground. Dit was voor ons de meest logisch keuze omdat hier veel van de bekende trails naar de gletsjers beginnen. Daarover later in de blog meer.

Loop Brook Campground ligt nabij de twee andere campgrounds en ook hier worden enkele plekken vrijgelaten voor ‘first come, first serve’. Ook hier heb je zonder reservering dus kans om alsnog een plekje te bemachtigen.

De Illecillewaet camping ligt aan de voet van de gelijknamige Gletsjer, de Illecillewaet Glacier. Kamperen kost hier ongeveer 20 Canadian dollar per nacht en er zijn behalve WC’s verder geen voorzieningen. Wel ligt de camping in een prachtige, bosrijke omgeving met een bulderende rivier ernaast. Deze rivier begint bij de Illecillewaet Glacier. Hier stroomt dus eeuwenoud ijswater direct langs de camping af.

Het water is zelf zo ijskoud dat wij en (en andere campinggasten), het water ’s morgens in onze koelbox deden om eten en drinken koel te houden. Zo bespaarden we weer wat (zonne-) energie.

Wildkamperen

We moesten voordat we de camping op konden, nog ergens een plekje vinden om de nacht door te komen. Via iOverlander vonden we slechts een handjevol locaties om te wildkamperen in de regio. Allereerst moet je het nationale park verlaten. Het is namelijk niet toegestaan om te wildkamperen in het nationale park en ja, bekeuringen worden hier met regelmaat uitgedeeld. Niet aan te raden dus…

Tip: wildkamperen in nationale parken is in geheel Canada ten strengste verboden. Er wordt hierop gecontroleerd en bekeuringen worden uitgedeeld aan mensen die zich er niet aan houden.

We reden daarom ongeveer 50 kilometer door naar het stadje Revelstoke. Hier is namelijk een groot privé parkeerterrein, onderdeel van een groot resort, waar wildkamperen wel wordt toegestaan. Ja, het is zonde om hiervoor 100 kilometer extra (50 heen, 50 terug) te moeten rijden, maar we hadden simpelweg geen keus.

Tip: de wildkampeer locatie in Revelstoke is te vinden op iOverlander. Voor wie geen iOverlander heeft: het is uitsluitend toegestaan om te wildkamperen bij ‘parking lot 3‘ van Revelstoke Mountain Resort.

Voorbereiding hike

Uiteindelijk waren we eigenlijk maar voor één doel naar dit nationale park gekomen. We wilden namelijk heel graag een gletsjer van dichtbij zien en aanraken. Ik heb al eens op een gletsjer gestaan in Zwitserland, dat ging gepaard met een geweldige bucketlist-waardige helicoptervlucht. Helaas geen helikoptervlucht dit keer, maar gewoon te voet. We moesten ons goed voorbereiden, omdat de hikes vanaf de camping naar de gletsjer echt stevig zijn.

Welke wandelroute?

Allereerst moesten we een wandelroute kiezen. Hieronder zie je de kaart die op een groot informatiebord op de camping te zien is. De omvang van de Illecillewaet gletsjer is het beste te zien op wandelroute 15, 16 en 18. Wie echter de gletsjer van dichtbij wil zien of zelfs aan wil raken, kan kiezen voor wandelroute 17.

Tip: dat specifieke nummers in het ‘zwart‘ zijn aangemerkt, dat heeft overigens een reden. Deze wandelroutes worden namelijk gezien als ‘extreme’, zeer uitdagend dus. Wandelroute 4, 5, 8 en 9 (ook te zien op het informatiebord) zijn een stuk minder extreem.

Omdat wij de gletsjer van dichtbij wilden zien en omdat Malou ook echt de gletsjer aan wilde raken (dit had ze nog nooit gedaan), kozen we voor nummer 17.

Inpaklijst

Wandelroute 17 is dus een stevige. Met maar liefst 1300 hoogtemeters en in totaal 18 kilometer (heen en terug) is het een extreme hike die enige voorbereiding van je vraagt. Hieronder een overzicht van onze inpaklijst voor deze hike.

Let op: Dit is per persoon gerekend.

• 3 liter water
• 1 Flinke lunch-maaltijd (tonijn pasta salade)
• 1 broodje gezond (rijkelijk belegd)
• 2 Muesli repen
• 1 appel
• 1 gekookt ei
• Extra paar sokken
• Extra t-shirt
• Wind- en waterdichte jas
• Mini-EHBO kit
• Bear-spray
• Camera
• Telefoon

Informatie van Park Rangers

Nadat we onze spullen hadden ingepakt, wonnen we nog even wat informatie in bij de park rangers, die op de camping te vinden waren. Nog wat laatste advies; drink niet de avond van tevoren. Ga vroeg op pad (met zonsopkomst) en neem veel korte pauzes om je spieren te laten herstellen en te wennen aan de ijle lucht op 3000 meter hoogte. Daarnaast werd stellig aangeraden om ook bear-spray mee te nemen, aangezien het eerste deel van de wandeling door het bos gaat, waar regelmatig beren gespot worden.

De hike naar de Gletsjer

Vroeg op pad

De wekker ging om 05:00uur, boterhammetje en koffie erin en gaan. Om 05:30uur waren we al op pad en direct voelde we het al in onze kuiten. We waren de camping nog niet af of we gingen al omhoog. Dat wordt nog wat, die 1300 hoogtemeters in één dag.

Na amper een uur lieten we de dichte bossen al achter ons. De klim werd alsmaar uitdagender terwijl de zon al enige tijd op was (nog achter de bergen). In de verte zien we al bulderende watervallen, veroorzaakt door het smeltwater van de Illecillewaet gletsjer.

Waar we het eerste uur nog een redelijk wandelpad beliepen, liepen en klauterden we daarna over grote stenen om onze weg naar boven te vervolgen. Je ziet aan de slijtage en de modder op de stenen gelukkig nog wel waar je heen moet.

Rivieren en watervallen

We waren inmiddels alweer een uur of drie onderweg en we staken verschillende beekjes en riviertjes van smeltwater over. Soms passeerden we nog een mooie waterval, terwijl de zon bijna boven de bergtoppen uitkwam. Het was nog steeds erg fris en aan de helling kwam maar geen einde… Het pad leek wel recht omhoog te gaan.

De eerste zonnestralen

De eerste zonnestralen schenen over de bergtoppen, het was inmiddels al half 11. In de verte zagen we al een stukje van de Illecillewaet Gletsjer. We aten even een appel en een ei in de zon en vervolgden onze weg naar boven. De benen begonnen al aardig te trillen van alle inspanning.

We realiseerden dat we ons op de ‘sneeuwrand’ bevonden, en dat in augustus. We zaten dus al echt hoog, op bijna 3000 meter. Van hoogteziekte hebben we gelukkig geen last. Op dit moment is het nog veel lachen en genieten van de uitzichten achter ons. Helemaal daar beneden in de vallei, daar ligt de camping waar we begonnen.

Extreem steile helling

In foto’s is het vaak gewoon lastig te zien, hoe extreem een hellingsgraad kan zijn. Op de vraag aan Malou op ze het na 5 uur omhoog ploeteren nog leuk vindt, kreeg ik een volmondige ‘nee!’. Gelukkig kon er nog wel om gelachen worden.

Ondertussen zagen we de blauwe kleur van het ijs van de Illecillewaet gletsjer al in de verte. We hadden op dit moment al het gevoel dat we er bijna waren, maar het meest lastige en tevens gevaarlijke deel moest nog komen.

Smeltend ijs op de berghelling oversteken

We zagen in de verte een groep voor ons al een oversteek maken over het ijs. Sommige mensen dragen hiervoor spijkerschoenen. De Park Rangers op de camping hadden ons voor dit stuk gewaarschuwd. Toch zou het te doen zijn zonder deze schoenen.

Als het ergens mis kan gaan, dat is het hier wel. Een verkeerde stap kan hier namelijk betekenen dat je honderden meters naar beneden valt. Jezelf stoppen op het gladde ijs is niet mogelijk en onderaan het ijsplateau liggen grote stenen en rotsen. Niet echt een prettig vooruitzicht dus.

We kregen de tip om bij elke stap flink de hakken in het ijs te zetten. Zodat je voet echt vast staat in een gat zeg maar. Maar omdat het ijs is, en het flink aan het smelten was, was dit makkelijk gezegd dan gedaan. Je evenwicht hier bewaren en elke voet op de juiste plek zetten, was een behoorlijk spannende uitdaging.

Wat we hier doen is allang geen wandelen meer. Met handen en voeten klauteren we door de sneeuw en los-liggende rotsen en stenen. Vaak lijkt de ondergrond stevig te zijn, en begint er ineens toch van alles te bewegen als je je voet erop zet.

Zoals ik in de video ook met enige verbazing zeg, ‘dit is wel next-level shit’.

Op het ijsplateau

Na nog een spannende oversteek op een ander stuk ijs op een schuine helling, bereiken we eindelijk het plateau waar de Illecillewaet gletsjer op ligt. We’ve made it! In de verte zien we de gletsjer al liggen en de vlaggetjes om de rots geven het eindpunt van de hike aan.

Lunch met uitzicht

We hebben in totaal pakweg 8 uur gedaan over de klim omhoog. We waren blij dat we het gehaald hadden en het was inmiddels hoog tijd voor een flinke lunch. Met een fantastisch uitzicht natuurlijk. We zochten het hoogste punt op, om van onze zelfgemaakte tonijn-pastasalade te genieten.

In de verte zagen we de vallei met de camping en naast ons de gletsjer. Ik liep nog even naar de rand om de vallei onder ons even goed te bekijken. Vanaf de rand kon ik ook goed de immense omvang van de gletsjer zien, echt heel gaaf!

Ondertussen begonnen de wolken langzaam de overhand te krijgen. Het was nog steeds fris in de schaduw, dus gingen de jassen weer aan.

De Illecillewaet gletsjer van dichtbij

Hoewel we het eindpunt van de hike in principe al hadden bereikt, gingen we toch nog even door. We kwamen hier tenslotte om de gletsjer van dichtbij te bekijken. Het meertje zonder naam met het smeltwater had een bizarre, smaragdgroene kleur. Dit moesten we natuurlijk van dichtbij bewonderen.

Lopen op klei smurrie

We zagen iemand in de verte op het ijs in het meertje staan. Althans, we dachten van een afstandje dat het ijs was. Dit bleek echter niet het geval. Het is een super-fijn soort zand, gruis eigenlijk. Het is te vergelijken met klei, maar dan natter.

Geloof het of niet; je kunt het het beste vergelijken met hele dikke Maizena. Het is een vaste stof en vloeistof tegelijk. Je kunt erop lopen, maar als je er te lang op staat of een paar keer stampt dan zak je langzaam weg. Een bizarre ervaring was het om hierop te lopen. Om je een idee te geven hoe vreemd dit spul is, heb ik er natuurlijk een video van gemaakt, hieronder te zien.

Tijd om terug te gaan

Inmiddels was het echt tijd om terug te gaan. We hadden namelijk nog een flinke afdaling te gaan en het weer leek langzaam om te slaan. De zon kwam nog maar af en toe door en in de verte zagen we een flinke bui aankomen. We maakten nog wat laatste foto’s en video’s en besloten vaart te maken.

Wat ik zelf echt bizar vond, is het enorme verschil in kleur wanneer de zon wel of niet scheen. Iets naar boven zie je een video zonder zonlicht, hieronder met zonlicht. Wat een verschil in kleur.

Opmerking: De video’s in deze blog zijn geen van allen bewerkt, behalve dat ze iets kleiner gemaakt zijn. De kleuren die je ziet zijn dus volledig natuurlijk.

Conclusie

De weg terug ging gelukkig een stuk sneller, maar alsnog was het afzien. De dagen erna hadden we beide extreem veel spierpijn. Het was namelijk echt een heftige klim naar boven. Als twee hoog-bejaarden stapten we twee dagen lang onze camper in en uit en kwamen we nauwelijks uit onze stoel.

Toch is deze pijn en het afzien tijdens de hike naar boven, het meer dan waard geweest. We hebben weer een item van Malou’s bucketlist af kunnen strepen (het van dichtbij zien en aanraken van een gletsjer) en we zijn gaandeweg getrakteerd op epische uitzichten.

De vele watervallen, de extreme hellingen, het oversteken van smeltend ijs met een diepe afgrond eronder, het was allemaal onderdeel van de ervaring. En natuurlijk de gletsjer zelf, met het bizarre smaragdgekleurde meer erbij. Dat en de vreemde klei, maken deze hike in Glacier National Park er één om nooit te vergeten!