Wędrówka na lodowiec Illecillewaet w Parku Narodowym Glacier | Roadtrip Kanada (43)

Po tym jak wejdziemy Park Narodowy Yoho odhaczyłem kilka łatwych wędrówek i cieszyłem się pięknymi jeziorami i wodospadami, nadszedł czas, aby trochę rzucić sobie wyzwanie. Postanowiliśmy udać się do Park Narodowy Lodowca Kanady i postanowiliśmy zobaczyć z bliska lodowiec. Zebraliśmy informacje o wędrówkach do Lodowiec Illecillewaet, poprosił strażników parku o wskazówki i rozpoczął przygotowania. Spakuj torbę, załóż buty do chodzenia i idź z tym bananem! Pomyśleliśmy więc…

Okazało się jednak inaczej niż myśleliśmy. Ostatecznie okazało się, że była to jedna z najtrudniejszych i najbardziej wyczerpujących wędrówek, jakie kiedykolwiek zrobiliśmy. Momentami było nawet niebezpiecznie, bo po stromych zboczach musieliśmy kilka razy pokonywać topniejący lód. Jeden zły krok i spadasz setki metrów w dół.

Ponieważ ta wędrówka była tak trudna, a cel (lodowiec Illecillewaet) jest tak niesamowicie piękny, naprawdę chcę zabrać Cię do naszego doświadczenia w tym artykule. Nie piszę więc tylko o zwykłych poradach i standardowych zdjęciach, ale przeprowadzę Cię przez ekstremalne warunki, z którymi musieliśmy się zmierzyć. Robię to za pomocą (właściwie prywatnych) filmów, które stopniowo wysyłamy do krewnych w Holandii. Jednak filmy dają dobre wyobrażenie o całej sprawie, dlatego zamieszczam je w tym artykule. Dużo przyjemności z czytania i oglądania!

O Parku Narodowym Glacier w Kanadzie

Park Narodowy Glacier został założony w 1886 r. jednocześnie z Park Narodowy Yoho na wschodzie. The Canadian Pacific Railway właśnie ukończył swoją transkontynentalną linię łączącą raczkujący naród Kanady. Spektakularna sceneria wzdłuż linii kolejowej była dla przewoźnika okazją do przyciągnięcia turystów.

Loże i hotele zostały zbudowane, aby zwabić podróżnych w dzikie tereny zaledwie kilka lat wcześniej. Sławny Przełęcz Rogersa znajduje się w centrum Parku Narodowego Glacier. Przełęcz nosi imię majora AB Rogersa, głównego inżyniera kolei. Został wyznaczony jako Narodowe Miejsce Historyczne na pamiątkę swojej roli jako istotnego, ale niebezpiecznego ogniwa w budowie kolei transkontynentalnej.

Kemping na lodowcu i wokół niego?

Park Narodowy Lodowca Kanady, jak oficjalnie nazywa się park, nie ma wielu możliwości biwakowania. Przy zaledwie trzech oficjalnych kempingach w parku liczba miejsc jest bardzo ograniczona, co jest szczególnie widoczne w szczycie sezonu.

Ponieważ odwiedziliśmy park w szczycie sezonu, tuż przed weekendem wszystko było pełne. W rezultacie byliśmy zmuszeni na jeden dzień skierować się do miejsca na dzikie biwaki poza granicami parku. Recepcjonistka na kempingu poradziła, aby wrócić wcześnie następnego dnia, ponieważ jest to kemping „kto pierwszy, ten lepszy”, a wielu obozowiczów wyjeżdża następnego dnia. Nie wcześniej powiedziane, niż zrobione.

Oficjalne Kempingi

Istnieją trzy oficjalne kempingi w Park Narodowy Lodowca Kanady, z których jedna jest obecnie (wrzesień 2022 r.) nadal zamknięta. Oto trzy oficjalne kempingi w parku:

• Mount Sir Donald Campground (lokalizacja tutaj)
• Kemping Illecillewaet (lokalizacja tutaj)
• Loop Brook Campground (lokalizacja tutaj)

Kemping Mount Sir Donald jest obecnie zamknięta, ponieważ znaleziono inwazyjnego chrząszcza, który atakuje drzewa w taki sposób, że istnieje duże niebezpieczeństwo przewrócenia się drzew. W tej chwili wycinają wszystkie drzewa w okolicy w nadziei na powstrzymanie chrząszcza. Nie jest jeszcze jasne, kiedy kemping zostanie ponownie otwarty.

Zatrzymaliśmy się w sumie na trzy noce? Kemping Illecillewaet. To był dla nas najbardziej logiczny wybór, ponieważ tutaj zaczyna się wiele słynnych szlaków na lodowce. Więcej o tym w dalszej części bloga.

Pętla Brook Campground znajduje się w pobliżu dwóch innych kempingów i tutaj również dostępnych jest kilka miejsc na „kto pierwszy, ten lepszy”. Tutaj też masz szansę dostać miejsce bez rezerwacji.

De Illecilwaet kemping położony jest u podnóża lodowca o tej samej nazwie, Lodowiec Illecillewaet. Kemping tutaj kosztuje około 20 dolarów kanadyjskich za noc i nie ma żadnych udogodnień poza toaletami. Kemping położony jest w pięknym, zalesionym terenie z rwącą rzeką obok. Ta rzeka zaczyna się w Lodowiec Illecillewaet. Więc tutaj stuletnia woda lodowa przepływa bezpośrednio obok kempingu.

Sama woda jest tak lodowato zimna, że ​​my i inni goście kempingu rano wkładamy wodę do naszej lodówki, aby jedzenie i napoje były chłodne. W ten sposób zaoszczędziliśmy trochę (słonecznej) energii.

dziki kemping

Zanim mogliśmy udać się na kemping, musieliśmy znaleźć miejsce na nocleg. Za pośrednictwem iOverlander znaleźliśmy tylko kilka miejsc na dzikie biwaki w regionie. Przede wszystkim musisz Park Narodowy wyjechać. Tak jest w rzeczywistości nie wolno biwakować na dziko w parku narodowym i tak, grzywny są tutaj regularnie nakładane. Więc nie polecam…

Wskazówka: Dzikie biwakowanie w parkach narodowych jest surowo zabronione w całej Kanadzie. Jest to monitorowane, a na osoby, które ich nie przestrzegają, nakładane są grzywny.

Do miasteczka przejechaliśmy więc około 50 kilometrów Revelstoke. Dzieje się tak dlatego, że znajduje się tam duży prywatny parking, będący częścią dużego ośrodka, na którym dozwolone jest dzikie biwakowanie. Tak, szkoda byłoby przejechać za to dodatkowe 100 kilometrów (50 tam, 50 z powrotem), ale po prostu nie mieliśmy wyboru.

Wskazówka: dziką lokalizację kempingu w Revelstoke można znaleźć na iOverlander. Dla tych, którzy nie mają iOverlander: dzikie biwakowanie jest dozwolone tylko w 'parking 3' z Ośrodek narciarski Revelstoke.

Wycieczka przygotowawcza

W końcu tak naprawdę przyjechaliśmy do tego parku narodowego tylko w jednym celu. Naprawdę chcieliśmy zobaczyć i dotknąć lodowiec z bliska. Byłem już na lodowcu Szwajcaria, któremu towarzyszyła świetna lista rzeczy do zrobienia – godna polecenia lot helikopterem. Niestety tym razem nie ma lotu helikopterem, ale tylko na piechotę. Musieliśmy się dobrze przygotować, bo wędrówki z kempingu na lodowiec są naprawdę trudne.

Która trasa spacerowa?

Przede wszystkim musieliśmy wybrać trasę spacerową. Poniżej mapa, którą można zobaczyć na dużej tablicy informacyjnej na kempingu. Rozmiar Illecilwaet Lodowiec najlepiej widać na trasach 15, 16 i 18. Jeśli jednak chcesz zobaczyć lodowiec z bliska lub nawet go dotknąć, możesz wybrać trasę 17.

Wskazówka: te konkretne liczby w 'Zwart' są oznaczone, co jest nie bez powodu. Te trasy spacerowe są postrzegane jako „ekstremalne”, a więc bardzo wymagające. Trasy piesze 4, 5, 8 i 9 (również pokazane na tablicy informacyjnej) są dużo mniej ekstremalne.

Ponieważ chcieliśmy zobaczyć lodowiec z bliska i ponieważ Malou naprawdę chciała go dotknąć (nigdy wcześniej tego nie robiła), wybraliśmy numer 17.

Lista rzeczy do spakowania

Trasa piesza 17 jest zatem solidna. Mając nie mniej niż 1300 metrów w pionie i łącznie 18 kilometrów (podróż w obie strony), jest to ekstremalna wędrówka, która wymaga pewnego przygotowania. Poniżej znajduje się przegląd naszej listy pakowania na tę wycieczkę.

Uważaj: Jest to obliczane na osobę.

• 3 litr wody
• 1 duży posiłek obiadowy (sałatka z makaronem z tuńczyka)
• 1 zdrowa kanapka (obficie nadziewana)
• 2 batoniki musli
• 1 jabłko
• 1 jajko na twardo
• Dodatkowa para skarpet
• dodatkowa koszulka
• Kurtka wiatro- i wodoodporna
• Mini apteczka
• spray niedźwiedzia
• Aparat fotograficzny
• Telefon

Informacje od Strażników Parku

Po spakowaniu się zebraliśmy informacje od strażników parku, których można było znaleźć na kempingu. Ostatnia rada; nie pij poprzedniego wieczoru. Wyrusz wcześnie (o wschodzie słońca) i rób wiele krótkich przerw, aby mięśnie mogły się zregenerować i przyzwyczaić do rozrzedzonego powietrza na 3000 metrów. Ponadto zdecydowanie zalecano również zabranie niedźwiedzia, ponieważ pierwsza część spaceru prowadzi przez las, gdzie niedźwiedzie są regularnie widywane.

Wycieczka na lodowiec

W drodze wcześnie

Alarm włączył się o piątej, kanapka i kawa w środku. O 05:00 byliśmy już w drodze i od razu poczuliśmy to w łydkach. Nawet nie skończyliśmy kempingu, kiedy już szliśmy na górę. To będzie coś, te 05 wysokości w jeden dzień.

Po niespełna godzinie zostawiliśmy za sobą gęste lasy. Wspinaczka stawała się coraz trudniejsza, gdy słońce było już od jakiegoś czasu (wciąż za górami). W oddali widzimy już ryczące wodospady, spowodowane topnieniem wody lodowca Illecillewaet.

Tam, gdzie nadal szliśmy rozsądnym szlakiem turystycznym przez pierwszą godzinę, potem szliśmy i wspinaliśmy się po dużych kamieniach, aby kontynuować naszą drogę w górę. Na szczęście nadal widać, dokąd trzeba iść, od zużycia i błota na kamieniach.

Rzeki i wodospady

Byliśmy już w drodze od około trzech godzin i przeszliśmy przez kilka strumieni i rzek topniejącej wody. Czasami mijaliśmy piękny wodospad, a słońce było już prawie nad górskimi szczytami. Nadal było bardzo chłodno, a zbocze nigdy się nie kończyło… Ścieżka zdawała się iść prosto w górę.

Pierwsze promienie słońca

Pierwsze promienie słońca oświetliły szczyty gór, było już wpół do dziesiątej.W oddali widzieliśmy już część lodowca Illecillewaet. Zjedliśmy jabłko i jajko na słońcu i ruszyliśmy w górę. Nogi zaczęły już drżeć z całego wysiłku.

Zdaliśmy sobie sprawę, że w sierpniu byliśmy na „krawędzi śniegu”. Byliśmy więc już naprawdę wysoko, na prawie 3000 metrów. Na szczęście nie cierpimy na chorobę wysokościową. W tej chwili jest jeszcze dużo śmiechu i cieszenia się widokami za nami. Całą drogę w dolinie, tam właśnie zaczęliśmy biwakować.

Niezwykle strome zbocze

Na zdjęciach często po prostu trudno jest zobaczyć, jak ekstremalne może być zbocze. Kiedy Malou zapytał, czy po 5 godzinach marszu pod górę nadal jej się podoba, usłyszałem głośne „nie!”. Na szczęście wciąż mogliśmy się z tego śmiać.

Tymczasem w oddali mogliśmy już zobaczyć niebieski kolor lodu lodowca Illecillewaet. Mieliśmy już wrażenie, że już prawie jesteśmy, ale najtrudniejsza i zarazem niebezpieczna część miała dopiero nadejść.

Przeprawa przez topniejący lód na zboczu góry

W oddali widzieliśmy przed sobą grupę, która przeprawiała się przez lód. Niektórzy ludzie noszą w tym celu buty z dżinsu. Strażnicy Parku na kempingu ostrzegali nas przed tą częścią. Mimo wszystko byłoby to możliwe bez tych butów.

Jeśli coś może pójść nie tak, to jest tutaj. Zły krok w tym miejscu może oznaczać, że spadniesz setki metrów w dół. Zatrzymanie się na śliskim lodzie nie jest możliwe, a na dnie szelfy lodowej znajdują się duże kamienie i skały. Niezbyt przyjemna perspektywa.

Dostaliśmy wskazówkę, aby z każdym krokiem wkładać pięty w lód. Żeby twoja stopa naprawdę utknęła w dziurze, że tak powiem. Ale ponieważ jest to lód i trochę się topił, łatwiej było to powiedzieć niż zrobić. Utrzymanie równowagi tutaj i postawienie każdej stopy na właściwym miejscu było dość ekscytującym wyzwaniem.

To, co tutaj robimy, to już nie chodzenie. Rękami i stopami gramolimy się po śniegu i luźnych skałach i kamieniach. Często powierzchnia wydaje się być twarda i nagle wszystko zaczyna się poruszać, gdy położysz na niej stopę.

Jak mówię z pewnym zaskoczeniem w teledysku, „to jest gówno na wyższym poziomie”.

Na półce lodowej

Po kolejnej ekscytującej przeprawie na kolejnym kawałku lodu na pochyłym zboczu docieramy w końcu na płaskowyż, na którym leży lodowiec Illecillewaet. Zrobiliśmy to! W oddali widać już lodowiec, a flagi wokół skały wskazują punkt końcowy wędrówki.

Lunch z widokiem

W sumie wspinaczka zajęła nam około 8 godzin. Cieszyliśmy się, że to zrobiliśmy i nadszedł czas na duży lunch. Oczywiście z fantastycznym widokiem. Szukaliśmy najwyższego punktu, aby cieszyć się naszą domową sałatką z makaronu z tuńczyka.

W oddali widzieliśmy dolinę z polem namiotowym, a obok nas lodowiec. Szedłem przez chwilę na krawędź, aby dobrze przyjrzeć się dolinie poniżej. Z krawędzi mogłem też zobaczyć ogromny rozmiar lodowca, naprawdę fajnie!

Tymczasem chmury powoli zaczęły zdobywać przewagę. W cieniu wciąż było chłodno, więc płaszcze zostały nałożone z powrotem.

Lodowiec Illecillewaet z bliska

Choć w zasadzie doszliśmy już do punktu końcowego podwyżki, nadal kontynuowaliśmy. W końcu przyjechaliśmy tutaj, aby bliżej przyjrzeć się lodowcowi. Nienazwane jezioro z topniejącą wodą miało dziwaczny szmaragdowozielony kolor. Oczywiście musieliśmy to podziwiać z bliska.

Chodzenie po glinianej maź

W oddali zobaczyliśmy kogoś stojącego na lodzie w jeziorze. Przynajmniej z daleka myśleliśmy, że to lód. Jednak tak się nie stało. Właściwie to bardzo drobny piasek. Jest porównywalny do gliny, ale bardziej wilgotny.

Uwierz lub nie; najlepiej porównać go z bardzo gęstą skrobią kukurydzianą. Jest jednocześnie ciałem stałym i płynnym. Możesz po nim chodzić, ale jeśli staniesz na nim zbyt długo lub kilka razy tupniesz, powoli zatoniesz. Spacerowanie po tym było dziwacznym doświadczeniem. Oczywiście, aby dać wam wyobrażenie o tym, jak dziwne są te rzeczy, nakręciłem z tego film, który możecie zobaczyć poniżej.

Czas wracać

Teraz naprawdę nadszedł czas, aby wrócić. Przed nami jeszcze długi zejście, a pogoda wydawała się powoli zmieniać. Słońce pojawiało się tylko od czasu do czasu, aw oddali widzieliśmy ulewny deszcz. Zrobiliśmy kilka końcowych zdjęć i filmów i postanowiliśmy przyspieszyć.

To, co uznałem za naprawdę dziwne, to ogromna różnica w kolorze, gdy słońce świeciło, czy nie. Nieco wyżej widzisz film bez światła słonecznego, poniżej ze światłem słonecznym. Co za różnica w kolorze.

Uwaga: Żaden z filmów wideo na tym blogu nie był edytowany, z wyjątkiem tego, że jego rozmiar został nieznacznie zmniejszony. Kolory, które widzisz, są zatem całkowicie naturalne.

Wniosek

Na szczęście droga powrotna była dużo szybsza, ale wciąż była to walka. W następnych dniach oboje mieliśmy ekstremalne bóle mięśni. To była naprawdę ciężka wspinaczka na szczyt. Jak dwie bardzo starsze osoby, przez dwa dni wskakiwaliśmy i wysiadaliśmy z naszego kampera i ledwo wstaliśmy z naszych miejsc.

Mimo to ten ból i cierpienie podczas wędrówki na szczyt były więcej niż tego warte. Mamy kolejny przedmiot od Malou Lista rzeczy do zrobienia przed śmiercią rozebranie się (oglądanie i dotykanie lodowca z bliska), a po drodze podziwiamy niesamowite widoki.

Liczne wodospady, ekstremalne zbocza, przecinające topniejący lód z głęboką otchłanią poniżej, to wszystko było częścią tego doświadczenia. I oczywiście sam lodowiec z dziwacznym szmaragdowym jeziorem. To i dziwna glina sprawiają, że ta wędrówka w Parku Narodowym Glacier jest niezapomniana!