Gruzja

Na obszarze dzisiejszej Gruzji znajdowały się starożytne królestwa Kolchidy i Kartli-Iberii. Obszar ten znalazł się pod wpływami rzymskimi we wczesnych wiekach naszej ery, a chrześcijaństwo stało się religią państwową w latach 330. XX w. Po dominacji Persów, Arabów i Turków nastąpił złoty wiek Gruzji (XI-XIII w.), który został przerwany przez najazd Mongołów z 11 r. Następnie imperia osmańskie i perskie rywalizowały o wpływy w regionie. Gruzja została włączona do Imperium Rosyjskiego w XIX wieku. Niepodległa przez trzy lata (13–1236) po rewolucji rosyjskiej, w 19 r. została przymusowo włączona do ZSRR i odzyskała niepodległość po upadku Związku Radzieckiego w 1918 r.

Rosnące niezadowolenie społeczne z powodu szerzącej się korupcji i nieskutecznych usług rządu, a następnie próba manipulowania wyborami parlamentarnymi przez urzędujący rząd Gruzji w listopadzie 2003 r., doprowadziły do ​​powszechnych protestów, które doprowadziły do ​​rezygnacji Eduarda SZEWARDNADZE, prezydenta od 1995 r. W następstwie ruchu ludowego, który stał się znany jako „Rewolucja Róż”, nowe wybory na początku 2004 roku wyniosły do ​​władzy Micheila SAAKASHVILI wraz z jego partią Zjednoczony Ruch Narodowy (UNM). Od czasu uzyskania niepodległości poczyniono postępy w zakresie reform rynkowych i demokratyzacji, jednak postęp ten został zahamowany przez rosyjską pomoc i wsparcie dla separatystycznych regionów Abchazji i Osetii Południowej. Okresowe wzrosty napięcia i przemocy zakończyły się pięciodniowym konfliktem między Rosją a Gruzją w sierpniu 2008 r., który obejmował inwazję na duże części niekwestionowanego terytorium Gruzji. Siły rosyjskie zobowiązały się do wycofania z większości okupowanych terytoriów Gruzji, ale pod koniec sierpnia 2008 roku Rosja jednostronnie uznała niepodległość Abchazji i Osetii Południowej, a siły rosyjskie pozostają w tych regionach.

Nieoczekiwane wejście miliardera Bidziny IVANISHVILIego do polityki w październiku 2011 roku zjednoczyło podzieloną opozycję w ramach jego koalicji Gruzińskie Marzenie, która zdobyła większość mandatów w wyborach parlamentarnych w październiku 2012 roku i odsunęła UNM od władzy. SAAKASHVILI przyznał się do porażki i mianował IVANISHVILI na stanowisko premiera i pozwolił Gruzińskiemu Marze na utworzenie nowego rządu. Giorgi MARGVELASHVILI został zaprzysiężony na prezydenta 17 listopada 2013 r., kończąc napięty rok podziału władzy między SAAKASHVILIM i IVANISHVILIM. W tamtym czasie te zmiany w przywództwie były wyjątkowymi przykładami byłego państwa radzieckiego, które wyłoniło się w celu przeprowadzenia demokratycznego i pokojowego przekazania władzy. IVANISHVILI dobrowolnie podał się do dymisji po sukcesji prezydenckiej, a gruzińska władza ustawodawcza w dniu 20 listopada 2013 r. zatwierdziła Irakliego GARIBASHVILIego na jego następcę. W grudniu 2015 r. GARIBASHVILI został zastąpiony przez Giorgi KVIRIKASHVILI. KVIRIKASHVILI pozostał premierem po sukcesie Gruzińskiego Marzenia w wyborach parlamentarnych w październiku 2016 r., w których partia zdobyła większość konstytucyjną. IVANISHVILI ponownie objął stanowisko przewodniczącego partii Gruzińskie Marzenie w kwietniu 2018 r. KVIRIKASHVILI złożył rezygnację z funkcji w czerwcu 2018 r. i został zastąpiony przez Mamukę BAKHTADZE. We wrześniu 2019 r. BAKHTADZE złożył rezygnację, a nowym szefem rządu Gruzji został Giorgi GAKHARIA, który jest piątym premierem Gruzji w ciągu siedmiu lat. Poparcie społeczne i rządowe dla integracji z Zachodem jest w Gruzji wysokie. Przystąpienie do UE i NATO należy do najważniejszych celów polityki zagranicznej kraju.