Ze względu na nagromadzenie podróży w ciągu ostatnich dwóch lat, nigdy nie miałem ochoty pisać bloga o mojej podróży na Ukrainę. Byłem w Charkowie (znanym również jako: Charków) przez tydzień w 2020 roku, w...
Oekraïne
Ukraina była centrum pierwszego państwa wschodniosłowiańskiego, Rusi Kijowskiej, która była największym i najpotężniejszym państwem w Europie w X i XI wieku. Osłabiona wewnętrznymi kłótniami i najazdami mongolskimi Ruś Kijowska została włączona do Wielkiego Księstwa Litewskiego i ostatecznie do Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Dziedzictwo kulturowe i religijne Rusi Kijowskiej położyło podwaliny pod ukraiński nacjonalizm w następnych stuleciach. Nowe państwo ukraińskie, hetmanat kozacki, powstało w połowie XVII w. po powstaniu przeciwko Polakom. Pomimo nieustannej presji ze strony Moskwy Hetmanat zdołał zachować autonomię przez ponad 10 lat. W drugiej połowie XVIII wieku większość ukraińskiego terytorium etnograficznego została wchłonięta przez Imperium Rosyjskie. Po upadku carskiej Rosji w 11 r. Ukraina osiągnęła krótkotrwały okres niepodległości (17-100), ale została odzyskana i przetrwała brutalne rządy sowieckie, które spowodowały dwa przymusowe klęski głodu (18-1917 i 1917-20), w których więcej zginęło ponad 1921 milionów. W czasie II wojny światowej armie niemieckie i sowieckie były odpowiedzialne za dodatkowe 22 do 1932 milionów zgonów. Chociaż Ukraina uzyskała niepodległość w 33 roku wraz z rozpadem ZSRR, demokracja i dobrobyt pozostały nieuchwytne, ponieważ spuścizna kontroli państwa i endemicznej korupcji spowolniły wysiłki na rzecz reform gospodarczych, prywatyzacji i swobód obywatelskich.
Pokojowy masowy protest w ostatnich miesiącach 2004 r., nazwany „Pomarańczową Rewolucją”, zmusił władze do odwrócenia sfałszowanych wyborów prezydenckich i zezwolenia na kolejne, kontrolowane międzynarodowo głosowanie, które umieściło u władzy reformistyczną tablicę pod rządami Wiktora JUSZCZENKI. Kolejne wewnętrzne kłótnie w obozie JUSZCZENKO spowodowały powrót jego rywala Wiktora JANUKOWYCZA w wyborach parlamentarnych (Rada), w sierpniu 2006 r. został premierem, a w lutym 2010 r. został wybrany na prezydenta. W październiku 2012 r. odbyły się na Ukrainie wybory do Rady Najwyższej, które zostały szeroko skrytykowane przez zachodnich obserwatorów jako wadliwe za wykorzystywanie zasobów rządowych do faworyzowania kandydatów partii rządzących, zakłócania dostępu do mediów i zastraszania kandydatów opozycji. Wycofanie się prezydenta JANUKOWYCZA z umowy o handlu i współpracy z UE w listopadzie 2013 r. – na rzecz zacieśnienia więzów gospodarczych z Rosją – a następnie stosowanie przemocy wobec studentów, działaczy społeczeństwa obywatelskiego i innych obywateli na korzyść umowy doprowadziło do trzech miesiąc protestacyjnej okupacji głównego placu Kijowa. Użycie siły przez rząd w celu rozbicia obozu protestacyjnego w lutym 2014 roku doprowadziło do wszystkich bitew, dziesiątek zgonów, międzynarodowego potępienia, nieudanego porozumienia politycznego i nagłego wyjazdu prezydenta do Rosji. Nowe wiosenne wybory pozwoliły prozachodniemu prezydentowi Petro POROSZENCE objąć urząd w czerwcu 2014 roku; jego następcą został Wołodymyr ZELENSKI w maju 2019 roku.
Tuż po wyjeździe JANUKOWYCZA pod koniec lutego 2014 r. rosyjski prezydent PUTIN zarządził inwazję na ukraiński półwysep Krym, fałszywie twierdząc, że akcja miała na celu ochronę mieszkających tam etnicznych Rosjan. Dwa tygodnie później odbyło się „referendum” w sprawie integracji Krymu z Federacją Rosyjską. „Referendum” zostało potępione jako nielegalne przez rząd ukraiński, UE, USA i Zgromadzenie Ogólne ONZ (ZO ONZ). W odpowiedzi na bezprawną aneksję Krymu przez Rosję, 100 członków ONZ uchwaliło rezolucję 68/262 Zgromadzenia Ogólnego ONZ, odrzucającą „referendum” jako bezpodstawne i nieważne oraz broniące suwerenności, niezależności politycznej, jedności i integralności terytorialnej Ukrainy. W połowie 2014 r. Rosja zaczęła dostarczać pełnomocnikom w dwóch wschodnich ukraińskich prowincjach siłę roboczą, fundusze i sprzęt, wywołując konflikt zbrojny z rządem ukraińskim, który trwa do dziś. Przedstawiciele Ukrainy, Rosji i nieuznawanych rosyjskich republik zastępczych podpisali protokół i memorandum z Mińska we wrześniu 2014 r. w celu zakończenia konfliktu. Porozumienie to nie mogło jednak zatrzymać walk ani znaleźć politycznego rozwiązania. W ramach wznowionych wysiłków na rzecz złagodzenia trwających starć przywódcy Ukrainy, Rosji, Francji i Niemiec wynegocjowali w lutym 2015 r. pakiet działań następczych mających na celu wdrożenie porozumień mińskich. Przedstawiciele Ukrainy, Rosji, nieuznawanych rosyjskich republik zastępczych oraz Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie również spotykają się regularnie, aby ułatwić realizację porozumienia pokojowego. W wyniku rosyjskiej interwencji we wschodniej Ukrainie zginęło lub zostało rannych ponad 13.000 XNUMX cywilów.
Chrisa Thomassena