We zijn inmiddels al een aantal dagen in Papoea-Nieuw-Guinea en hebben er al een politie escorte, familieruzie bij de Huli Wigmen en fortune telling meegemaakt. Tijd voor nog meer avontuur. Dit keer trekken we te voet naar het binnenland door de jungle.
Lees ook: Informatie en eerste kennismaking met Papoea-Nieuw-Guinea
Natuur Papoea Nieuw Guinea
Maar eerst wat over de natuur in Papoea-Nieuw-Guinea
Het met regenwoud bedekte eiland ligt ver van de gebaande paden en grenzend aan Indonesië. Het is op Groenland na het grootste eiland ter wereld, is onderdeel van het continent Oceanië en bevindt zich ten noorden van Australië.
Lees ook: Hoeveel continenten of werelddelen zijn er? 5, 6, 7 of toch 8?
Het eiland wordt grotendeels bedekt met tropische jungle. Daarnaast telt het vele unieke planten- en diersoorten, vind je witte zandstranden en wuivende palmbomen aan de kust en grote rivieren zigzaggend door het midden van het land. Ook vind je de hoogste berg – Mount Wilhelm – van Oceanië in Papoea-Nieuw-Guinea.
Fun-fact: Zeelandië is het 8e continent / werelddeel van deze wereld
De paradijsvogel
De BBC maakte er een prachtige aflevering over, de dansende vogels op zoek naar een partner. Voornamelijk opgenomen in de jungle van Papoea-Nieuw-Guinea. Het is misschien wel de meest bijzondere eigenschap van het eiland; de prachtige en zeldzame vogels. De paradijsvogels staan bekend om hun bontgekleurde pluimen, lange staart en indrukwekkende baltsgedrag. Wereldwijd zijn er 43 soorten en 39 daarvan zijn ontdekt in deze regio!
Maar behalve indrukwekkend is de paradijsvogel ook erg gewild. Als hoofdtooi! De stammen in Papoea-Nieuw-Guinea jagen op de vogel om de veren te gebruiken in hun tribal kleding. Hierdoor zijn de vogels erg schuw en moet je erg diep de jungle in om ze te spotten. Wij gaan een poging wagen.
Wandelen in de jungle van Papoea-Nieuw-Guinea
Een modderbad. In Nederland kost het geld en in Papoea-Nieuw-Guinea is het onoverkomelijk. De wandeling naar het midden van de jungle in de Hela provincie (Pilongo village) begint dan ook met een ongepland modderbad.
Dieper het regenwoud in
Te voet lopen we een paar meter over de weg totdat Panda (onze porter) ons wijst naar een klein paadje het binnenland in. Thomas, onze gids, loopt inmiddels niet meer achter ons. Hij moet wat persoonlijke dingen regelen voordat ook hij de jungle in kan. Maar het geeft niet want aan het pad te zien haalt Thomas ons zo in. Het is er namelijk modderig en aangezien onze bagage nog ergens in Londen staat, heb ik geen goede schoenen aan. Overigens lopen Thomas en Panda gewoon op blote voeten.
Glibberend lopen we tussen twee hoge wanden gemaakt van dezelfde modder. Een voordeel is dat het hier heerlijk koel is. Weg van de zon, die onze huid gisteren flink heeft verbrand. Maar al snel hoop ik dat de zon toch ook in dit modderige steegje kan schijnen. Het is er namelijk spekglad.
Introductie wandelpaden
En dat spekgladde veranderd al snel in een ware modderpoel. Panda klimt aan de zijkant van het pad behendig omhoog. Hij zet zijn voeten op een paar takken en hop springt zo naar de overkant. Het ziet er zo simpel uit dat ik hem vol goede moed achterna klim. Bij de eerste tak gaat het al mis want die breekt, waardoor ik genoodzaakt ben een stap in de modder te zetten. “Oh sorry” roept Panda naar me. Iets dat de Papoea’s al snel roepen als er iets onvoorziens gebeurd, iets dat zij als vervelend ervaren voor ons.
Inmiddels zijn er al heel wat buurtkinderen komen kijken hoe die ‘whity’ onhandig aan het klimmen is. Hoewel de helft grinnikend zit toe te kijken stapt de andere helft met blote voeten in de modder om te zorgen dat ik er ongeschonden vanaf kom. Een jongen biedt zelfs aan me op zijn rug te tillen. Maar dat gaat me te ver. Ik ga uiteraard gewoon te voet verder.
Na nog een paar van dit soort hindernissen te hebben overwonnen beginnen we pas echt aan de trek. In de bloedhitte beklimmen we een steile berg. De begroeiing is laag waardoor er geen schaduw is, de grond gortdroog en achter ons loopt een colonne van buurtkinderen. Zwetend lopen we omhoog, kruipend bijna. Hard gaan we niet op het heetst van de dag. Maar gezellig is het wel.
Modder als zonnebrandcrème
Niet alleen is het warm, de zon brand op onze huid en al voor het middaguur zie ik een rode kleur verschijnen. Panda laat ons zien hoe we modder kunnen gebruiken om onze huid te beschermen. Onze zonnebrandcrème ligt ook nog ergens in Londen en in Papoea-Nieuw-Guinea gebruiken ze het niet. De modder wordt snel keihard maar lijkt z’n werk te doen.
Thomas heeft ons inmiddels ingehaald en zingt vrolijk liedjes. Omdat het best glad is zorgt Panda voor wandelstokken. Best fijn want inmiddels hebben we de top bereikt en moeten we weer naar beneden. In de modder valt dat nog best tegen. Al gaat het wel een stuk sneller. Te voet en met wandelstok glibberen we van de berg af.
Maar ook dat overleven we en inmiddels zijn we bij een meertje aangekomen. Kinderen spelen er heerlijk in het water, vrouwen vissen er wat en wij houden hier even pauze. Al snel zijn we omringt door kinderen van het dorp. Zo vaak zien ze geen witte mensen want die komen hier eigenlijk nooit. Thomas speelt wat spelletjes met de kinderen en de meiden raken maar wat graag mijn haar aan.
We gaan al snel weer op weg want we hebben nog een berg te beklimmen. Dit keer begint deze niet in de modder maar door kleine akkers waar idyllische huisjes bij horen. Ze verbouwen hier o.a. zoete aardappel, broccoli, wortels en bloemkool. De vrouwen zijn hard aan het werk, de varkens ploegen de aarde goed om en de kinderen rennen in het rond.
Het ziet er haast sprookjesachtig uit, het leven in Papoea-Nieuw-Guinea. Maar schijn bedriegt, want het leven is hier natuurlijk hartstikke zwaar. Het is nu mooi en droog weer om lekker buiten te zijn, maar het regent hier vaker dan de zon schijnt.
We zijn er bijna…
Al snel verlaten we de akkertjes en begeven we ons weer in de bloedhitte. We banen ons een weg omhoog en springen af en toe over een droge greppel. Als een prinses word ik overal omhoog getrokken of omlaag geleid. De stok helpt ook goed en ik weet zeker dat me niets gaat overkomen zoveel handen worden me aangereikt als de weg wat glad is. Maar het is heet, ontzettend heet. En die hitte moet ik toch echt zelf overleven.
Ik voel de zon in mijn nek branden. En omdat ik gisteren flink verbrand ben heb ik nu een lange broek en een vestje aan. Goed voor mn huid, verschrikkelijk voor de hitte. Het zweet loopt langs m’n voorhoofd m’n ogen in. De lucht is warm, de zon heet en het zweet totaal niet verkoelend. Mooi is het wel, en met de Papoeaanse muziek die wat krakerig uit Thomas’ mobieltje klinkt ook erg gezellig.
Maar nog niet helemaal
“Nog 30 minuten omhoog” roept Thomas vrolijk. Hij fluit erop los en wijst naar een hoge boom. Daar is het, maar inmiddels weten we wel beter. Terwijl hij kriskras op zijn blote voeten omhoog klautert klimmen wij er langzaam en glijdend achteraan. Vanaf de boom op de berg hebben we een mooi uitzicht over het gebied. Het is er prachtig, dat zeker!
Inmiddels zijn we zo’n vier uur aan het wandelen. De zon is gezakt maar voelt niet minder heet, de guesthouse voor vanavond is inmiddels in het zicht en na een kleine wandeling komen we eindelijk aan bij onze slaapplek.
Op een prachtige groene opening middenin een bosje staat een klein huisje bekleed met bamboo en sago bladeren. Het dak is bedekt met een dik pak mos, dat hebben we nog niet eerder gezien. Volgens Thomas is dit hoe ze vroeger de daken bekleedden. Tegenwoordig is er geen mos meer te vinden. Net zoals de paradijsvogels. Die vlogen hier vroeger nog vrolijk rond maar door het jagen houden ze het nu wel voor gezien en tot onze spijt hebben we dus nog geen paradijsvogel gezien of gehoord.
Onze eerste sing-sing
Niet al te lang nadat we zij aangekomen horen we gegrinnik en gelach. Er komt een hele stoet mensen aan. Kinderen zijn het. Ze zijn gekleed in hun allermooiste kledij. Prachtige hoofdtooien en kleurrijke rokjes. De hoofdtooien zijn natuurlijk gemaakt van die paradijsvogel die hier nu niet meer te vinden is. Om alsnog een hoofdtooi te maken moeten ze ver de jungle in. Dat het doden van zo’n paradijsvogel tegenwoordig verboden is maakt ze niet zoveel uit. Je cultuur behouden en trots uitdragen is óók belangrijk.
De kinderen staren ons aan en wij hen. Ik stel mezelf voor in Tok Pisin (Pidgin) en vraag naar hun namen. Ze reageren met gegrinnik en zeggen één voor één hun naam. “Paica Ore” roep ik, oftewel ‘heel erg mooi’. De kinderen grinniken weer.
Na wat geschreeuw van de ouderen gaan de jongetjes in een kring staan en beginnen ze aan een sing-sing. Het ziet er super schattig uit, zeker omdat het een beetje fout gaat af en toe en de ouders de kinderen toeschreeuwen. Het lijkt haast wel een voetbalwedstrijd in Nederland, alleen dan leuker. Papoea-Nieuw-Guinea staat bekend om de sing-sings, een dance-off waarin mensen in hun mooiste tribal kleding dansen en zingen. Dit zou de vijand moeten intimideren in tijden van oorlog.
Na wat afwachten durven de meisjes ook eindelijk te dansen. Of springen eigenlijk meer. De meisjes plaatsen hun handen op hun borst en springen met hun benen wijdt naar buiten. Er zit geen ritme in maar de meisjes hebben het naar hun zin en wij dus ook.
Wandelend naar Pilongo village
Al snel worden we geroepen voor de lunch. Bananen, brood en ei staan voor ons klaar. Met een kop thee erbij kunnen we even uitrusten van de barre tocht. Maar niet al te lang want we zijn uitgenodigd om de markt van Pilongo village te bezoeken. Had ik net lekker m’n schoenen uitgedaan mogen ze weer aan voor een niet al te lange wandeling naar het dorp bovenop de berg.
Witte bezoekers in Pilongo village, dat is nieuw!
Het moment dat we aankomen staren honderden grote ogen ons aan. Al snel worden we omsingeld, beginnen mensen ons de hand te schudden en heel af en toe wordt er aan mijn haar getrokken. Dan worden we verwelkomd door het hoofd van het dorp. Wat hij zegt versta ik niet, heel vriendelijk klinkt het overigens niet, maar iedereen knikt ja en begroet.
Vrouwen verkopen hun goederen, jongens zijn aan het kaarten (het geld plaatsen ze op hun machetes, we hopen dat ze tegen hun verlies kunnen) en de varkens worden bewaakt door een man met een flink geweer. Zelfgemaakt weet hij te vertellen.
De kinderen zijn vooral in ons geïnteresseerd en nieuwsgierig. Ze proberen me dan ook één voor één aan te raken. “They have never seen whites before” vertelt een man me. Ook zien we dat bijna iedereen rode tanden heeft. Ze eten allemaal betelnut. Wellicht de reden dat de tanden al snel rotten en we zien dan ook veel ouderen zonder tanden.
Bragging rights in Papoea Nieuw Guinea
We worden voorgesteld aan de chief van het dorp. Als eerste horen we zijn naam en vervolgens dat hij 16 vrouwen heeft. Bragging rights. Deze meneer mag dan 16 vrouwen hebben en meer dan 30 kinderen maar met ons communiceren kan hij niet. Dat doet zijn broer, die 4 vrouwen heeft. “I can’t beat him, but that’s okey. Four is good”. Ik vraag me af hoelang het hier gaat duren voordat vrouwen gelijke rechten en status hebben.
De school van Pilongo village
We krijgen een korte rondleiding door het dorp. Eigenlijk alleen over het schoolterrein want heel veel meer dan dat is het niet. De school is op dit moment gesloten want er is onenigheid tussen de clans. Maar onze gids begrijpt dat educatie belangrijk is. “To travel the world like these white people, you have to be educated” vertelt hij de kinderen die ons zijn gevolgd.
Het begint donker te worden en we besluiten terug te gaan naar onze hut voor vanavond. Maar uiteraard niet voordat we iedereen gedag hebben gezegd en de handen hebben geschud.
Nog verder het regenwoud in
Na een nacht tussen de muizen worden we gewekt door wat klinkt als duizenden vogels. Allemaal lijken ze de laatste zang te willen hebben. En dan ineens is het stil. Voor ons het teken om op te staan. Na een lekker ontbijt van scrambled eggs, brood en thee gaan we te voet weer verder. De eigenaar van de hut waar we hebben geslapen, zijn broers, een neef en een vriend gaan met ons mee. Allemaal op blote voeten.
Suikerbiet kauwen tegen de dorst
Ditmaal kiezen we een ander pad, eentje door nog meer akkertjes, langs een meertje waar driftig gevist wordt en met een immens steile berg in een soort klein regenwoud. Maar voordat we aan de steile klim beginnen krijgen we eerst wat sugar cane van de neef. Zij eten flinke stukken, wij krijgen kleine stukjes. Maar zelfs dat lijkt teveel tijdens het klimmen en ik zuig ze snel op voordat ik verder klim. De mannen klimmen rustig door met hele sugar canes in hun handen en mond.
Het is een pittige klim, maar ook hier word ik weer behandeld als breekbaar bloempje. Ik word aan de hand meegenomen de helling op. Inmiddels zijn we bekend met de definitie van regenwoud want ook hier weer is alles nat, glad en modderig. Dat zorgt voor een fijne verkoeling op de huid en wat glijpartijen. Vooral naar beneden blijkt het een flinke uitdaging. Wij gaan een uitdaging niet uit de weg en dus stappen we rustig door. Op redelijke schoenen, terwijl onze delegatie het op blote voeten doet. En misschien is dat wel veel beter, zij lijken de grip te hebben die ik mis. Overigens doen we dit, zoals wel vaker, natuurlijk weer totaal ongetraind.
Eind goed al goed. Na zo’n vier uur lopen is het tijd om afscheid te nemen van deze fantastische groep mannen die ervoor gezorgd hebben dat we veilig door het regenwoud zijn gewandeld.
Een welverdiende douche… of zoiets
Kapot zijn we wel, en stinken doen we ook. Het is dus tijd voor een douche. Een koude, uit een emmertje, desalniettemin welkom! Onze kleren wassen we een beetje en hangen we te drogen. We hebben niets anders bij ons en moeten het er hoogst waarschijnlijk nog een paar dagen mee doen. Als onze bagage überhaupt ooit aankomt.
Ga met ons mee op avontuur
Voor de wildste avonturen, meeslepende verhalen en (te) gekke plekken volg je ons op www.mygrations.nl en Instagram. Op dit moment rijden we met een Volkswagen Bus naar China over de eeuwenoude handelsroute; The Silk Road.
