Lądowanie w Angoli (3) | Podróże NoFear po Afryce (22)

My (Cor i Grietje van Podróż bez strachu), podróżować z nasz kamper Toyota Hilux 4×4 drzwi Afryka. Kontynent afrykański jest mekką dla 'lądem' z wieloma trudnymi trasami i pięknymi miejscami docelowymi. Pierwszy afrykański kraj, który odwiedziliśmy podczas naszej podróży do Republika Południowej Afryki jest obecny Maroko, śledzony przez Mauretania, Senegal, Mali, Gwinea, Sierra Leone, Liberia, Wybrzeże Kości Słoniowej en Ghana. Po międzylądowaniu w Holandii kontynuujemy naszą lądową podróż przez Afrykę. Jechaliśmy dalej Iść, Benin, Nigeria, Kamerun, Gabon en Kongo-Brazzaville i obecnie jesteśmy Angola.

Kontynuujemy naszą podróż po Angoli – to już trzecia część o tym pięknym kraju (część 1 tutaj, część 2 Daar). Jak już do tego przywykłeś, zaczynasz teraz ponownie oglądać wideo.

obrócony

Wydaje się, że Angola nie przestaje prezentować różnych krajobrazów.

Jedziemy w kierunku wioski Virei i od wielu godzin nie widzieliśmy ludzi ani żadnych oznak życia, a jedynie krajobrazy gór, skał i piaszczystych równin w coraz to nowych kreacjach.

Dopóki nagle nie widzimy stada kóz… to znaczy, że musi być pasterz, a zatem być może znak ludzkiego życia. Ale minie co najmniej godzina, zanim Grietje nagle zobaczy w oddali kolorowe ubrania.

Dochodzimy do miejsca, gdzie mieszkańcy pustyni robią pranie i pozwalają bydłu pić ze źródła. Podejmujemy decyzję i idziemy do źródła, aby porozmawiać. Są to przyjacielscy ludzie, ale język, którym mówią w swoim plemieniu, jest nam nieznany. 

Mężczyźni noszą kolorowe spódnice, a kobiety owinęły górną część ciała liną, aby chronić piersi.

Mężczyźni i kobiety noszą złote pierścienie na ramionach i kostkach. Nie przeszkadza im, że zrobiono im zdjęcie.

W wiosce Virei, nieco dalej, widać jeszcze więcej ludzi z tego samego plemienia, którzy mieszkają w betonowych domach.

Później dowiadujemy się w Internecie, że jest to „Mucubalobawy dotyczące napięcia. Są pół-koczowniczy. Osiedlają się na dłuższy okres czasu, ale nadal mogą zdecydować się na pójście dalej. Mieszkają głównie w południowo-zachodniej Angoli.

Budząc się na sawannie

Po nocy spędzonej pod rozgwieżdżonym niebem gdzieś na środku sawanny, około godziny 6 rano budzi nas wpadające przez otwarte okna słońce. Temperatura szybko rośnie. Śniadanie jemy w cieniu kampera i słyszymy tylko dźwięk własnego żucia. Jest cicho… a jednak chwilę później w oddali słyszymy zbliżające się beczenie stada kóz. 10 minut później jesteśmy w środku kóz, wydaje nam się, że jest ich 500.

Gdy powoli znikają, w oddali widzimy kilka osłów niosących puste beczki po wodzie, którym towarzyszą chichoczące, kolorowo ubrane panie z koszami na pranie na głowach. Ich pierwszą pracą w poniedziałkowy poranek jest pobieranie wody ze studni i robienie prania.

Przełęcz Łeba (Miradouro Serra da Łeba)

Przełęcz Łeba (Miradouro Serra da Łeba) łączy dolny krajobraz przybrzeżny i pustynny (0-350 m) z wyżej położonym (1600-2500 m), znacznie bardziej wilgotnym krajobrazem. Droga biegnie z Mocamedes do Lubango.

Ze względu na silny wzrost wyraźnie widoczna jest różnica w roślinności wynikająca z różnicy klimatycznej. Z góry widok zapiera dech w piersiach. Fotografujemy piękną drogę z zakrętami.

Choć na dole jest jeszcze jałowo i jałowo, na górze wszystko zmienia się na zielone. Zauważyliśmy pierwsze płynące rzeki.

Tundavala

W pobliżu Lubango znajduje się Tundavala, ogromna wąska szczelina w górach głęboka na kilkaset metrów. Położone jest tu na pograniczu równin nizinnych i obszarów górskich. Pęknięcie robi ogromne wrażenie.

Jest to jeden z niewielu zabytki Angoli który został „wystrojony” dla zwiedzających. Są miejsca parkingowe i kosze na śmieci. Przy najpiękniejszych punktach widokowych znajdują się płaskowyże i ławeczki.

Obiekt jest monitorowany 24 godziny na dobę, co sprawia, że ​​jest to dla nas idealny nocleg.

Droga do niego jest zaskakująco wyłożona piękną kostką brukową. Minęło dużo czasu, odkąd ostatni raz to widzieliśmy.

Między Lubango i Menongue

Podążamy doskonale utwardzoną drogą na wschód od Lubango. Droga według standardów europejskich, ale prawie żaden ruch. 

Ludzie nie mają tu samochodów, ale dziwi nas, że nie ma też ruchu międzymiastowego. Wokół wiosek widzimy tylko kilka rowerów trójkołowych i pieszych.

Środowisko jest oczywiście piękne, ale mniej spektakularne niż na obszarach przybrzeżnych.

Ludzie uprawiają różne rzeczy, często wśród oryginalnej roślinności. Zatrzymujemy się na chwilę przy rolnikach orających wołami. To wszystko jest bardzo prymitywne, ale ludzie tutaj są niezwykle zadowoleni z tej formy ekstensywnego rolnictwa. Rolnicy z największą przyjemnością i dumą pokazują swój sposób pracy.

W drodze do Projektu Ochrony Środowiska Cuatir

Na południe od Menongue szukamy dziewiczego rezerwatu przyrody, na który prawie nie ma wpływu człowiek, z dala od miejskiego świata. Słyszeliśmy o tym przez winorośl i byliśmy bardzo ciekawi.

Oznacza to około 150 km w terenie po złych drogach. Ale tak, piękniejsze obszary często nie są łatwo dostępne. Po drodze widzimy niezliczone osady z domami z gliny. Domy tego typu zbudowane są z pionowych patyków, pomiędzy którymi rozłożona jest glina. W niektórych odstęp między patyczkami jest nieco większy i jest wypełniony głazami znalezionymi na polu. Spiczasty dach wykonany jest z twardej trawy. Widzieliśmy nawet kilka, gdzie te trawy zostały starannie przycięte na wysokości rynny. Małe wille!

Tutaj także ludzie mają niewielką wiedzę o świecie zewnętrznym i żyją w dużej mierze samowystarczalni. Trasa terenowa przebiega wzdłuż rzeki Cubango. Aby dotrzeć do celu podróży musimy przeprawić się przez Cubango, na przeprawie znajduje się tratwa, nowocześnie napędzana silnikiem zaburtowym.

„Barką” steruje młody chłopak z sąsiedniej osady.

Przy ognisku 

Ponieważ docieramy tuż przed zmrokiem o 18.00:XNUMX, czekamy na barce przy rzece. Wieśniacy naturalnie przychodzą, żeby przyjrzeć się z ciekawością. Nie denerwujący, bardzo przyjazny.

Dwóch chłopców idzie szukać posuszu i rozpala dla nas ognisko. Dają dodatkowy zapas drewna i odchodzą.

Jak mile widziany możesz się czuć…?

Projekt ochrony Cuatir

Po przeoraniu kolejnych 40 kilometrów przez piasek docieramy do obozu projektowego.

W domku zostaliśmy ciepło przyjęci i otrzymaliśmy coś w rodzaju półnamiotu z luksusową łazienką, z którego możemy skorzystać. Ponadto wszystkie udogodnienia i udogodnienia są wliczone w cenę za 12 euro za osobę!

Niestety, obecne quady nie wydają się działać, ponieważ nie ma paliwa. Decydujemy się na wyjazd kamperem sami. Mapy terenu otrzymujemy od założyciela firmy Stefana. Wjeżdżamy w ten teren i często jedziemy na skraju lasu i otwartej równiny. Gałęzie czasami zwisają nisko i dlatego musimy zdecydować się na powrót.

Widzimy 4 antylopy, deresz. Kolejna grupa antylop, której nazwy nie znamy, i ogromny ptak drapieżny, którego dość łatwo sfotografować. Niestety później okazało się, że ustawienia aparatu nie zawsze były prawidłowe i dlatego wiele zdjęć nie wyszło. Nie wszystkie okoliczności były tu sprzyjające, ale wygląda na to, że zasmakowaliśmy odwiedzania parków dzikiej przyrody. To obiecuje coś w południowej Afryce.

Dla zainteresowanych zwiedzaniem okolicy: tutaj możesz znaleźć więcej informacji.

Angola, nasze wnioski

Często pytacie nas, który kraj jest najpiękniejszy. Ale my nie lubimy tego typu zestawień, bo uważamy, że w każdym kraju jest coś pięknego. Co więcej, jesteśmy w podróży, aby odkrywać, a nie klasyfikować. Ale… trudno ukryć nasz ogromny entuzjazm wobec Angoli.

Zawsze będziemy pamiętać różne nietknięte i nietknięte krajobrazy, a także czystą życzliwość ludzi.

Udało nam się zobaczyć wiele nadmorskich krajobrazów, sawann, pustyń i górskich krajobrazów w różnych formach, niesamowite!

Nie doświadczyliśmy żadnych skorumpowanych punktów kontrolnych i ani przez sekundę nie czuliśmy się niebezpiecznie. Wiele osób, z którymi rozmawialiśmy, rozumieło, że nie mówimy po portugalsku, ale zawsze wychodziliśmy z uśmiechem, mając ręce i nogi.

W Luandzie zaobserwowaliśmy ogromne różnice między bogatymi i biednymi, ale w dalszej części kraju są one bardziej umiarkowane. Uderzające jest to, że kraj ma słabą sieć internetową. Jeśli istnieje połączenie, zwykle jest ono wolne i niestabilne. Paliwo jest czasami trudne do zdobycia, ponieważ wiele nowoczesnych stacji benzynowych po prostu nie dostarcza. Rezultatem są długie kolejki na jednej stacji benzynowej, która ma zapasy.

Długie kolejki widzimy także w bankomatach, kolejka licząca 20-30 osób z pewnością nie jest wyjątkiem.

Przez ogromny spadek wartości Kwanzy, Angola stała się dla nas tanim krajem, co nie dotyczy własnej populacji. Za litr oleju napędowego płaciliśmy równowartość 16 eurocentów.

Ponieważ lubimy czyste kraje, w których traktuje się nas jak bliźnich, a nie turystów, w Angoli czuliśmy się zupełnie jak w domu. Turystyki międzynarodowej jest niewiele, więc ludność (jeszcze) nie postrzega Cię jako chodzącego portfela. 

Angola, co za miły kraj, gorąco polecam! !

Uwaga: Opuszczamy Angolę na najbardziej wysuniętej na południowy wschód granicy z Namibii. Dla nas granica jest jedną z najbardziej przyjaznych i sprawnych Afryka. Traktujemy Namibię jako tranzyt, żeby w końcu wyjechać Zambia nasz kolejny kraj. Później wrócimy do Namibii.