Oorlanding in Angola (1) | NoFear Travel in Africa (20)

Oorlanding in Angola. Ons (Cor en Grietje van NoFear Travel), reis saam ons Toyota Hilux 4×4 kampeerder deur Afrika. Die Afrika-kontinent is die Mekka vir 'oorland' met baie uitdagende roetes en pragtige bestemmings. Die eerste Afrika-land wat ons tydens ons reis na besoek het Suid-Afrika teenwoordig is Marokko, gevolg deur MAURITANIE, Senegal, Guinee, Sierra Leone, Liberië, Ivoorkus en Ghana. Na 'n oornagplek in Nederland gaan ons voort met ons oorlandreis deur Afrika. Ons het verder gery Togo, Benin, Nigerië, Kameroen, Gaboen en Kongo-Brazzaville en tans is ons in Angola.

Jy kan alles daaroor lees in hierdie artikel.

Soos jy van ons gewoond is, begin jy nou weer na die video kyk.

Oor Angola, na die burgeroorlog 

In 1975 het Portugal besluit om aan Angola te onttrek, wat onmiddellik tot 'n burgeroorlog gelei het. Twee partye – een ondersteun deur die Sowjetunie, die ander deur die VSA – baklei mekaar al 27 jaar lank. Een en 'n half miljoen slagoffers het hul lewens verloor. Die land en sy infrastruktuur is heeltemal vernietig. Die land is sedert 2002 weer op dreef. Die geluk is dat hulle baie olie besit. Maar jy hoor en sien dat die voorspoed wat hieruit voortspruit, baie eensydig is.

Uiterste rykdom en uiterste armoede is baie na aan mekaar.

Die land is ongeveer 30 keer so groot as Nederland en het ongeveer twee keer soveel inwoners. So lekker en yl bevolk. Die meeste besienswaardighede is in die weste. Maar omdat ons na Angola Zambië wil besoek, gaan ons ook oos toe.

Grensoorgang Kongo Brazzaville – Angola

Vanaf Kongo Brazzaville sou ons graag Kongo Kinshasa wou besoek het. Maar dit het anders uitgedraai. Tydens die reis word dit vir die oorlander byna onmoontlik gemaak om die regte papiere (visums) te bekom om die grens oor te steek.

Ons besluit om 'n bootrit van die Cabinda-eksklawe oor die Atlantiese Oseaan te onderneem en vergeet Kongo Kinshasa. 

Cabinda is 'n olieryke deel van Angola tussen die twee Kongo's.

In die hoofstad met dieselfde naam praat ons met die priester (Vader Futti) op ​​'n Katolieke sendingterrein, waar ons 'n paar nagte deurbring en wag vir die kruising.

Hy sê hy wil graag onafhanklik van Angola word. “Hulle vat ons olie en bring niks terug nie,” sê hy.

Oorlanding in Angola

Kakuakos kampeerterrein

Nadat Angolese wette en prosedures ons geduld tot die uiterste beproef het, kon ons uiteindelik na 30 uur die hawegebied van die hoofstad Luanda verlaat.

Voor dit moes ons swaar onderhandel om op die boot Luanda toe te klim, want hulle het skielik die skedule verander en daarom kon ons nie verder noord toe Soyo toe gaan nie. In Afrika, in hierdie geval Angola, is om verskriklik lank te wag die normaalste ding. Daar word altyd 'n nuwe tyd belowe en dan net so gereeld van afgewyk, sodat alles vat, hou en nog langer hou...

Dit is Afrika!

In elk geval, na die debakel van die kruising kom ons by die Kakuakos-kampterrein, net noord van Luanda. Die eerste keer sedert November 2022 (Gambië) dat ons by 'n "regte" kampplek in Afrika gebly het, bloot omdat hulle nie in Wes-Afrika bestaan ​​nie.

Die kampplek is een groot verrassing. Die eienaar - 'n Angolese met 'n Portugese pa - is self 'n entoesiastiese oorlander. Hy het 'n goed betaalde werk by die oliemaatskappy Total, wat hom baie vrye tyd gee om te reis en die kampplek saam met sy vrou aan die gang te hou.

Die kampering blyk 'n stokperdjie te wees wat handuit geruk het. Alles is perfek gereël. Ons ontvang 'n uitgebreide toer onmiddellik met aankoms. 

Hy het ook 'n missie met diere. Hy vang soms diere, versorg hulle en laat hulle later in die natuur vry. Hy wys ons byvoorbeeld 'n jong krokodil en 'n arend met 'n gebreekte vlerk. 

Dan sien ons 'n ry oorlander-motors. Ons het gedink hy het 'n groep gaste op besoek. Nee, dit blyk sy eie versameling 4×4-motors te wees. Sowat 6 van hulle!

Die terrein is ook ingerig met sitareas, kroeë en 'n lieflike swembad. Selfs 'n haarsalon. Daar is ook die moontlikheid om klein herstelwerk in 'n mini werkswinkel uit te voer. Om alles te kroon vir oorlanders is daar selfs 'n winkel met oorland-items. Hulle het bietjie hulp om alles netjies te hou en die mense is super vriendelik. Terwyl die dame van die huis 'n heerlike ete voorberei en vir ons klappers en papajas bedien, vlieg die oorlandstories om die tafel. Met sy 30 jaar van oorland ervaring – waartydens hy natuurlik baie lande besoek het – het ons almal geluister. Hierdie plek is 'n ware "moet bly" vir elke oorlander!

Ons beplande een nag besoek het in drie verander!

Luanda

Luanda is die Angolese hoofstad met sowat 10 miljoen inwoners. Die opvallendste is die enorme gaping tussen rykdom en armoede. Hoë, blink kantoortorings verrys bo die horison langs die luukse boulevard. Goed geklede mense ry luukse motors en die marina is vol duur speelgoed. ’n Entjie verder sien ons ’n man geklee in lappe wat ’n waterbottel vol maak in ’n gat waar water opborrel. ’n Ondergrondse waterpyp het glo in die sypaadjie gebars. Baie jong kinders slaap onder die brug en probeer 'n pikkie verdien deur die blink skoene van 'n sakeman te blink. Die oliebedryf het baie rykdom hierheen gebring, maar nie almal kan daarby baat vind nie.

Quicama Nasionale Park

Ons verlang om weer die stad te verlaat en die natuur in te gaan! Op pad na die Quicama NP suid van Luanda word ons met fantastiese uitsigte oor die kus gebied. 

Die stories oor die park is ietwat wisselvallig. Sommige reisigers ignoreer dit, onder meer vanweë die 40 kilometer lange ongeplaveide toegangspad wat na ’n doodloopstraat lei en jy dus moet teruggaan. Die toegangsfooi is 'n paar euro, so jy hoef dit nie so te los nie.

Die nasionale parke in Angola is in die burgeroorlog vernietig. Baie diere is in feitlik wettelose tye gestroop. Quicama NP is tans die enigste park wat weer funksioneer.

Met aankoms word ons meegedeel dat ons 'n uur moet wag, want die minimum groepgrootte is 10 mense. Hulle verwag nog ’n groep saam met wie ons saam op safari kan gaan.

Die wag is geen straf met 'n asemrowende uitsig oor die Kwanza-vallei nie. Die Kwanzarivier is die noordelike grens van die park. Die Angolese nasionale geldeenheid is na hierdie rivier vernoem.

Die safari is pragtig! Dis net ’n prettige sport om wilde diere raak te sien. Ons sien rooibokke, wildebeeste en sebras. Verder baie voëlspesies. Kameelperde en olifante woon ook in die park, maar ons kon hulle ongelukkig nie gewaar nie. Ons het die landskap om ons baie geniet.

En verder…

Van die kus af gaan ons dieper die binneland in. Ons vind uit dat die afstande in so 'n groot land nogal aansienlik is. Maar elke kilometer is pret! 

Die paaie is oor die algemeen in orde, die verkeer gedissiplineerd. Met die enorme kremetartbome is die effens heuwelagtige landskap dikwels magies. Ons gaan verby klein nedersettings waarvan die huise dikwels van klei- of sinkdakplate gebou is. Baie af en toe sien ons kliphuise, soms selfs gepleister. Die modderhuise wys dat hulle van kleur verander met die kleur van die sand in die omgewing. Soms geel/beige, soms dieprooi.

Die mense waai vriendelik!

Muxima

Per ongeluk kom ons in die dorpie Muxima aan. Ons aandag word getrek deur die baie mense op straat. Nuuskierig soos ons is, parkeer ons op die dorpsplein langs die kerk en vra ’n polisiebeampte wat hier aangaan. Hy praat nie Engels nie, maar is gaaf genoeg om 'n Engelssprekende dorpenaar te soek. Hierdie man hou daarvan om ons rond te wys. 

Die dorpie blyk 'n pelgrimsoord te wees. Baie Rooms-Katolieke gelowiges kom van regoor die land en selfs omliggende lande na die eeue-oue kerk. Busse ry heen en weer.

Maar daar is ook baie konstruksie-aktiwiteite aan die gang. Ons “gids” sê: “Alle huise in die dorpie word gesloop en mense moet na nuwe huise op die rand van die dorp trek. ’n Nuwe kerk sal op die ontruimde terrein gebou word waar meer as honderdduisend aanbidders binnekort dienste sal kan bywoon.

Mense spaar dikwels jare lank om so 'n reis te bekostig.

Langs die nuwe kerk is 'n groot area waar voorbereidings vir die bou van nuwe "hotelle" in volle swang is. Mense sal binnekort vir 'n naweek kan kom om so veel as moontlik al die dienste te kan bywoon. Die enorme beleggings word deur die Vatikaan, die Angolese regering en skenkings van kerkgangers betaal.

Ons sluit af: “godsdienstige massatoerisme”.

Pedras Negras de Pungo Adongo

Die pad na Pedras Negras (swart klippe) was aanvanklik perfek, super mooi asfalt en amper geen verkeer nie. Die pad lei ook na 'n dam met 'n kragstasie. Presies op die plek van hierdie kragstasie het die pragtige pad tot 'n einde gekom. 

Die padoppervlak verander in 'n hol kaas met gate soms 30-40 sentimeter diep. 

Nie 'n probleem nie, want ons het reeds 'n siening van ons doelwit: die Pedras Negras.

Die monolitiese rotsformasie is baie indrukwekkend. Dit staan ​​prominent uit bo die res van die savanne-landskap.

In die middel van een van die formasies is 'n byna verlate dorpie. Op ons stap na die uitsigpunt sien ons 'n paar mense en baie ineengestorte geboue, sommige uit die tyd van Portugese kolonisasie.

Van die uitkykpunt af is die uitsig oral rondom fantasties. Die rotsformasie is die indrukwekkendste van bo af. 

Ons oornag -wild kampeer- styf langs 'n yslike rots.

Kremetart 

Ons het 'n bietjie verlief geraak op kremetartbome, die wonderlike boom wat algemeen in Suider-Afrika voorkom. 

Ons het hulle al in Senegal gesien, maar nie weer op die roete deur Wes-Afrika nie. Gelukkig sien ons ons gunstelingboom gereeld weer in Angola. Die boom groei op droë savannegronde in Afrika en is algemeen in Madagaskar. Dit is ook 'n algemene gesig in Australië.

Die kremetart het 'n enorme stam met 'n omtrek van net 20 meter en kan vir meer as 2000 XNUMX jaar leef.

Die dik stam stoor vog tydens nat tye om droë tye te oorleef. 

Calandula-watervalle 

Watervalle bly beïndruk! Hierdie waterval staan ​​bekend as een van die grootstes in Afrika wat volume water betref. Die water val 400 meter oor 'n lengte van 105 meter. En dit sorg natuurlik vir 'n groot skouspel.

'n Hotel is gebou by 'n fantastiese uitsigpunt na die waterval, waar ons op die parkeerterrein kan oornag. Vir byna niks kan ons die sanitêre geriewe in 'n hotelkamer gebruik en die pragtige swembad gebruik vanwaar ons 'n uitsig oor die watervalle het. Ons stap deur digte plantegroei, oor rotse langs die bopunt van die waterval. Ons sien baie spesiale plekke met pragtige uitsigte. Ons kan ook hier in die “natuurlike swembaddens” bad. Die meeste mense bly by die hotel en doen nie die moeite om hier te kyk nie, al maak dit ons “die gelukkigste mense op aarde”.

Safari in die nasionale parke

Ons weet dat die nasionale parke in Angola nie almal toeganklik is nie, maar ons wend steeds 'n poging aan. In hierdie nasionale park is dit moontlik om die Reuse Swartwitpens (Palanka) te sien. Hierdie unieke bok kan slegs in hierdie gebied gesien word. ’n Jongste telling toon dat sowat 300 nog hier woon. 

Die pad soontoe is plek-plek uitdagend as gevolg van diep spore en soms gladde klei. Uiteindelik bereik ons ​​die ingang van die park. Tot ons groot verbasing is daar 'n hele dorpie met sowat vyftig huise. Ons het dit nie verwag hier in die middel van nêrens nie

Die mense, soos baie klein gehuggies in Angola, leef grootliks selfonderhoudend.

In elk geval, by die ingang van die park kom ons gou agter dat 'n safari onmoontlik is. Die aanwesige veldwagters vertel ons dat die safari-vragmotor gediens word en dat dit veels te ver is om te loop. Ons kan egter in goeie geselskap saam met die here op 'n unieke plek oornag.

Vervolg in deel 2