Oorlanding in Angola (3) | NoFear Travel in Africa (22)

Ons (Cor en Grietje van NoFear Travel), reis saam ons Toyota Hilux 4×4 kampeerder deur Afrika. Die Afrika-kontinent is die Mekka vir 'oorland' met baie uitdagende roetes en pragtige bestemmings. Die eerste Afrika-land wat ons tydens ons reis na besoek het Suid-Afrika teenwoordig is Marokko, gevolg deur MAURITANIE, Senegal, Mali, Guinee, Sierra Leone, Liberië, Ivoorkus en Ghana. Na 'n oornagplek in Nederland gaan ons voort met ons oorlandreis deur Afrika. Ons het verder gery Togo, Benin, Nigerië, Kameroen, Gaboen en Kongo-Brazzaville en tans is ons in Angola.

Ons gaan voort met ons toer deur Angola - dit is reeds die derde deel oor hierdie pragtige land (deel 1 hier, deel 2 daar). Soos jy van ons gewoond is, begin jy nou weer na die video kyk.

Virei

Angola hou blykbaar nie op om verskillende landskappe aan te bied nie.

Ons ry na die dorpie Virei en het vir baie ure nie mense of enige teken van lewe gesien nie, net landskappe van berge, rotse en sandvlaktes in steeds nuwe skeppings.

Tot ons skielik 'n trop bokke sien... dit beteken daar moet 'n herder wees en daarom dalk 'n teken van menslike lewe. Maar dit neem ten minste nog 'n uur voordat Grietje skielik 'n paar kleurvolle klere in die verte sien.

Ons nader 'n plek waar woestynbewoners hul wasgoed was en hul beeste by 'n fontein laat suip. Ons waag die duik en stap na die bron om te gesels. Hulle is vriendelike mense, maar die taal wat hulle in hul stam praat, is onbekend aan ons. 

Die mans dra gekleurde rompe en die vroue gebruik 'n tou om hul bolyf om hul borste te beskerm.

Mans en vroue dra goudkleurige ringe aan hul arms en enkels. Hulle gee nie om dat hul foto geneem word nie.

In die dorpie Virei, 'n entjie verder, sien jy nog meer mense van dieselfde stam, hulle woon in betonhuise.

Later vind ons op die internet dat dit die “Mukubaal” spanning bekommernisse. Hulle is semi-nomadies. Hulle vestig hulle vir 'n langer tydperk, maar kan steeds besluit om aan te beweeg. Hulle woon hoofsaaklik in die suidweste van Angola.

Word wakker op die savanne

Nadat ons ’n nag onder die helder sterrehemel iewers in die middel van die savanne deurgebring het, word ons omstreeks 6:10 wakker gemaak deur die son wat deur die oop vensters skyn. Die temperatuur styg vinnig. Ons eet ons ontbyt in die skadu van die kampeerder en hoor net die geluid van ons eie kou. Dit is stil...en tog, 'n bietjie later, in die verte, hoor ons die naderende geblêr van 'n trop bokke. 500 minute later is ons in die middel van die bokke, ons dink daar is XNUMX van hulle.

Nadat hulle stadig verdwyn het, sien ons 'n paar donkies in die verte wat leë watervate dra, vergesel van giggelende, kleurvol geklede dames met wasgoedmandjies op hul koppe. Om water by die put te gaan haal en die wasgoed te was is Maandagoggend hul eerste werk.

Die Leba-pas (Miradouro Serra da Leba)

Die Leba-pas (Miradouro Serra da Leba) verbind die laer kus- en woestynlandskap (0-350 m) met die hoërliggende (1600-2500 m) baie natter landskap. Die pad loop van Mocamedes na Lubango.

Weens die sterk toename is die verskil in plantegroei as gevolg van 'n klimaatverskil duidelik sigbaar. Van bo af is die uitsig asemrowend. Ons neem foto's van die pragtige pad met haarnaalddraaie.

Terwyl dit onder nog dor en dor is, sien jy alles bo groen word. Ons het die eerste vloeiende riviere gewaar.

Tundavala

Naby Lubango is die Tundavala, 'n groot smal spleet in die berge van etlike honderde meters diep. Dit is hier op die grens tussen die plat laaglande en die berggebiede geleë. Die kraak is baie indrukwekkend.

Dit is een van die min besienswaardighede in Angola wat vir besoekers “aangetrek” is. Daar is parkeerplekke en vullisdromme. Daar is plato's en bankies by die mooiste uitsigte.

Die eiendom word 24 uur per dag gemonitor, wat dit 'n perfekte oornagverblyf vir ons maak.

Die pad daarheen is verbasend geplavei met pragtige keistene. Dit is lanklaas dat ons dit laas gesien het.

Tussen Lubango en Menongue

Ons volg die perfek geplaveide pad oos van Lubango. 'n Pad volgens Europese standaarde, maar min verkeer. 

Mense het nie karre hier nie, maar ons is verbaas dat daar ook nie tussenstedelike verkeer is nie. Ons sien net 'n paar trike en voetgangers rondom die dorpe.

Die omgewing is natuurlik pragtig, maar minder skouspelagtig as in die kusgebiede.

Mense kweek allerhande dinge, dikwels tussen die oorspronklike plantegroei. Ons stop vlugtig by sommige boere wat met osse ploeg. Dit is alles baie primitief, maar mense hier is uiters tevrede met hierdie vorm van ekstensiewe landbou. Die boere wys hul werkswyse met die grootste plesier en trots.

Op pad na Bewaringsprojek Cuatir

Suid van Menongue soek ons ​​'n ongerepte natuurreservaat wat skaars deur mense beïnvloed word, ver verwyder van die stedelike wêreld. Ons het deur die wingerd daarvan gehoor en was baie nuuskierig.

Dit beteken sowat 150 km veldry op slegte paaie. Maar ja, mooier gebiede is dikwels nie maklik toeganklik nie. Langs die pad sien ons talle nedersettings met modderhuise. Hierdie tipe huise word uit regop stokke gebou waartussen die klei versprei word. In sommige is die afstand tussen die stokke effens groter en is dit gevul met rotse wat in die veld gevind word. Die puntdak is van harde grasse gemaak. Ons het selfs 'n paar gesien waar hierdie grasse netjies op geuthoogte afgesny is. Klein villa's!

Ook hier het mense min kennis van die buitewêreld en leef hulle grootliks selfversorgend. Die veldryroete is langs die Cubangorivier geleë. Om die eindbestemming te bereik moet ons die Cubango oorsteek.By die kruising is daar 'n vlot, modern aangedryf deur 'n buiteboordmotor.

’n Jong ou van die aangrensende nedersetting stuur die “bak”.

By die kampvuur 

Omdat ons net voor donker om 18.00:XNUMX aankom, wag ons by die bakkie langs die rivier. Die dorpenaars kom kyk natuurlik nuuskierig. Nie irriterend nie, baie vriendelik.

Twee seuns gaan soek dooie hout en steek vir ons 'n kampvuur aan. Hulle gee 'n ekstra voorraad hout en vertrek.

Hoe welkom kan jy voel...?

Bewaringsprojek Cuatir

Nadat ons nog 40 kilometer deur die sand geploeg het, bereik ons ​​die projekkamp.

Ons word hartlik verwelkom by die lodge en kry 'n soort semi-tent met 'n luukse badkamer, wat ons kan gebruik. Verder is alle geriewe en geriewe ingesluit, vir 12 euro per persoon!

Ongelukkig lyk dit of die quads nie aan die gang is nie, want daar is geen brandstof nie. Ons besluit om self met die kampeerder uit te gaan. Ons ontvang areakaarte van Stefan, die stigter. Ons gaan die area binne en ry gereeld op die randjie tussen bos en oop vlaktes. Die takke hang soms laag en daarom moet ons besluit om terug te gaan.

Ons sien 4 wildsbokke, roan's. Nog 'n groep wildsbokke waarvan ons nie die naam ken nie, en 'n enorme roofvoël wat redelik maklik is om te fotografeer. Ongelukkig het dit later geblyk dat die kamera-instellings nie altyd korrek was nie en dat 'n aantal foto's dus onsuksesvol was. Alle omstandighede was nie goed hier nie, maar dit blyk dat ons 'n voorsmakie gekry het om die wildtuine te besoek. Dit beloof iets in Suider-Afrika.

Vir diegene wat belangstel om die area te besoek: Hier jy kan meer inligting vind.

Angola, ons gevolgtrekkings

Ons word gereeld gevra watter land die mooiste is. Maar ons hou nie van hierdie soort lyste nie, want ons dink elke land het iets moois. Boonop is ons op 'n reis om te ontdek en nie om te klassifiseer nie. Maar ... ons kan beswaarlik ons ​​enorme entoesiasme oor Angola wegsteek.

Ons sal altyd die verskillende ongerepte en ongerepte landskappe onthou, asook die pure vriendelikheid van die mense.

Ons kon baie kuslandskappe, savannas, woestyne en berglandskappe in verskillende vorme sien, ongelooflik!

Ons het geen korrupte kontrolepunte ervaar nie en het nie vir 'n sekonde onveilig gevoel nie. Die baie mense met wie ons gepraat het, verstaan ​​dat ons nie Portugees praat nie, maar ons het altyd met 'n glimlag en hande en voete uitgekom.

In Luanda het ons groot verskille tussen ryk en arm gesien, maar verder die land in is dit meer gematig. Dit is opvallend dat die land 'n swak internetnetwerk het. As daar 'n verbinding is, is dit gewoonlik stadig en onstabiel. Brandstof is soms moeilik om te bekom omdat die baie moderne vulstasies eenvoudig nie lewer nie. Die gevolg is lang toue by daardie een vulstasie wat wel voorraad het.

Ons sien ook lang toue by OTM'e, 'n tou van 20-30 mense wat wag is beslis geen uitsondering nie.

As gevolg van die enorme daling in die waarde van die Kwanza, het Angola vir ons 'n goedkoop land geword, wat nie vir sy eie bevolking geld nie. Ons het die ekwivalent van 16 euro sent vir 'n liter diesel betaal.

Omdat ons van suiwer lande hou, waar ons as medemens behandel word en nie as toeriste nie, het ons heeltemal tuis gevoel in Angola. Daar is min internasionale toerisme en dus sien die bevolking jou (nog) nie as 'n wandelende beursie nie. 

Angola, wat 'n lekker land, sterk aanbeveel!!

NB: Ons verlaat Angola by die mees suidoostelike grens met Namibië. Vir ons is die grens een van die vriendelikste en doeltreffendste Afrika. Ons neem Namibië as 'n transito om uiteindelik te vertrek Zambië ons volgende land. Later keer ons terug na Namibië.