NoFear Travel in Africa (16) | Oorland in Nigerië 

Ons (Cor en Grietje van NoFear Travel), reis saam ons Toyota Hilux 4×4 kampeerder deur Afrika. Die Afrika-kontinent is die Mekka vir 'oorland' met baie uitdagende roetes en pragtige bestemmings. Die eerste Afrika-land wat ons tydens ons reis na besoek het Suid-Afrika teenwoordig is Marokko, gevolg deur MAURITANIE, Senegal, Guinee, Sierra Leone, Liberië, Ivoorkus en Ghana. Na 'n oornagplek in Nederland gaan ons voort met ons oorlandreis deur Afrika. Ons het begin in Togo en Benin en het nou ingekom Nigerië. Jy kan alles daaroor lees in hierdie artikel.

U kan natuurlik ook weer na die video begin kyk.

Oor Nigerië | Sommige agtergrondinligting

Nigerië, dis nog 'n dimensie... Ons het baie van Nigerië gelees en gehoor en beslis nie veel goed in terme van sekuriteit nie. 'n Rede vir ons om ekstra versigtig te wees.

Lees ook: Wêreldse | Wat is die veiligste en gevaarlikste lande in Afrika?

Nigerië is 'n groot smeltkroes van ongeveer 250 verskillende etniese groepe wat net soveel verskillende tale praat. Gelukkig praat die meeste van hulle ook Engels. Hoewel die verskillende bronne van inligting mekaar weerspreek, word die land deur meer as 200 miljoen mense bewoon. Abuja is die hoofstad.

In 1960 is Nigerië van die Verenigde Koninkryk gedekoloniseer. Sy oppervlakte is amper twee keer so groot as dié van Spanje.

Die land is beide Christelik en Islamities, met Islam wat die vernaamste aanhanger in die noorde is. Dis in die noorde Boko Haram aktief. Die groep wat daarop uit is om Nigerië in 'n totaal Islamitiese staat te verander. Hulle pleeg gereeld ontvoerings en aanvalle en het volgens die jongste tellings die afgelope dekades minstens 23.000 XNUMX sterftes gehad.

Hulle werk net in die noorde van die land, waarheen ons nie gaan nie.

Grensoorgang Benin – Nigerië

Van Benin neem ons die mees suidelike grensoorgang met Nigerië. Met ons aankoms word ons dadelik deur geldwisselaars in 'n lokval oorval. Hulle wil ons bederf deur te help met parkering en die kantore uitwys waar ons moet wees.

Maar op die ou end blyk een kantoor met verskeie toonbanke voldoende te wees. Dit is omdat daar 'n samewerking tussen die immigrasie- en doeanedienste van beide lande is. Ons kry ons seëls van toonbank tot toonbank. Ons word in sy kantoor ingeroep deur 'n senior Nigeriese amptenaar, hy het 'n paar bykomende vrae. Op die ou end neem dit nog so twee uur.

Visa vir Nigerië

Die verkryging van een visum vir Nigerië is 'n uitdaging op sigself. Baie oorlanders moet deur 'n lang proses gaan en soms selfs groot bedrae betaal om 'n visum te kry. Ons was 'n bietjie meer gelukkig omdat ons dit tydens ons reispouse in Nederland kon reël. Nie dat dit maklik was nie... Grietje het baie dae spandeer om die nodige papiere bymekaar te skraap. Met ’n pakkie papier van ’n paar sentimeter dik het ons toe na Den Haag gereis om by die Nigeriese ambassade aansoek te doen. Na nog 'n week van spanning het die boodskap uiteindelik opgedaag dat die visums toegestaan ​​is. Ons het ook stories van verwerpings gehoor sonder om 'n rede te gee.

Oorland in Nigerië

Kontrolepunte op pad na Lagos

Op pad na die Lagos ons gaan verby meer as 50 kontrolepunte, waar ons eintlik met omtrent die helfte voorgekeer word. Sommige met 'n loop op die pad en ander met 'n karretjie met gevaarlike skerp punte.

By een van die kontrolepunte het die here duidelik iets gesoek. Bestuurslisensie, paspoorte, motorpapiere, brandblusser, veiligheidsbaadjies, waarskuwingsdriehoek ... alles is nagegaan. Totdat een van die here agtergekom het dat ons nie 'n weerkaatsende driehoek agter op ons voertuig het nie.

Ons moes kantoor toe gaan om ’n boete te betaal. Na 'n paar onderhandelinge met ons wat aangevoer het dat hulle die eerste agente in twintig lande was wat hierdie waarneming gemaak het, kon ons voortgaan met 'n waarskuwing in ons sak.

Lagos, die grootste stad in Nigerië

Die eerste indruk van Nigerië se grootste stad is oorweldigend, chaoties. Die stad met meer as 15 miljoen inwoners stimuleer elke sintuig. Die gewoel van mense, die uiters besige verkeer .... die geskree en getoeter, dit neem ons 'n rukkie om te akklimatiseer.

Die tallose taxi-bakkies wat aan alle kante ingeduik het, wat hul eie verkeersreëls het, bepaal die straattoneel. Maar die blink dromme van die rykes eis ook hul plek op die oorvol strate. Om teen verkeer te ry is amper die normaalste ding in die wêreld, mense koop die polisie om vir 'n paar honderd niara (pennie-kwessie) en ry gelukkig verder.

Die verskil tussen ryk en arm is groot. In die sentrum sien ons ’n aantal blink kantoorgeboue wat bo die res uittroon, terwyl jy op straatvlak siek word van die oop riool, afgewissel met bedelaars en baie mense wat ’n bestaan ​​uit straathandel probeer verdien. ’n Polisiebeampte het vertel van die enorme aantal minderbevoorregte straatseuns wat in heeltemal te groot gesinne gebore is en wie se ma's nie in staat is om hul nageslag groot te maak nie.

Die stad herinner ons daaraan Senegalese Dakar, maar groter, selfs meer intensief. Gelukkig 'n bietjie minder stowwerig, want hoofpaaie is geasfalteer.

Baie verkeer en slegte paaie

Omdat ons 'n paar probleme met die kampeerder het, bly ons uiteindelik vir ongeveer 5 dae in Lagos. Op soek na vrede en ruimte verlaat ons die stad aan die noordekant.

Maar ongelukkig is daar nog geen vrede in die verkeer nie. Dit is ver bo Lagos opgebou en oral is markte waar skares mense bymekaarkom. 

Dit is skaars moontlik om per motor deur te kom. Boonop is die paaie baie sleg. Vragmotors wat in die middel van die "pad" in die modder vasgesit het. Gebreekte karre…. Soms voel dit soos oorlog.

Besoek die grootste kerk ter wêreld (Faith Tabernacle)

In Ota, noord van Lagos, is die grootste kerk ter wêreld wat kapasiteit betref. Geloof Tabernakel soos die kerk genoem word, het dit 50.400 XNUMX sitplekke. Via, via ons het daarvan gehoor en kyk gerus. Dit word gou duidelik dat die kerk nie voorbereid is vir weekdagbesoekers nie. Ons word dus verwys na die Sondag wanneer daar vier is!! dienste plaasvind.

Boonop is 'n nuwe arena langs die "ou" kerk gebou wat as 'n megakerk moet dien. Ons kontak met die veiligheidswag blyk baie ernstig opgeneem te word. Hy vra vir nog inligting en kom later terug met die aankondiging dat ons aan die hoof van die organisasie kan rapporteer. Na nog 'n paar kantore, heinings en deure met sekuriteitswagte, kom ons by die kop.

Die statige, goed geklede man vra ons verskeie vrae oor ons reis terwyl ons in elegante leerleunstoele oorkant sy glad gelakte hout lessenaar gaan sit. Mister bevraagteken ons en is duidelik beïndruk deur ons reis en belangstellings. Hy stel voor dat ons 'n privaat toer in en om die yslike kerk kry. 

Vergesel van vier gidse maak ons ​​'n toer deur die kerk en stel ons voor hoe dit Sondag hier is wanneer 4 dienste van 50.000 XNUMX mense gespeel word. Die groot gebou het drie vleuels wat in die middel saamvloei. Geen standbeelde, skilderye of beeldhouwerk nie. Die kerk is reguit vorentoe, gebou vir die regte ervaring vir die gebruik van groot skerms.

’n Nuwe stadion word tans langs die huidige kerk gebou weens ’n gebrek aan ruimte. Met 'n kapasiteit van meer as 100.000 XNUMX aanbidders sal dienste hier gehou word. Om veiligheidsredes kan ons nie die konstruksieterrein self besoek nie, maar die argitekte verduidelik in groot detail oor die nuwe arena deur middel van modelle en tekeninge.

Oornagverblyf, wildkamp en hotelle

Almal wat ons volg weet nou al ons verkies wildkamp. Maar uit 'n veiligheidsoogpunt is dit moeiliker in Nigerië. Alternatiewelik slaap ons soms op bewaakte parkeerterreine by hotelle. Maar ook, as die hotelier nie daarvan hou nie, neem ons 'n kamer. Soms het jy 'n kamer vir minder as 10 euro en vir sowat 30 euro het jy 'n super deluxe kamer met lugversorging, warm stort en vars lakens.

Nog 'n opsie wat ons soms probeer, is 'n plek by 'n polisiestasie. Trouens, die antwoord is altyd positief. Naby Ogosun was ons op so 'n plek, met die enigste toevallige effek dat die hele korps 'n foto saam met jou wil neem.

Olie-ontginning in die Niger Delta

Ons gaan verder suidwaarts, waar die Nigerrivier in die Atlantiese Oseaan vloei. Middel van die area is Port Harcourt, 'n stad van miljoene. Ons is in die hart van olie-ontginning. Die gebied van groot oliestortings, totaal vernietigde natuur, deels diep armoede, ontvoering en ander geweld.

Ons soek 'n manier om die area met jou eie oë te sien. Maar dit blyk ingewikkeld te wees. Ons het 'n paar kontakte maar om alleen in die area in te gaan is te gevaarlik. Ons word aangebied om saam met 'n militêre begeleiding te gaan saam met 'n direkteur van 'n maatskappy wat besig is met die skoonmaak van die besoedelde water. Maar dit is juis ’n militêre begeleiding wat ons baie sigbaar maak en daarom laat vaar ons ook hierdie plan.

Ons moet klaarkom met stories van plaaslike inwoners.

Die gebied se probleem is wyd. Dit gaan oor die onwettige tap van olie deur die plaaslike arm bevolking. Die mense verfyn self die olie en verkoop die produkte. Hulle is gewapen en word nie deur enigiets afgeskrik nie. Dan die diepgewortelde korrupsie, kontrakte met oliemaatskappye wat net die top en die regering bevoordeel.

Daar is verskeie stories waar die bevolking moet baat, maar waar die geld in die sakke van die dorpshoofde beland. Die ontvoerings word uitgevoer deur meedoënlose swaar gewapende groepe, wat dikwels groot lospryse eis.

Plaaslike polisie en weermag is nie naastenby opgewasse vir die taak nie, of erger nog, is self betrokke. Die gebied se probleme is so wydverspreid en kompleks dat 'n werkende oplossing ver weg is.

Lees ook: Wêreldse | Wat is die veiligste en gevaarlikste lande in Afrika?

Labake Cottage Hotel

Ons hoor die stories tydens ons verblyf van vier dae in 'n hotel in Port Harcourt. Ons het laatmiddag aangekom en is dadelik genooi om by die eienaar aan te sluit vir 'n privaat braai-partytjie. Dié partytjie word gehou ter ere van die dood van die 83-jarige ma van Okiki, die hoteleienaar. Ja, jy het reg gelees! In die maande na 'n dood word verskeie tradisionele byeenkomste gereël, insluitend 'n gesellige braai.

As die enigste blankes word ons hartlik verwelkom en dadelik ingeneem tussen vleis, drank en 'n Nigeriese musiekstoel. By die partytjie maak ons ​​verskeie kontakte, baie lekker! In die video bo-aan hierdie bladsy kan jy mooi beelde daarvan sien.

Die hotel het 'n lekker kroeg waar ons elke dag eet en drink. Okiki blyk 'n gewaardeerde persoon te wees en baie familielede, familielede en ander gaste kom elke dag verby. 'n Gesellige klomp. 

Net nog 'n dag in ons dagboek (5 Augustus)

Ons is op pad na Drill Monkey Ranch. In Ikom – nie ver van die grens met Kameroen nie – het ons op die parkeerterrein van ’n hotel oornag. Ons het dit oorweeg om 'n kamer te neem, maar daar is nie lugversorging in die kamer nie en die stank is moeilik om te verduur, so ons besluit om in die kampeerder te oornag. Vir 2 euro kan ons die stort en toilet in 'n kamer gebruik. Maar baie Afrikaans... geen warm water, geen toiletpapier en 'n verstopte stortafvoer. Gelukkig dreineer die water deur 'n stukkende voeg tussen die teëls, geen idee waarheen nie.

Langs die hotel is ’n vertrek waar Saterdagoggende glo iets godsdienstigs gedoen word. Dis ’n ongemaklike hok, gebou van beton met sowat 50 plastiekstoele. Twintig van hulle word beset deur mans tussen die ouderdomme van 20-40 met baie gelukkige gesigte. Wanneer die dominee sy storie in 'n mikrofoon geskree het, gaan die "gesang" voort. Wel, terwyl ons ons jogurt buite geniet, kan ons mekaar nie meer verstaan ​​nie weens die geraas wat die here in die hol gebou maak. Nadat hulle 50 keer dieselfde reël “gesing” het en ons klaar is met ons jogurt, is ons vinnig weg.

Ons is op pad na die oerwoud en moet dus inkopies doen. Volgens ons inligting is die Drillmonkey Ranch baie afgeleë en daar is geen geriewe nie, so ons het by 'n winkel gestop wat homself 'n supermark noem. Terwyl ons in die winkelgange rondkyk, gaan die lig uit. ’n Winkelassistent kom sien ons in die stikdonker om te sê ons moet by die uitgang wag. Daar is 'n bietjie daglig daar.

’n Oomblik later is die kragtoevoer glo herstel en die lig gaan weer aan. Maar nie vir lank nie ... dieselfde toneel herhaal homself.

Ons sien uit daarna om die oerwoud te besoek, op soek na 'n bietjie vrede. Dit is die afgelope weke skaars aan ons toegestaan.

In 'n dorpie op pad koop ons 'n paar eiers. Om die beampte by 'n kontrolepunt 'n bietjie af te lei, vra ons waar eiers te koop is. "Gekook of rou" vra hy. Rou, meneer! Hy skree oorkant die straat na 'n winkel. Die eienaar blyk uitverkoop te wees, maar wys na die ander kant van die straat. Maar by hierdie winkel het hulle net “gekook”. Ons word na 'n ander winkel verder in die pad verwys. Hier moet hulle van “agter” geneem word. Kom ons hoop net hulle is bietjie vars. Ons is intussen en intussen deur almal op straat verwelkom en ons wit arms en bene is onder die loep geneem.

Om die motor is ’n skare van minstens 60 kinders wat skree en kruip. Vir hulle is ons die aantrekkingskrag van die dag.

Die pad na en in die oerwoud is sleg. Dit sal net nie gewoond raak nie. Die ergste van alles is die geasfalteerde paaie met die onvermydelike slaggate. Soms tot 'n halwe meter diep. 

Op pad kan ons net verby 'n vragmotor ry wat tot op sy asse in die modder vassit.

As 'n tak te laag hang, sal 'n vriendelike inwoner die boom kom klim indien nodig om die tak weg te sny. En met 'n lekker musiek en pragtige uitsigte is ons bly om dit alles te ervaar.

Afi Mountain/Drillmonkey Ranch 

Aan die einde van ons besoek aan Nigerië gaan ons na die “Drillmonkey Ranch. Hier word boorapies beskerm in 'n berggebied aangrensend daaraan Kameroen.

Die kamp is afgeleë diep in die oerwoud. Na 'n avontuurlike (brommer) paadjie met steil hellings en dig beboste oerwoud, bereik ons ​​ons bestemming. Ons word verwelkom deur Zach, een van die bestuurders van Amerikaanse oorsprong. Daar is 'n klein stukkie gras, waar ons ons kampeerder kan parkeer. Baie uniek, in die middel van die oerwoud. Zach en die Nederlander Pieter is saam die bestuurders van die projek, wat ongelukkig nie meer op staatsondersteuning van die Nigeriese regering kan staatmaak nie en dus heeltemal afhanklik is van private skenkings.

Die Drillmonkey Ranch beskerm bedreigde ape met dieselfde naam. Daar is drie plekke op aarde waar hulle voorkom, Nigerië, Kameroen en Ekwatoriaal-Guinee. En 'n baie spesiale inheemse spesie. Daar woon 650 hier in Nigerië. 

Die diere leef in gedeeltelike vryheid. Daar is 6 groepe wat almal afsonderlik in afgeskermde gebiede woon. Om hulle onder meer dop te hou, word hulle gevoer of aangevul.

Die beskerming hou hulle ook weg van die plaasgrond en die plaaslike boere is ook gelukkig.

Benewens die boorapies is daar ook 'n groep van 26 sjimpansees. Voeding is 'n pragtige oomblik, 'n geleentheid vir ons om die maniere en karakters van die diere waar te neem.

Om in die oerwoud te bly is 'n fantastiese ervaring op sigself. Bedags loop die boorapies vrylik om ons en as dit snags donker word, sien ons 'n amper oorverdowende geluid wat die baie diere in die oerwoud voortbring.

By temperature van sowat 30 grade en baie reën verg dit 'n bietjie gewoond raak aan die humiditeit. Saam met een van die werknemers maak ons ​​'n staptoer deur die digte oerwoud. Die seun het hier grootgeword en ken die area blindelings. Ons soek 'n plekkie in die riviertjie waar ons kan swem. Weens die talle regulasies van die afgelope tyd is die rivier nogal wild. Ons moet deur die rivierbedding oor die klippe skarrel en oppas dat die stroom ons nie van balans af gooi nie. Ons bereik 'n rat met daaragter 'n dieper deel waar ons kan swem en selfs duik.

Na die grens met Kameroen

Van ons verblyf in die oerwoud mik ons ​​na die grens met Kameroen. Trouens, daar is net een grensoorgang tot ons beskikking. Sommige grensoorgange kan net te voet of motorfiets oorgesteek word omdat jy 'n grensrivier moet oorsteek en daar is 'n maksimum van een motorfiets op die veerboot. Nog 'n grens is bekend vir sy gereelde ontvoerings. En Boko Haram is aktief in die noorde, ons wil beslis nie soontoe gaan nie.

En so bly daar een grens. Maar hierdie oorgang het ook aansienlike uitdagings. Die kortste roete na die beoogde grens is onbegaanbaar weens 'n grondverskuiwing. En so moet ons 'n ompad van sowat 100 kilometer maak. Nie 'n straf op sigself nie as gevolg van die pragtige landskappe. Geleidelik klim ons na 1700-1800 meter en kan pragtige uitsigte geniet.

In die dorp Takum is die laaste geleentheid om ons tenk vol te maak. Die uitsigte en landskappe word al hoe mooier, ons geniet dit maksimaal. Ons besef dat dit 'n heeltemal ander landskap is as die Nigerië wat ons tot dusver teëgekom het. Dit herinner ons eers aan die Switserse Alpe en later aan die Skotse Hooglande.

Offroad 3.0 | Oorlanding is hier uitdagend

Die laaste ent na die grens is ronduit uitdagend, selfs vir ons sterk 4×4. Ons klim en daal oor paadjies met diep moddergate en onbetroubare brûe. Dit is terselfdertyd genot en gefokusde stuur.

Ons besef dat ons nie meer die grens bereik nie en soek oornagplek. Sommer so in 'n dorpie in die middel van nêrens stop ons en vra vir die dorpshoof. Die mense is so vriendelik hier! Met 'n breë glimlag wys die dorpshoof vir ons 'n plekkie reg langs sy eie skuiling.

Die helfte van die dorp se bevolking vergader om ons. Hier is net 'n paar mense wat Engels praat. Een van die dorpenaars kla by ons dat die dorpie nie eers op 'n kaart is nie, terwyl daar twee skole is, 'n "primêre en sekondêre".

Ons praat met die enigste dokter in die dorp. Hy word deur "die staatsregering" aangestel om die hele dorpsbevolking van 'n bietjie gesondheidsorg te voorsien. 'n Ander man vermoed dat ons kontak met die regering het en vra of ons 'n goeie woord wil insit om die enigste toegangspad na die dorpie te herstel.

Nadat ons 'n paar woorde met die meeste van hulle gepraat het, gaan ons die kampeerder in, onsigbaar, sodat die nuuskierige dorpenaars stadig kan wegdryf. Wanneer dit donker word is dit regtig donker, natuurlik is daar nie elektrisiteit nie, maar sonpanele, kragopwekkers en internet konneksies het nog nie hierdie dorpie bereik nie.

Dit beteken 'n heerlike stil nag sonder brullende kragopwekkers! Die volgende oggend groet ons die dorpshoof en die dokter kom verby. Hy het 'n nota namens die dorpshoof geskryf en ons is nogal beïndruk daardeur. Voor ons vertrek los ons 'n wenk vir 'n gewenste kliniek. Ons het amper trane in ons oë gekry van die geluk wat die dokter en dorpenaars ons betoon het.

Ons sal nie gou die laaste ent na die grens vergeet nie! Dit is veldry 3.0. Ons wil skade vermy en ons voertuig en onsself in goeie toestand na beter paaie lei. Maar dit werk nie hier nie. ’n Digte donderstorm breek uit en die steil paadjies verander in glybane wat moeilik bestuurbaar is. Soms dink ons, "wat doen ons?" Maar ja, dit is die enigste manier om te vorder. En dan kyk ons ​​om ons, geniet die omgewing en die lieflike mense en besef ons is amper daar.

Dit maak ons ​​gelukkig!

Gevolgtrekking Nigerië, opgetel en afgetrek

Wat 'n land! In Nigerië het ons van die een verrassing na die ander gegaan. Dis Wes-Afrika kwadraat. 'n Land met baie gesigte. Soveel mense, oral. Hard, teenwoordig en energieverbruik! Nee, ons het onsself soms in hotelkamers toegesluit vir 'n bietjie rus.

Verkeer wat toeter, mense wat skree en die brulgeluid van kragopwekkers wanneer die krag weer afgaan. En toe ons dink ons ​​ry uit 'n stad, het baie stampvol gehuggies langs die verbindingspaaie opgeduik.

Maar na ons mening is die land diep in die moeilikheid, met die groot vaste waarde, die alles vernietigende diepgewortelde korrupsie. Kinders word van kleins af daarmee gekonfronteer, dit is heel normaal. Op alle vlakke!

Mense wil 'n volwasse land wees, en daarom is die gasvryheid vir daardie paar buitelanders/blankes wat die land besoek fenomenaal. Mense doen regtig alles om jou tuis te laat voel, hoe arm ook al. Hulle is bly en trots om hul land te wys en terselfdertyd met albei hande te waai!

Ons het dit ervaar as 'n land waar die energie uit jou gesuig word, almal trek aan jou.

Die padnetwerk is dikwels swak; en met sleg bedoel ons regtig sleg. Op baie snelweë is jy gelukkig as jy 25 kilometer per uur haal. Vragmotors raak gestrand in modderputte en veroorsaak gereeld padblokkades. En dan skielik kom jy by 'n pragtige geasfalteerde nuwe pad. Maar dan moet jy versigtig wees, nog 'n yslike gat duik sommer so op.

Die land is tans ongeskik vir gereelde toerisme. Jy moet 'n redelike mate van avontuurlikheid hê om die land te hanteer. Die stories oor onsekerheid en die kleurkodes wat oor die land versprei is, het ons nie verhinder om te besoek nie. En ons is nie vir 'n oomblik spyt dat ons nooit onveilig gevoel het nie. Om honderd keer per dag verwelkom te word is heel normaal. 

Gebruik gesonde verstand, luister na die plaaslike inwoners en weet wat jy doen!