We (Cor en Grietje van NoFear Reizen), reizen met onze Toyota Hilux 4×4 camper door Afrika. Het Afrikaanse continent is het mekka voor ‘overlanden‘ met veel uitdagende routes en prachtige bestemmingen. Het eerste Afrikaanse land dat we tijdens onze reis naar Zuid-Afrika aandeden is Marokko gevolgd door Mauritanië. In dit artikel vertellen we je alles over het vervolg van het avontuur (het overlanden in Mauritanië). Vanzelfsprekend begin je ook nu weer met het kijken van de video bovenaan de pagina!
De grensovergang Marokko – Mauritanië
Op onze reis naar zuidelijk Afrika laten we Marokko achter ons en gaan op avontuur in Mauritanië. Het avontuur begint al bij de grens. In Europa kennen we nauwelijks grenscontroles meer, in Afrika ligt dat iets anders…
De grens van Marokko
Eerst dienen we een uitreisstempel te halen aan de Marokkaanse kant. Omdat we om een uur of twee arriveren en de douaniers tot drie uur pauze houden moeten we we ons eerst even koest houden. Na controle met een hond en met een scan die alle zijden van de camper inspecteert, de nodige wachttijd en wat onduidelijkheid krijgen we de stempel en worden we een goede reis in Mauritanië gewenst.
De grens van Mauritanië
Dan volgt een stuk niemandsland. Een slecht stuk weg met hier en daar een autowrak en veel rommel brengt ons bij de poort naar Mauritanië. Direct worden we belaagd door een aantal ‘fixers’. Dit zijn mannetjes die je tegen betaling over de grens willen helpen. Maar wij hebben gelezen dat deze fixers niet nodig zijn en we houden ze dus af.
Inmiddels hebben we door alle voorinformatie en de houding van de mensen hier sterk de indruk dat men uit is op ons geld, al dan niet eerlijk! Oppassen dus!!
In het eerste vreselijk oubollige, stoffige kantoor ligt de douanier op een bank te slapen. Als hij ons ziet, komt hij langzaam tot leven en begint wat op z’n historische computer te tikken. Het duurt allemaal mega lang, maar we houden ons rustig. Dit is Afrika….
Dan weer naar het volgende kantoor waar we de werkelijke visa ontvangen voor 55 euro per stuk.
Internet, auto schorsen en WA-verzekering
Dan nog naar de politie en gendarmerie om wat papieren af te werken. Allemaal in vieze, stoffige kamertjes met inefficiënt werkende mensen. We scoren nog een WA-verzekering voor de camper en een simkaart met data om te internetten. En dan eindelijk kunnen we Mauritanië in. Na een kleine 4 uren geven we elkaar een high-five…we zijn er!
De camper schrijven we uit bij de RDW (schorsen), dan hoeven we ook geen Nederlandse wegenbelasting meer te betalen. Ook de Nederlandse camper-verzekering zeggen we op, deze dekt toch niet in Afrika.
We zetten direct koers in oostelijke richting. Het waait hard en de temperatuur ligt rond de 28 graden. Het zand zit overal, waait over de weg en de lucht zit er vol mee. We zoeken een beetje een beschut plekje en vinden dat aan de rand van Boulenoir, naast een bouwval en beetje uit de wind.
Over Mauritanië – een beetje basisinformatie
Mauritanië grenst aan de westelijke Sahara, Algerije, Mali, Senegal en Atlantische kust. Het land is ongeveer 2x zo groot als Spanje en heeft maar 4 miljoen inwoners, waarvan een kwart in de hoofdstad Nouakchott woont. De oppervlakte wordt door het overgrote deel bepaald door de Sahara. Oneindige vlaktes, zandduinen, grindvelden een paar berggebieden en verder niets, bepalen het beeld.
Reisadvies
Een blik op de reisadviezen kaart van Buitenlandse Zaken (hier meer informatie) vertelt ons dat een groot deel van het land rood is. Maximaal oppassen dus!
Islamitisch
De mensen zijn voor het overgrote deel Islamitisch, het geloof speelt een hoofdrol in het dagelijks bestaan. Het valt ons op dat men over het algemeen nog traditioneler is dan in bijvoorbeeld Marokko. Er is armoede, zekers, toch hebben wij niet de indruk dat de mensen sterven van de honger. De levensstandaard is uiteraard niet te vergelijken met de westerse wereld.
Mijnen en visserij
Het land leeft hoofdzakelijk van de de ijzererts mijnen in het noord-oosten en van visserij aan de westzijde. Verder zijn er nog wat delfstoffen die worden gewonnen waaronder goud en aardolie. Van landbouw is nauwelijks sprake en toerisme staat nog in de kleinste maat kinderschoenen. Een handjevol overlanders bezoekt het land slechts een paar dagen.
De reis door Mauritanië
Richting het onbekende
Het nederzettinkje Boulenoire (locatie hier) is een verzameling bouwvallen. We rijden er doorheen en zien dat de zandpaden tussen de huizen zijn volgeblazen met zandbulten. Sommige mensen op straat zijn wat afwachtend met een groet, anderen zwaaien veelvuldig. Bij een hokje wat op een winkeltje lijkt kopen we brood. Twee Franse baguettes, kennelijk is dat de standaard hier. De mensen spreken een “peut Francais”, verder alleen Arabisch. Maar we redden het wel.
Buiten het dorp zoeken we de off-road piste op die we volgens een lijn op onze navigatieapparatuur kunnen volgen. Al snel blijkt de track te bestaan uit veel zand. We laten de bandendruk zakken tot zo’n anderhalve bar en vervolgen onze route langs de spoorlijn. De ondergrond wisselt van zand naar diverse soorten steen. Het uitzicht is vlak en oneindig. Zo’n 400 kilometer off-piste ligt voor ons. Na een half uur zien we nog een man lopen met zo’n 40 dromedarissen.
Verder is er niets!
De ijzererts-trein
We volgen het spoor van de iconische ijzererts trein. De trein wordt geladen in het noordoosten van het land en volgt het spoor zo’n 650 kilometer in westelijke richting om in de havenstad Nouadhibou (locatie hier) te worden overgeladen in schepen. Het ijzererts wordt wereldwijd verscheept.
Bijzonder aan de trein is de lengte ervan. Er worden regelmatig 200 wagons aangeknoopt waarbij de lengte van het hele gevaarte tot zo’n 3 kilometer kan oplopen.
De trein en z’n verhaal wordt nog indrukwekkender omdat het voor avontuurlijke reizigers mogelijk is het traject boven op een wagon af te leggen. CNN schreef er onlangs nog iets over. Het kost niets en je krijgt een “once in a lifetime” ervaring door dwars door de woestijn te rijden. Het advies is wel om een skibril te dragen tegen het stof.
Wij volgen het spoor zo’n 400 kilometer dwars door het zand. Soms rijden we stijf naast het spoor, soms kilometers er van af. Onderweg is weinig leven. Soms zien we wat dromedarissen of een verlaten dorpje. Regelmatig zien we bouwwerken waar mensen vroeger woonden. Een paar rechtop gezette rails dienden als constructie voor de verlaten bouwwerken die vroeger als onderkomen voor spoorwerkers dienden.
Inal
Ongeveer halverwege de track bij het (bijna) verlaten nederzettinkje Inal (locatie hier) besluiten we een nachtje te blijven. Langs de track staat een controlepost van de gendarmerie. Ze willen graag kopieën van onze paspoorten en autopapieren. De vriendelijke heren vertellen dat er de laatste twee dagen geen voorbijgangers waren. Daarvoor één stel Duitsers met een Landrover. We vragen naar wat water en worden direct naar de waterput geleid. De man haalt een beker te voorschijn en laat trots zien dat het drinkbaar is. Later blijkt dat de trein op deze plaats soms stopt en een wagon met drinkwater achterlaat.
Dan komt er opeens het hoofd van de gendarmes te voorschijn. Hij blijkt enorm vereerd te zijn met ons bezoek. Hij neemt ons mee door het dorpje en vertelt dat er nog 5 gezinnen wonen met totaal 20 personen. En daarvan zijn dus drie gendarmes.
Hij laat ons de beste plek zien tussen krotten en bouwvallen waar we vannacht de trein kunnen zien als die weer langs komt.
De man is zo blij met ons bezoek dat hij ons ’s avonds nog een schaal met bami brengt. Dat smaakte best, alleen is het inmiddels de gewoonte dat eten is vermengt met zand.
Bij het vertrek de volgende ochtend krijgen we nog een extra doos water mee en wenst hij ons een goede reis. Hij belt naar de volgende post van de gendarmerie zodat zij weten dat we er aan komen.
Ben Amira (monolith)
Niet ver van de spoorlijn bevindt zich de op één na grootste monolith ter wereld, de Ben Amira (locatie hier). Alleen de Australische Uluru is groter.
Een monolith is een uit één stuk bestaande rots/gesteente, vaak na erosie overgebleven. Vaak bevindt het zich midden in een verder overwegend vlak landschap.
De Ben Amira torent 633 meter boven de woestijnoppervlakte uit.
Bij aankomst blijkt er naast de monolith een grote plas water te staan. Het ziet er niet naar uit dat het een permanent meer is. Later blijkt dat het hier uitzonderlijk geregend heeft en daardoor de plas is ontstaan. Wij gebruiken het water om te zwemmen en hebben er een prima nacht.
Het is warm, zeg maar vreselijk heet, 45+. Onze poging om de monilith te beklimmen geven we al snel op. Te warm, te stijl!
Aan de voet van het gebergte fotograferen we nog een prachtig gekleurde hagedis.
Bab Sahara
Nog zo’n 60 kilometer door het zand ploeteren en 100 kilometer over het asfalt voordat we Atar (locatie hier) bereiken. In Atar zien we een deel van de echte Mauretaanse cultuur/straatleven. Gaten in de onverharde straatjes, vreselijk veel vuil onderweg, ezels, geiten, veel oude auto’s, traditioneel geklede mensen en chaos bepalen het straatbeeld. En dat alles bij een doorstaande wind en 45+.
Atar staat bij ons op het verlanglijstje om te overnachten op Camping Bab Sahara (locatie hier), een begrip onder overlanders. Wij hopen er wat andere overlanders te ontmoeten en wat informatie over de omgeving en Mauritanië op te doen.
Helaas is de Nederlandse campingeigenaar zelf niet aanwezig, hij is in Nederland. Wij zijn de enige gasten. We realiseren ons dat het overlanden na Covid nog lang niet op gang is.
Als ook nog eens blijkt dat er wegens de recente overstromingen geen drinkwater is, de electravoorziening het begeeft en de wasmachine het dus ook niet doet, besluiten we onze biezen maar weer te pakken. We zetten koers naar de hoofdstad, Nouakchott, een kleine 500 kilometer terug naar de westkust.
Nouakchott
Onderweg naar Nouakchott, de hoofdstad van Mauritanië worden we ongeveer 12 keer gecontroleerd. Dan door de politie, dan door de douane of gendarmerie. Steeds willen ze een “fiche”, een papier met daarop paspoort- en autogegegevens. Gelukkig hebben we genoeg kopieën gemaakt, zodat we aan de vraag kunnen voldoen.
In Nouakchott gaan we naar restaurant/hotel Terjit Vacances (locatie hier). Ook deze accommodatie wordt regelmatig door overlanders bezocht. Je kunt er op het parkeerterrein overnachten en er is schoon sanitair. Er is recent een hotel bijgebouwd, waar wij gretig gebruik van de wasmachine maken.
Het complex ligt aan het strand. Das mooi, dan kunnen we regelmatig in zee om broodnodig af te koelen.
Al snel komen we in contact met de eigenaar. Hij is kennelijk van plan ons eens lekker in de watten te leggen en biedt ons aan mee te gaan op toer door de stad. Als ondernemer is hij duidelijk boven de gemiddelde Mauritaniër uitgegroeid. Hij blijkt naast het recreatieverblijf nog een een bouwbedrijf te hebben. We stappen in z’n grote Ford F150 en gaan met hem op stap door de stad.
We drinken een kop koffie in een modern westers cafe en rijden door richting het oude internationale vliegveld midden in de stad. Hij vertelt dat het proces van een verplaatsing naar de rand van de stad vol zit met corruptie, persoonlijk door de president van het land georganiseerd.
Even later rijden we over de voormalige start- en landingsbaan waar duidelijk geen verkeersregels zijn.
Dan komen we bij een autogarage waar de eigenaar -wegens geloofsovertuiging- Grietje geen hand geeft. We hebben wat technische vragen over onze Hilux.
Terwijl hij tussendoor regelmatig aan het bellen is gaan we naar z’n kantoor waar we kennis maken met z’n vader die daar ook woont.
Dan gaan we op inspectie bij een bouwproject waar hij hoofdaannemer is. Het is een bankgebouw en hij laat trots de grote gemetselde brandkast zien waar hij voorlopig de sleutel van heeft.
De markt in hartje Nouakchott
Dan willen we graag te voet verder door de stad omdat je het stadsleven dan toch anders ziet.
Hij zet ons af in het hartje van de stad. Het is rustig op straat. Logisch, het is vrijdagmiddag, de mensen zitten in de moskee. Per toeval lopen we langs een een moskee die net leegloopt. Een grote mensenmassa (alleen mannen) baant zich een weg door de straatjes. Velen gaan naar de markt waar ze gaan eten en theedrinken. Het is daar druk, warm en wat ons betreft vreselijk vies. Dit overtreft de souks en medina’s van Marokko aan alle kanten.
Het zijn allemaal traditioneel geklede mannen, en we voelen ons meer dan ooit buitenbeentjes. De mannen kijken grauw uit de ogen, lachen niet en kijken naar ons alsof we van een andere planeet komen.
Dan lopen we door naar een meer westerse supermarkt en doen er inkopen. De prijzen zijn Europees.
Buiten de supermarkt nemen we een taxi terug naar de camper. Nou ja, taxi? Naast alle deuken heeft het geen enkele spiegel. Grietje hoopt dat in ieder geval de wielen er niet onder weg vliegen. Kosten: € 2,50.
Vissersstrand
Ondanks dat de vissershaven voor ons een attractie is, is het voor de mensen die er leven en werken een bloedserieus gebeuren.
Langs het strand liggen vele honderden prachtig gekleurde bootjes. Er is geen haven met aanlegsteiger, nee, het in- en uitlaten van de houten schepen gaat via het strand. Met man en macht worden de schepen dagelijks over het zand te water gelaten. De oceaan ter hoogte van Nouakchott schijnt vol vis te zitten.
Wat ons betreft hebben de mannen een hard en vies leven. Als ze aan het eind van de middag terugkomen worden ze opgezocht door porters die de gevangen vis naar de markt of fabriek brengt. Op de markt is het voor ons nauwelijks vol te houden, de stank is zo intens dat ademen door je mond de enige optie is.
Achter de markt zijn vele straatjes met winkeltjes waar mannen rondhangen, wat proberen te verkopen, netten repareren en hun vuilnis op de onverharde straten gooien. De afstand tussen wat wij in de westerse wereld gewend zijn en wat we hier zien is bijna onvoorstelbaar.
We zijn blij ook deze kant van Nouakchott te hebben gezien.
Nog een rondje door Zuid-Mauritanië
Omdat we het idee hebben Mauritanië nog niet genoeg te hebben gezien besluiten we nog een rondje door het zuiden te maken. Een van de doelen zijn daarbij de witte krokodillen in het Matmata-meer. Hier schijnen nog een paar krokodillen te leven die zijn overgebleven nadat miljoenen jaren geleden de huidige Sahara veel waterrijker was.
We maken er een rondje van zo’n 1800 kilometer van en doen er 7 dagen over. De route brengt ons op de meest afgelegen plekken en bij dorpen waar de inwoners nog nooit of nauwelijks een blanke westerling hebben gezien.
De route bestaat voor ongeveer de helft uit asfalt, de andere helft zijn karrensporen of er is niets. In dat geval rest ons alleen nog een lijntje op onze navigatie die we volgen.
Helaas, de weg naar de krokodillen werd ons te slecht. Inmiddels hadden we 25 kilometer door het zand geploeterd en waren al redelijk dicht bij ons doel. We hadden geen zin om ons zelf bij 40+ uit te graven.
We keerden bij een nederzetting waar we in mum van tijd zo’n 60-70 kinderen om ons heen verzamelden. Ze joelen, schreeuwen, zwaaien, komen dichterbij en deinzen weer terug. Het is het gevolg van het feit dat ze kennelijk nog nooit een blanke hebben gezien. Een heel aparte ervaring.
Een paar kinderen durven het aan een handje te geven, maar trekken snel weer terug. De meesten blijven op afstand. Bij het wegrijden rennen ze ons nog honderden meters achterna.
De afzondering van de rest van wereld is in dit dorpje wel erg groot. We konden het overigens ook op geen kaart vinden.
Zomaar een dag uit het dagboek
16 oktober
We beginnen de dag met wat klusjes. Terwijl Grietje de afwas doet pompt Cor de banden van de camper weer op. We staan in het zand, zo’n 200 meter van het asfalt, dus dat laatste stukje zal wel gaan op harde banden. Nog even de koelvloeistof en het luchtfilter controleren en nog een kleine reparatie aan de afvoer slang.
Dan zijn we klaar om te vertrekken. Potverdikkie, de auto graaft zich in, in plaats van vooruit te gaan. Te laat…we zitten vast in het zand. We laten de banden maar weer leeglopen en proberen het nogmaals. Maar helaas, we waren al te ver weggezakt. Gelukkig staat zo’n 25 meter verderop een redelijke boom waaraan we onze lier vastmaken. Grietje bedient de knoppen van de lier, terwijl Cor voorzichtig gas geeft. Even later zijn we weer los en kunnen we de 200 meter naar het asfalt makkelijk overbruggen. Hier pompen we de banden nogmaals op en vertrekken voor een ritje van 100 kilometer over asfalt naar Kiffa, een redelijk groot dorp.
Hier kunnen we wat boodschappen doen. Water, groente, fruit, internet tegoed, diesel, brood, koekjes en yoghurt zijn zo de behoeftes.
Groente en fruit is zeer beperkt verkrijgbaar. Eigenlijk zijn er alleen aardappelen, uien en bananen te koop. Waarvan het fruit een bedenkelijke kwaliteit heeft. Yoghurt vinden we bij de vierde poging. Water en internet-tegoed is overal te koop, alsmede diesel voor € 1,37 per liter.
In het dorpje is het warm en stoffig. De mensen kijken ons aan alsof we buitenaards zijn. Ze zijn hier niet echt behulpzaam en we voelen ons niet echt welkom.
Het verkeer in de hoofdstraat is één grote chaos. We vermoeden dat de meesten geen rijbewijs hebben en alles rijdt dwars door elkaar. Verkeersregels schijnen er niet te zijn.
Affijn, we rijden verder en komen al snel bij een politie controle. De man vraagt om onze papieren en wil weten waar de reis naar toe gaat.
Hij legt ons uit waar we het best langs kunnen. Ondertussen nodigt hij ons uit om onze broodjes te komen opeten in zijn tent, waar de enige schaduw van de omgeving is.
Natuurlijk doen wij dat, en even later peuzelen we ons broodje op, samen met de brigadier.
We vervolgen nog even de asfaltweg en komen in een gehuchtje waarbij het wegdek plots overgaat in een off-road piste.
We schakelen de 4×4 in en gaan weer diep de natuur in. Daarna rijden we door onwaarschijnlijk mooie landschappen met geweldige vergezichten. Onderweg zijn soms piepkleine dorpjes of zomaar losse bouwwerken waar mensen wonen.
Ze houden hier geiten, ezels en runderen in grote getallen. Het pad is vaak onduidelijk en dus moeten we soms zoeken tussen de bomen naar de juiste weg.
Langzaamaan verandert het landschap en wordt het natter. Dat betekent een andere vegetatie en we zien steeds meer verschillende vogels. We moeten hier en daar een riviertje oversteken waarbij Grietje te voet eerst even de diepte en ondergrond controleert.
Op een gegeven moment loopt onze weg dood tegen een waterplas/moeras. We moeten keren en een ander pad zoeken. Terwijl we keren zien we een enorme hagedis. Het dier is zeker 75 centimeter lang en vanuit de auto maken we een foto.
Even verderop is een open stuk met wat gras . Ach, tis half vijf, en het is hier vreselijk mooi, we besluiten hier te overnachten. Misschien spotten we vanavond of morgenochtend nog meer dieren.
Terwijl we dit schrijven komen er in de verte nog wat jongens vrolijk zwaaiend op ezel karretjes langs. Even later volgt een geitenhoeder die met zijn kudde terug keert naar dorp op een heuvel, zo’n 2 kilometer verderop.
Ongerepte natuur en offroad pistes
Het rondje door het zuiden bevalt ons prima, van het ongerepte en pure genieten we maximaal. De off-road pistes zijn soms zeer uitdagend. Vaak valt het pad weg en moeten we zelf op zoek naar de juiste richting.
Een aantal keren moeten we door diepe plassen en rivierdoorwadingen. De laatste was wel erg spannend omdat we eerst stijl naar beneden moesten, door een halve meter water en dan weer stijl omhoog.
Je kunt aan alles zien dat de natuur natter wordt. We zien veel meer groen gras, bomen en soms een oase. Soms is het zo nat en heet dat het aan een tropisch regenwoud doet denken. Maar wat wil je, we rijden ook vlak tegen de Senegalese grens, het zuiden van de Sahel.
Ook het dierenrijk wordt anders van samenstelling. Dromedarissen zijn ingeruild voor enorme kuddes rundvee. De geiten en ezels blijven. We spotten een grote hagedis. We kunnen er nog net een plaatje van schieten voordat ie het moeras ingaat.
En vogels zijn er in grote getallen. Vele soorten, roofvogels, watervogels en andere kleurrijke exemplaren in overvloed. Als het even kan schieten we een foto.
Uiteindelijk gaan we langs de zuidgrens, langs de Senegal-rivier naar het westen waar we de grensovergang Rosso (locatie hier) overslaan vanwege de vele slechte recensies over wachttijden en corruptie. We steken de Senegalese grens over bij Diama (locatie hier).
Ons beeld van Mauritanië
Foto’s
Het aantal foto’s is deze keer beperkt. De reden hiervoor is het respect voor de lokale bevolking. We willen graag vastleggen wat onze ogen allemaal zien, maar je wilt de mensen ook niet het idee geven dat we aan het “poppetjes kijken” zijn. We hebben hier en daar wel een stiekem plaatje geschoten, maar het geeft geen totaalbeeld van alles wat we hebben gezien.
Zeer wisselend
Na bijna 3 weken Mauritanië hebben we een redelijk beeld van het land. Ons recente vergelijkingsmateriaal is Marokko, dat ligt nog vers in het geheugen. In Mauritanië zijn veel aspecten net nog wat extremer. Het Islamitisch geloof is de basis van alles. Dat is ver doorgevoerd in het dagelijkse leven van de mensen.
Wij ervaarden de mensen zeer wisselend in vriendelijkheid. Hier en daar werden we verwelkomt en had men de intentie om ons in de watten te leggen. Maar ook werden we afwachtend bejegend of zelfs genegeerd. Onwetendheid en onbekendheid is de reden denken we. Op basis van het laatste deel van de route moeten we onze mening iets bijstellen, hier waren de mensen erg vriendelijk, we werden uitgenodigd in een dorpsgemeenschap en kregen spontaan couscous aangeboden in een afgelegen nederzettinkje.
Levensstandaard
De levensstandaard is in vele opzichten onvergelijkbaar met westerse gewoonten. Dat betekent niet dat men ongelukkig is. We hebben vele blije gezichten gezien. Het contact met de rest van de wereld is er niet of nauwelijks, zeker in afgelegen gebieden waar nauwelijks een vorm van vervoer is, behalve een 4×4, die slechts een enkeling bezit.
De mensen hebben voldoende eten al dan niet zelf verbouwd of gekocht. Velen hebben zelfs een gsm-telefoon.
We zien onderweg weinigen werken. Dat is trouwens ook geen doen onder de weersomstandigheden. Het overgrote deel ligt onder een afdak of boom te luieren.
De kwaliteit van de wegen
De kwaliteit van de wegen is zeer wisselend. We hebben nieuwe prachtig geasfalteerde wegen gezien, maar soms kom je in hart van een dorp waar zelfs een 4×4 moeite met de gaten en de modder heeft. Maar de enorme onverwachte gaten in sommige asfaltwegen zijn het vervelendst. Ze vallen niet op en als je er met een gangetje doorgaat kost je dat zomaar een band of schokbreker. We hebben nog nooit een land bereisd waar we zo vaak zijn gecontroleerd als Mauritanië.
We hebben zeker 50 keer een kopie van onze paspoorten en autopapieren moeten overhandigen.
Levensmiddelen
Fruit en groenten zijn slecht verkrijgbaar. Behalve aardappelen, uien, bananen en soms een paar druiven is er niets. De prijzen van levensmiddelen zijn hoger dan we in Marokko gewend waren, vaak gaat het richting Europese prijzen.
Voor overlanders en avonturiers
Voor ieder die op zoek is naar een zon, zee, strandvakantie raden we Mauritanië af. Er zijn weinig overnachtingsmogelijkheden in de zin van hotels of auberges, zeker als je dieper het lang ingaat. Maar voor avonturiers, overlanders met eigen 4×4 en overnachtingsmogelijkheid is het een waar paradijs om ontdekt te worden. Hieronder nog een korte video van de route die we hebben afgelegd.
Een dikke aanrader!
