Oost-Afrika op de scooter | Deel 19 | Kericho theeplantages

Wie haalt het in zijn hoofd om ruim 3.000 kilometer op een scooter door Oost-Afrika te rijden? Op bezoek te gaan bij berggorilla’s? Scootersafari’s (bestaat dit woord?) te maken in vijf nationale parken? Om onder meer leeuwen, buffels, nijlpaarden en olifanten van heel dichtbij te bewonderen. Ik ben Eric en ik reis graag rond op een scooter. Lees hier deel 19 en tevens laatste deel van het unieke verslag van een waanzinnig scooteravontuur in Oeganda, Rwanda en Kenia. In het laatste deel van mijn Scooter avontuur moet ik mijn vliegtuig naar Amsterdam halen. Ik rijd langs prachtige Theeplantages in Kericho terwijl mijn scooter kuren begint te vertonen.

Lees ook:

Inhoudsopgave

De theehoofdstad van Kenia: Kericho

Wat maar weinigen weten is dat Kenia na China en India de grootste theeproducent ter wereld is. De Keniaanse thee staat bekend om zijn hoge kwaliteit. Thee in Kenia groeit in een tropisch klimaat met veel zon en regen en op een hoogte tussen 1.500 en 2.400 meter.

Theeplantage van Unilever in Kericho County

Het episch centrum van de Keniaanse thee heet Kericho. Kericho ligt midden in een landschap van golvende heuvels op een hoogte van 2.000 meter. Rondom de stad strekken de theeplantages zich uit over vele kilometers. De grootste theeplantage ter wereld ligt vlakbij Kericho.

Theeplantages Kericho

Er lijkt geen einde aan de thee te komen. Op de laatste dag van mijn scooteravontuur in Oost-Afrika zit aanvankelijk alles mee. Het weer is goed en ik geniet van het fraaie uitzicht op de groene theestruiken die reiken tot aan de horizon en verder.

Pech van Chebole naar Bomet

Na een kilometer of 50 beginnen de theeplantages langzaam maar zeker plaats te maken voor een savannelandschap. Het is rond de klok van half twee als ik een korte pauze neem in Chebole. Ik strek mijn benen en koop wat vers fruit bij een van de stalletjes langs de weg.

In het golvende berglandschap heb ik mijn scooter lang op stoom kunnen houden door heuvel af heel veel vaart te maken. Om vervolgens vanuit het dal met een snelheid van boven de 70 km de volgende heuvel te bestijgen. De top van de heuvel haal ik meestal net. Heel soms slaat de motor van de scooter af en moet ik een paar minuten duwen.

Na Chebole haal ik de 70 km niet meer, omdat er steevast twee tot drie verkeersdrempels in de vallei liggen. Daardoor moet ik afremmen en heb ik te weinig vaart de heuvel op.

Het is half drie en een blik op de landkaart zegt voldoende. Hoe ik het ooit in mijn hoofd heb gekregen om te denken dat ik in een dag van Kericho naar het vliegveld van Nairobi zou kunnen rijden? De afstand is ruim 300 km. Daarvan heb ik nu 70 km afgelegd. Waarvan vooral de laatste 20 met horten en stoten.

Een motorrijder toetert luid naar me als ik Bomet binnen rijd. Hij wijst naar mijn voorband. Die is half leeg, terwijl ik het niet eens in de gaten heb. Een monteur is snel gevonden en het lek ook. Maar dat is niet het grootste probleem. De scooter is niet meer vooruit te branden.

Tegen half vijf geef ik het op. Voor me is de afslag naar het wereldberoemde Masai Mara Game Reserve. De scooter weigert voor de zoveelste keer. Ik parkeer hem in de berm en neem toch wel emotioneel afscheid van mijn trouwe kameraad.

Een beetje verloren wandel ik op en neer, terwijl een paar Masai me vriendelijk begroeten. Om kwart voor elf vertrekt mijn vliegtuig vanuit Nairobi. De afstand van Narok naar het vliegveld bedraagt een slordige 160 km. Die afstand ga ik zeker niet wandelen. Ik vraag aan de Masai: ‘Gaan hier bussen naar Nairobi?’ ‘Nee, maar je kunt wel proberen om een lift te krijgen. Af en toe komen er minibusjes en safariwagens uit de Masai Mara. Misschien hebben die een plekje over.’

Een lift naar Nairobi

Hoeveel geluk kan een mens hebben? Na amper een kwartier stopt op een paar honderd meter een pickup truck. De chauffeur en z’n maatje zijn druk in de weer om een defecte auto beter vast te zetten. Ik loop op een drafje naar ze toe en vraag of ze richting Nairobi rijden.

Helemaal goed. Ze rijden niet alleen naar Nairobi, maar zijn ook bereid om mijn scooter in de laadbak te tillen. Een legertje kinderen zwaait ons uit als we koers zetten naar Nairobi.

De scooter in de pick-up bij een tankstation nabij Narok

Toch krijg ik het naarmate de tijd verstrijkt steeds benauwder. De pickup vertoont dezelfde kuren als mijn scooter. Hij is bergopwaarts niet vooruit te branden. De tijd tikt weg. ‘Eric, het gaat echt krap worden. We stoppen namelijk in Kikuyu, een voorwijk van Nairobi. Daar slapen we. Vandaar is het nog bijna 50 km naar de luchthaven. Ik kan een taxi voor je regelen, die kost ongeveer 30 dollar.’

Eind goed … al goed op Jomo Kenyatta International Airport

In de truck regel ik alles. Jozef, de chauffeur, zal mijn scooter bij hem thuis in de garage stallen. Hij geeft me zijn mobiele nummer. ‘Bel me als je hem weer op komt halen!’ Om negen uur arriveren we in Kikuyu. Daar staat de taxi klaar. ‘Ik ga een illegale route nemen,’ meldt de chauffeur. ‘Er staat een enorme file op de Southern Bypass. Daarom neem ik een binnendoor weg via het Nairobi National Park. Krijg je gelijk een nachtsafari!’

Waanzin is het. Wist ik veel dat het vliegveld grenst aan het nationale park? Overigens laat het wild zich niet zien. Wel arriveer ik precies op tijd voor de vlucht naar Amsterdam. Daarmee komt een einde aan een waanzinnig scooteravontuur.

Tot ooit.

Voorproefje… Scootersafari in Kenia

Jawel, het avontuur gaat twee maanden later gewoon verder. Ik haal dan de scooter op bij Jozef in Kikuyu en cross daarna een maand lang door Kenia. Over een waanzinnig avontuur gesproken…